عصر ایران؛ سروش بامداد- " محمد‌رضا نعمت‌زاده" درگدشت. وزیر پیشین در دولت‌های مختلف جمهوری اسلامی را نمی‌گویم. بازیگر فیلم "خانۀ دوست کجاست" عباس کیا‌رستمی درگذشته است با نام واقعی و اصلی احمد احمد‌پور.

 

    خانه دوست کجاست و بازی کودکی به نام محمد‌رضا نعمت‌زاده بخشی از خاطرۀ جمعی همۀ ماست و حالا کودک آن فیلم در هیأت مردی 46 ساله ناگهان از این جهان رخت بربسته و شاید در جهانی دیگر عباس کیا‌رستمی را غافل‌گیر کند تا از او بپرسد: محمد‌رضا -نه ببخشید احمد- آخر تو اینجا چه می‌کنی؟ خود من زود آمدم چه رسد به تو. پس آرزوهایت چه شد؟

 

    بیشتر کودکانی که در فیلم‌ها بازی می‌کنند و مشهور می‌شوند دوست دارند در آینده بازیگر شوند غافل از این‌که به خاطر آن چهره و در آن سن انتخاب شده‌اند و چه بسا در بزرگ‌سالی به سبب تغییر سیما یا صدا دیگر کارِ کارگردانان نیایند و اگر از این واقعیت غفلت ورزند و اصرار داشته باشند همان اند که در کودکی و نوجوتنی بوده‌اند چه بسا مانند باشوی باشو غریبۀ کوچک دچار سرخوردگی شوند.

 

    احمد احمدپور یا محمد‌رضا نعمت‌زاده اما چنین نبود. کار هنری می‌کرد اما دنبال بازیگری نرفت و همان یک تجربه را کافی و بسیار لذت‌بخش می‌دانست. مثل وقت هایی که بعد از لذت طعم بستنی مرددیم آبی بنوشیم یا نه و گاه ترجیح می‌دهیم طعم بستنی بیشتر باقی بماند و سراغ نوشیدن آب نرویم!

 

  اینها همه توصیفات است و واقعیت تلخ این است که او که بهیار و بازنشستۀ ارتش بود دیروز پنج‌شنبه اول آبان 1404 خورشیدی هنگام خواب دچار ایست قلبی شد و در 46 سالگی ناگهان از دنیا رفت.

 

    احمد احمدپور به‌عنوان بازیگر در تنها همان یک فیلم حاضر شد اما به سبب همان حضور کوتاه که حاصل هدایت کیارستمی بود چنان تأثیر عمیقی بر سینمای ایران گذاشت که نام او را برای همیشه در تاریخ سینما ماندگار ساخت. 

 

     «خانه دوست کجاست» را عباس کیا‌رستمی در سال ۱۳۶۶ یعنی در 8 سالگی او ساخت. فیلمی که  از شاهکارهای سینمای ایران محسوب می‌شود و در سطح جهان نیز شناخته شده است. 

 

   این که احمد احمد‌پور به همان نقش قانع بود و در مسیر زندگی که مانند آن راه مشهور فیلم پیچاپیچ بود  راه دیگری جز بازیگری در پیش گرفت از نکات جالب در زندگی 46 ساله اوست.

    نحوۀ آشنایی و انتخاب احمد احمد‌پور برای ایفای نقش محمد رضا نعمت زاده هم شنیدنی است و خود  کیارستمی فقید در مستندی روایت کرده و گفته به جایی در امامزاده‌ هاشم (گیلان) رفته بوده و دید جمعیتی از مردمان یک روستا یا شهرستانی کوچک در حال تماشای جابه‏ جایی بقعه‏ یک امامزاده‌اند. در آن میان‏ یک پسربچه که نگران‌تر از دیگران به نظر می رسید توجه او را جلب می کند چرا که بیم داشت بلایی بر سر بقعه بیاید و آسیب ببیند و هم او را به خاطر می‌سپارد. 

 

    با همین ذهنیت و خاطره هنگام  ساخت فیلم سراغ آن دو برادر می‌رود: بابک  و احمد احمد‌پور. هم به خاطر همان چهرۀ نگران و هم خلوص و صداقت و احساس‌ مسؤولیت در کودک.  

 

   می‌دانیم که  کارگردان فقید این فیلم را بسیار دوست می‌داشت و جوایز بین المللی فراوانی نیز به آن اختصاص یافت از جمله یوزپلنگ نقره‌‏ای لوکارنو. 

 

    می‌خواستم بنویسم احمد احمد‌پور یا محمد‌رضا نعمت‌زادۀ خانه دوست کجاست یادآور معصومیت از دست رفتۀ ماست اما چگونه می‌توان منکر معصومیت نسل‌های بعدی شد یا اگر در مواجهه با واقعیت های آوار شده برای بقا جنگیدند به فقدان معصمیت متهم شان کنیم و آن نگاه و نگرانی و صداقت را مختص همان دهه 60 بدانیم در حالی که دوستان احمد احمد‌پور گفته‌اند همان خلوص و صفا را در جوانی و بزرگ‌سالی هم حفظ کرده بود.