در سال ۱۳۳۱، گاری‌های آب‌فروشی یکی از مناظر معمول خیابان‌های تهران بودند، زیرا شبکۀ لوله‌کشی آب هنوز در تمام شهر گسترش نیافته بود. این گاری‌ها بخش مهمی از زندگی روزمره مردم را تشکیل می‌دادند و آب آشامیدنی مورد نیاز خانه‌ها و محلات را تأمین می‌کردند.
نوع آب: آب این گاری‌ها اغلب از طریق قنات‌ها، چاه‌ها یا منابع آبی طبیعی دیگر تأمین می‌شد.
محل توزیع: این آب‌فروش‌ها، آب را از مخازن اصلی یا «قنات شاه» (قنات ناصری) خریداری می‌کردند و به محلات مختلف می‌بردند.
ساختار گاری: گاری‌های آب‌فروشی معمولاً شامل یک گاری کوچک چوبی بودند که روی آن یک یا چند بشکه یا خیک بزرگ قرار داشت و با یک حیوان (اغلب اسب یا الاغ) کشیده می‌شد.
سقوط و جایگزینی: با شروع پروژه لوله‌کشی آب تهران از سال ۱۳۳۴، نقش گاری‌های آب‌فروشی به تدریج کمرنگ شد و جای خود را به سیستم مدرن آبرسانی داد.
دنیای قدیم
