این روزها کم نیستند کسانی که با استناد به عدم استقبال عمومی از بازی‌های تیم ملی می‌گویند تیم ملی دیگران جذابیت سابق را برای هیچکس ندارد. استفاده از یک فکت درست و حقیقی برای گرفتن یک نتیجه نادرست و اشتباه!
اینکه مردم کمتر بازی‌های تیم ملی را نگاه می‌کنند، به ۱۰۰۱ دلیل برمی‌گردد اما به هیچ عنوان نمی‌توان ارزش و اهمیت تیم ملی را زیر سوال برد و نادیده گرفت. تیم ملی هنوز برای تک تک بازیکنان و مربیان فوتبال ما مهم است، به خصوص برای آنهایی که در زبان می‌گویند ما دیگر به تیم ملی فکر نمی‌کنیم!
به عنوان شاهد و مثال به کیفیت بازی دانیال اسماعیلی فرد در دیدار هفته سوم لیگ نخبگان آسیا با پیراهن تراکتور مقابل شارجه امارات نگاه کنید. دانیال که این سال‌ها به گفته خودش -که درست هم بود- در پرسپولیس و تراکتور در تمام بازی‌های فصل فیکس بازی می‌کرد و با هر دو تیم قهرمان شد.
دانیال که سابقه بازی در دو تیم بزرگ دیگر یعنی سپاهان و ذوب آهن را هم دارد، در آسیا بازی کرده و به هیچ عنوان بازیکن کوچک و کم افتخاری نیست. اما همین دانیال وقتی در سن بالا در این فیفا دی به تیم ملی دعوت شد و فرصت بازی را هم پیدا کرد، ببینید که با انگیزه حضور در این لباس چه تغییر و تاثیری در بازیش ایجاد شد!
او نیمه اول کارگردان تمام حملات تراکتور از سمت راست بود و برای تکمیل این کارنامه گل هم زد، آن هم با پای غیرتخصصی! نیمه دوم هم برای اثبات تاثیرش در دفاع، توپ را از روی خط دروازه برگرداند، آن هم در آسمان!
وقتی بازیکنی با تجربه و اعتبار دانیال، با یک دعوت و یک بازی در تیم ملی اینگونه تغییر می کند، تصور کنید این دعوت با یک جوان چه خواهد کرد! و برای خود او هم وقتی که چهار تا بازی فیکس بازی کند، چه اعتماد به نفسی می آورد؟
مثال دانیال گویای حال و روز تمام بازیکنان ریز و درشت شاغل در فوتبال ایران است. همه آنها که در هر سن و جایگاهی دوست دارند به تیم ملی برسند!
اینجا را بخوانید: دعوت دانیال، یک تیر و دو نشان!
