عصر ایران - سه‌شنبه ۲ تیر ۱۲۸۷ روز تلخی برای ایران بود که برای همیشه در تاریخ می ماند؛ در آن روز "ولادیمیر پلاتونوویچ لیاخوف"، فرمانده روسی بریگاد قزاق های ایران، مجلس شورای ملی را به توپ بست.
اخیراً برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی، به گونه ای در دفاع از روسیه حرف می زنند که به عنوان مثال وقتی شنیده می شود فلان نماینده گفته است که اگر روس ها تجهیزات دفاعی به ایران ندادند، نیت بدی نداشتند، تقصیر خودمان بود، ابتدا به باور نمی نشیند ولی بعداً که فیلمش منتشر می شود، حیرت و حسرت، جای ناباوری می نشیند.
با احترام به نمایندگان مجلس که قاعدتاً دغدغه های ملی دارند، به اقلیتِ اندک شمار، پر صدا و خام گو توصیه می کنیم که حتی اگر می خواهند دفاعی از روس ها داشته باشند، به گونه ای عمل کنند که فردا در تاریخ نوشته نشود که 117 سال بعد از آن که روس ها در زمان "ولادیمیرِ قزاق" مجلس را از بیرون به توپ بستند، در دوران "ولادیمیرِ رئیس جمهور" موفق به اشغال آن از درون شدند!
کسی که در مجلس ایران نشسته است، چه 8 درصدی باشد و چه 80 درصدی، حق ندارد فراموش کند صندلی سبزش، مرهون خون سرخ صدها هزار شهیدی است که اغلب شان با سلاح های روسی که به رژیم صدام اعطا شده بود، به شهادت رسیده اند.
حفط ارتباط و حتی تقویت رابطه با روسیه ، به جای خود ارزشمند است و قطعاً بدان توصیه می شود ولی فرق است بین "مجلس شورای اسلامی ایران با "مجلس دوما و فدرال روسیه".
ضمناً آمریکا هم جنایتکار است. (این هم برای کسانی که با خواندن این چند سطر، دارند در جیب هایشان دنبال "برچسب غربگدایی" برای واکنش به این متن می گردند.)
زیاده عرضی نیست!
