به گزارش تابناک؛ سینما نوین نگاهی انتقادی به جنجال‌های برنامه کمدی امیرحسین قیاسی داشته است:

کیفیت فدای کمیت، سری دوزی یا دست رد نزدن به سینه هیچ پیشنهادی؛ هرچه بوده امیرحسین قیاسی را تبدیل کرده به نسخه امروزش. قسمت به قسمت بی‌مزه‌تر. برنامه به برنامه گرفتار توهم خودبانمک پنداری. غافل از اینکه همیشه باد‌ها موافق نیستند!

لافِ کُری خوانانۀ «تعریف از خود نباشه، مثل من دیگه نمیاد» رنگ باخته. قیاسی، جنجالی و پر قدرت شروع کرد. بویژه وقتی انگولک کردن دیپلماسی را کلید زد. این اواخر، اما چنان در «نیمه شب»، غرق حاشیه‌های مضحک سیاسی بوده که از ریل خارج شده. «جسارت» در قدم‌های اولِ دست انداختن رجال سیاسی هرچند اوایل مزه می‌داد و مشکوک و تعجب آور بود، اما به مرور به ماهیت برنامه «خسارت» زد.

در همین قسمت اخیر و شوخی با گاف پزشکیان در استنباطش از مفهوم نسل زِد، قیاسی چیز خاصی برای عرضه نداشت. یا در قضیه شربت زعفران دادن وزارت خارجه در فنلاند که بیشتر به روایت گذشت و شوخی‌ها احتمالاً برای خود گروه نویسندگان در مرحله نگارش بامزه بوده. جلوی دوربین که جز اطوار لوس و مسخره‌بازی چیزی نبود. مثل بعضی دیگر از شوخی‌هایش، مصداق خودگویی و خودخندی. انگار قضیه شخصی شده. حتی لبخند به لب نمی‌آورد. دیگر کهنه شده تاکتیک هِرهِر خنده بعد از هر حرف لوسی، تا بر مبنای نظریه سرایت عاطفی، بیننده هم فکر کند ماجرای بامزه‌ای در جریان است تا ناخواسته بخندد!

این روندِ کاهش کیفیت برنامه‌هایی که قیاسی سُکان اجرایشان را در دست گرفته و رهایشان نمی‌کند، به جا‌هایی باریکی کشیده شده. اگر قسمت اول «رباط صلیبی» با شرکت جواد خیابانی را دیده باشید، از حجم سوالات سرسری، بی‌محتوا و ول معطل، کلافه می‌شوید. مثل خود خیابانی که نتوانست اعتراف نکند اینها چیست مجری می‌پرسد. عجیب آنکه او با نوشته به استودیو آمد و این هجو را رقم زد. مشکل قیاسی ته کشیدن متن‌هاست. ظاهراً دیگر استراتژی الکی خوشی جواب نمی‌دهد. او باید فکری به حال تغذیه فکری نویسندگانش کند. مصرف مدام از انبان ایده‌ها برای چند برنامه همزمان، از خلاقیت تهی‌شان کرده.

عملکرد او در «پامپ» را هم اگر به تناسب با فضای یوتیوب و عطش درآمدسازی میلیاردی‌اش ببخشیم، بعد از چند قسمت انفجاری نخست، بقیه اپیزود‌ها پوچ محض هستند. فان و خنده زیر امواج طعنه‌های روی اعصاب با محوریت مسائل اقتصادی و تمسخر سطح طبقاتی غرق شده.

قیاسی باید از برنامه‌سازی بر اساس دلبری‌های مالی و صف کشیدن اسپانسر‌ها و ذوق‌زدگی پلتفرم‌ها کوتاه بیاید؛ تا سازِ کار کمدی‌اش، درام‌تر نشده!