روزنامه جوان نوشت: جریان اصلاحات را شاید بتوان «گردن‌نگیرترین» جریان سیاسی با فاصله زیاد از دیگر جریان‌ها در پذیرش مسئولیت نامید؛ جریانی که منافع ملی را انحصاراً در تأمین منافع جریانی و سیاسی خود تعریف می‌کند و مادامی که این مناسبات یک‌طرفه و خودخواهانه برقرار نباشد، از پذیرش مسئولیت پرهیز و بلکه شانه خالی می‌کند.
سیدحسین مرعشی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در گفت‌وگویی، در واکنش به مجری که گفته در بدنه دولت، تعداد زیادی از اعضای کارگزاران حضور دارند، با بیان اینکه این افراد در جاهای مؤثری! نیستند، به سابقه جلسات شورای راهبری دولت دکتر پزشکیان در ابتدای شکل‌گیری پرداخته و گفته است در آن جلسات چند نفر از اعضای کارگزاران از جمله خود وی برای معاون اولی پیشنهاد شده بودند که در نهایت به حضور تنها نماینده این حزب یعنی عبدالناصر همتی ختم شد که با استیضاح مجلس از دولت کنار گذاشته شد.
مرعشی البته از اینکه دوستان کارگزارانی‌اش در دولت نیستند، خوشحال است و این خوشحالی را هم پنهان نمی‌کند. هنگامی که در مقابل سؤال مجری برنامه قرار می‌گیرد که این خوشحالی ناشی از چیست، پاسخش با ایهام و استعاره چنین است: در این شرایط هر کسی در دولت باشد، باید خیلی محکم کلاهش را نگه دارد، باد نبرد.
این ابهام‌گویی البته ریشه در گذشته دارد. مدعیان اصلاح‌طلبی هنگامی هم که دولت روحانی را برکشیدند، با او بودند، اما به محض اینکه با مشکلات فراوانی خصوصاً در حوزه اقتصاد و معیشت گرفتار آمد، بلافاصله ابراز برائت و بارها تأکید کردند او نماینده حزبی ما نبوده است و از سر اجبار، انتخابش کردیم. اکنون هم که دولت پزشکیان درگیر مشکلات فراوانی در داخل و خارج است، به جای اینکه به حمایت و پشتیبانی از او برخیزند، خوشحالند که در دولتش نیستند. گویی جریان اصلاحات، برای روزهای فراوانی و آسایش ساخته شده است، بنابراین هر دولتی به هر دلیلی درگیر مشکل بود، اگر ناهمسو بود، اپوزیسیونش می‌شود و اگر همسو بود، بی‌تفاوت و بلکه خوشحال که مشکلات به پای آنها نوشته نشود.
