خسته شده‌اید. شروع می‌کنید به سرچ کردن درباره‌ی زندگی در اروپا و کانادا. یک بلاگر خوشحال پیدا می‌کنید که یک صد دلاری دستش گرفته و می‌گوید "بریم ببینیم با دستمزد یه روز یه کارگر چی میشه خرید؟"
راه می‌افتد توی یک فروشگاه بزرگ با اجناس متنوع و رنگارنگی که فکر می‌کنید چون خارجی هستند لابد حتما سالم و با‌کیفیت‌‌اند. بسته‌هایی که تا حالا ندید‌اید را نشان می‌دهند، از ذهن‌تان می‌گذرد که "یعنی چه طعمی دارند؟"
بلاگر محترم از یخچال یک بسته گوشت برمی‌دارد، رو به دوربین می‌گیرد. رویش نوشته بیست و چند دلار! چند بسته نان، یکی دو بسته مرغ، کمی بادام زمینی و بيسکوئيت و شکلات و یک بسته برنج و چهار دانه موز هم برمی‌دارد تا سبد‌اش پر شود.
فکر می‌کنید بهشت باید یک چنین جایی باشد.
اسکرول می‌کنید. در پیج بعدی مردی دارد قِر می‌دهد و می‌رقصد و خانه می‌فروشد! می‌گوید "باورت میشه فقط با داون‌پی‌منت _پیش پرداخت_ ۲۵ هزار دلار می‌تونی صاحب چنین آپارتمان خوشکلی توی قلب تورنتو بشی؟"
دوربین را می‌چرخاند، یک آپارتمان تر و تمیز با ویوی آسمان آبی تورنتو را نشان می‌دهد. آه می‌کشید و ماشین حساب را در می‌آورید. چنین آپارتمانی البته منهای این ویو در تهران ده برابر قیمت دارد.
فکر می‌کنید عجب بهشتی است این خارج!
اسکرول می‌کنید. بلاگری است که روزی چند بار توی اکسپلور ظاهر می‌شود و با ماشین شاسی بلند محشرش فیلم می‌گذارد. ادعا می‌کند ماشین را لیز کرده و کل قیمتش به اندازه ۲۰۶ چند سال کار کرده‌ی شما است. می‌پرسد "به نظرت تو ایران چند سال باید کار کنی تا بتونی اینو سوار شی؟"
لحنش جوری است که انگار در یک مسابقه از ۹۰ میلیون نفر جلو زده است.
دیگر مطمئن می‌شوید عجب بهشتی است آن طرف دنیا.
فضا مجازی اگر برای ما آب ندارد برای خیلی‌ها نان دارد. اما به چه قیمت؟ دروغ سفید یعنی اینکه فقط یک بُعد از شش بُعد ماجرا را نشان دهی و بقیه‌اش را پنهان کنی.
مثلا نگویی بسیاری از تازه مهاجرها نمی‌توانند میوه و سبزی بخرند! در سبد هیچ مهاجری، پیاز و کاهو و انگور و پرتقال و گوجه نمی‌بینید. چون یک دانه پرتقال حدود ۲ دلار است و نیم کیلو انگور ۷ دلار! و چهار دانه گوجه ۶ _۸ دلار!
هیچ بلاگری به شما نمی‌گوید برای اجاره یک آپارتمان یک خوابه در تورنتو باید ساعتی ۴۴ دلار دستمزد بگیرید، درحالی‌که درآمد کار جنرال_ اگر پیدا کنید_ فقط ساعتی ۱۷ دلار است.
هیچ‌کس نمی‌گوید ۵۰_۶۰ درصد درآمد افراد صرف کرایه خانه می‌شود. هیچ‌کدام نمی‌گویند دارند بابت یک اتاق اشتراکی در بیسمنت (زیر زمین) یک خانه، ماهی ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ دلار اجاره می‌دهند. نمی‌گویند یک سفر درون شهری با اتوبوس ۴ دلار هزینه دارد. نمی‌گویند اتومبیلی که لیز کرده‌اند علاوه بر اقساطش ماهی ۵۰۰_ ۶۰۰ دلار هزینه‌ی بیمه دارد. نمی‌گویند ماهی ۱۰۰ دلار پول آب و برق می‌دهند و هر چیزی که بخرند ۱۱ درصد مالیات بر قیمتش افزوده می‌شود.
حتی کسی نمی‌گوید نمی‌توانی با ۲۵ هزار دلار صاحب خانه بشوی مگر اینکه بتوانی ماهی دو سه هزار دلار قسط همین آپارتمان یک خوابه را به مدت ۳۰ سال پس بدهی!
شاید باور نکنید اما اینجا هم یک تکه از دنیا است. بهشتی در کار نیست. فقط یک انتخاب است با دشواری‌ها، چالش‌ها، مزایا و معایبش.
