در سال‌های واپسین عمر، ناصر تقوایی با انتخاب سکوت و کناره‌گیری، از رنج مواجهه با ابتذالی گریخت که هر روز نیرومندتر شد و کمال‌گرایی او را به چالش کشید. هنرمندی که به‌جای مصالحه، سکوت را برگزید؛ و به‌جای سازش با سطحی‌نگری، تن به فراموشی سپرد.

تقوایی از نسل فیلم‌سازانی بود که سینما را نه ابزار شهرت و نه صنعت، که زبان تفکر و فرهنگ می‌دانست. او در میانه‌ی بازاری که میان‌مایگی را به عادت بدل کرده بود، تنها ماند. در حقیقت، جامعه‌ی فرهنگی ما ناصر تقوایی را سال‌ها پیش از مرگش از دست داده بود، از همان روزی که او در انزوای خود، دوربین را زمین گذاشت و از این میدانِ بی‌معنا کناره گرفت.

فراموشی برای او بیماری نبود، پناهی بود در برابر فراموشیِ جمعی ما. واکنشی قهرآلود اما نجیبانه در برابر ساختاری که هنرمند را تا مرز خاموشی می‌برد، و پس از مرگش، برایش مرثیه می‌خواند.

ناصر تقوایی رفت، بی‌هیاهو، همان‌گونه که زیست: شریف، بی‌ادعا، دقیق و وسواس‌مند. و ما ماندیم، در فرهنگی که هنوز نمی‌داند با نبوغ چه کند؛ فرهنگی که استعدادهایش را فرسوده می‌کند و قهرمانانش را تنها می‌گذارد.

یاد و نام ناصر تقوایی، یادآور حرمت نگاه، وقار اندیشه و اصالت تصویر است. باشد که فقدان او ما را به یاد بیاورد چه بسیار از نخبگان این سرزمین، نه در اثر مرگ، که در اثر بی‌اعتنایی از میان رفته‌اند.

روحش در آرامش، و خاطره‌اش بیدار و ماندگار در حافظه‌ی سینمای ایران.