به گزارش سرویس جهان مشرق، "در یکی از بزرگ‌ترین تظاهرات سراسری یک روزه در تاریخ آمریکا، نزدیک به هفت میلیون آمریکایی که ۲ میلیون نفر بیشتر از ماه ژوئن است، در بیش از ۲۷۰۰ شهر و شهرستان در راهپیمایی مسالمت‌آمیز نه به پادشاهی گرد هم آمدند و در مخالفت با اقتدارگرایی در کنار هم ایستادند و تأکید کردند که این ملت متعلق به مردمش است، نه پادشاهان."
این متن بیانیه سازمان‌دهندگان تظاهرات عظیم اعتراضی علیه سیاست‌های دونالد ترامپ با شعار «نه به پادشاهی» بود که روز یکشنبه، هفدهم مهر ماه منتشر شد.
فردای آن روز، رهبر معظم انقلاب، در دیدار قهرمانان و مدال‌آوران ورزشی و المپیادهای علمی جهانی، با اشاره به این تجمع بزرگ اعتراضی مردم آمریکا، ضمن اشاره به اظهارات «پوچ توام با لودگی" رییس جمهور آمریکا، با اشاره به تظاهرات سراسری و ۷ میلیونی علیه ترامپ در ایالت‌ها و شهرهای مختلف آمریکا گفتند:
"شما اگر خیلی توانایی دارید به جای دروغ‌پراکنی، دخالت در کار دیگر کشورها و اقداماتی همچون ساخت پایگاه نظامی در آنها، این میلیون‌ها نفر را آرام کنید و به خانه‌های خود بازگردانید."
رییس جمهور آمریکا، که ظاهرا با افزایش مشکلات جدی در سلامت جسمی، از سیر صعودی روند توهم و خودشیفتگی در روان نیز رنج می برد، با تلاش در جهت تحقیر معترضان(آن هم به سخیف‌ترین و موهن‌ترین شکل ممکن)، عملا نشان داد که عنصری به نام «دموکراسی» در ایالات متحده عملا به کالبدی پوچ و تهی تبدیل شده که دیگر حفظ ظاهر هم نمی کند و ترامپ، با این نوع کنش و رفتار، عملا در حال دریدن آخرین نقاب‌ها و پیرایه‌های دموکراسی از چهره‌ی آمریکا است.
این در حالی است که ریشه‌ی اعتراضات «نه به پادشاه» در آمریکا را می‌توان در ترکیبی از نگرانی‌های سیاسی عمیق و مسائل اجتماعی-اقتصانی جستجو کرد. این جنبش که در اکتبر ۲۰۲۵ به اوج خود رسید، واکنشی گسترده به اقداماتی دانسته می‌شود که منتقدان، آنها را نشان‌دهنده تمایلات اقتدارگرایانه دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، می‌دانند.
ریشه‌های اجتماعی-سیاسی اعتراضات
این اعتراضات در بستری از بحران‌های پی‌درپی و نارضایتی‌های گسترده شکل گرفت که مهم‌ترین آنها عبارت بودند از:
ترس از اقتدارگرایی و تمرکز قدرت:
معترضان بر این باور هستند که ترامپ در پی تبدیل مقام ریاست‌جمهوری به موقعیتی شبیه به پادشاهی است. آنان اقداماتی مانند اعزام نیروهای فدرال و گارد ملی به شهرها بدون مجوز کنگره، تلاش برای تحدید اختیارات نهادهای نظارتی و گسترش اختیارات اجرایی را تهدیدی برای تفکیک قوا و قانون اساسی آمریکا می‌دانستند
تعطیلی دولت فدرال (Shutdown):
یکی از جرقه‌های اصلی اعتراضات، تعطیلی بی‌سابقه دولت فدرال بود که حاصل بن‌بست بودجه‌ای بین دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان توصیف شد. این تعطیلی، میلیون‌ها کارمند را خانه‌نشین کرده و دسترسی به خدمات عمومی را مختل کرده است.
مسائل اقتصادی و عدالت اجتماعی:
معترضان، سیاست‌های دولت ترامپ را به اولویت‌دادن منافع ثروتمندان و میلیاردرها بر منافع مردم عادی متهم می‌کردند. سناتور برنی سندرز در سخنرانی‌های خود به نقش ایلان ماسک، جف بزوس و دیگر میلیاردرها در سیاست‌گذاری‌های دولت اشاره کرد.
حمله به آزادی‌های مدنی:
محدودیت‌های اعمال‌شده بر رسانه‌ها، عملیات گسترده اخراج مهاجران و تلاش برای ساکت‌کردن مخالفان سیاسی از دیگر نگرانی‌های اصلی افکار عمومی است.
سازمان‌دهندگان و حامیان اصلی
این جنبش توسط یک ائتلاف گسترده و متنوع از گروه‌های مترقی، مدنی و کارگری سازمان‌دهی شد. بر اساس گزارش‌ها، بیش از ۲۰۰ سازمان در هماهنگی این اعتراضات مشارکت داشتند که مهم‌ترین آنها عبارتند از
گروه‌های جامعه مدنی مانند اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا (ACLU)، لیگ زنان رأی‌دهنده (League of Women Voters)
سازمان‌های مردمی مانند جنبش «Indivisible»، جنبش «۵۰۵۰۱»، جنبش «Third Act»
اتحادیه‌های کارگری همچون فدراسیون معلمان آمریکا (American Federation of Teachers)، اتحادیه کارگران ارتباطات (CWA)
گروه‌های اجتماعی مثل اتحادیه دموکرات‌های سوسیالیست آمریکا (Democratic Socialists of America)، سازمان «Public Citizen»
گروه‌های تخصصی از قبیل شبکه خودحمایتی اوتیستیک (Autistic Self Advocacy Network)، اتحادیه رای دهندگان حفاظت از محیط زیست (League of Conservation Voters)
نکته قابل‌تامل این جنبش این است که تنها به قشر خاصی محدود نبوده و طیف وسیعی از معلمان، پرستاران، کارگران صنعتی، مهاجران، فعالان حقوق اقلیت‌ها و حتی جمهوری‌خواهان ناراضی را در بر می‌گیرد.
عملکرد ترامپ و مصادیق اقتدارگرایی
عملکرد دونالد ترامپ در دوره دوم ریاست‌جمهوری‌اش، نقش مستقیمی در شکل‌گیری این تصور که او در جستجوی «قدرت مطلقه» است، دارد. مصادیق عینی این نگرش در طول یک سال نخست ریاست‌جمهوری دوم او شامل موارد زیر بود
استفاده گسترده از دستورات اجرایی:
ترامپ با استفاده از دستورات اجرایی، بودجه مصوب کنگره را مسدود و بخش‌هایی از دولت فدرال را منحل کرد. این اقدام، نشان‌دهنده تمایل به کنار زدن قوه مقننه بود
اعزام نیروی نظامی به شهرها:
او علیرغم مخالفت صریح فرمانداران ایالتی، نیروهای گارد ملی و سایر نیروهای فدرال را در شهرهای تحت کنترل دموکرات‌ها مستقر کرد که این اقدام به عنوان نقض فدرالیسم تفسیر شد.
تهدید و تحدید آزادی مطبوعات:
محدودیت‌های اعمال‌شده بر رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران، فضایی از ترس و ارعاب را ایجاد کرده است.
واکنش تمسخرآمیز به معترضان:
ترامپ که ید طولایی در تمسخر و تحقیر مخالفان و حتی منتقدان خود دارد، در واکنشی جنجالی، ویدیویی تولیدشده با هوش مصنوعی منتشر کرد که در آن، او را در حالی که تاجی بر سر دارد و سوار بر یک جنگنده است، می بینم که بر سر معترضان ماده‌ای شبیه فضولات می‌ریخت. این ویدیو به‌طور گسترده‌ای به عنوان تفرعن عنان‌گسیخته و گردن‌کشی ترامپ علیه مردم تفسیر شده است و برخی فعالان سیاسی و اجتماعی، عملا این اقدام ترامپ را ریختن فضولات بر سر «دموکراسی آمریکایی» تعبیر کردند.
اعتراضات «نه به پادشاه» بازتابی از یک نارضایتی عمیق و چندبعدی در جامعه آمریکا است. این جنبش فراتر از یک مخالفت حزبی ساده، به یک حرکت ملی تبدیل شد که خواستار بازگشت به اصول بنیادین دموکراسی آمریکایی، از جمله تفکیک قوا، حفاظت از آزادی‌های مدنی و تحقق عدالت اقتصادی بود.
منابع اقتدارگرایی ترامپ
بر اساس گزارش‌های متعدد، دونالد ترامپ برای تمرکز قدرت و اقداماتی که معترضان از آن به "پادشاهی" تعبیر می‌کنند، هم بر منابع قدرت داخلی و هم بر اهرم‌های بین‌المللی تکیه کرده است. این منابع شامل گسترش اختیارات اجرایی، حمایت حزبی، پشتیبانی شبکه جهانی صیهونیزم، ابزارهای اقتصادی و یک دیپلماسی معامله‌محور می‌شود.
منابع داخلی
ترامپ بی‌وقفه به دنبال گسترش اختیارات اجرایی است. استفاده گسترده از دستورات اجرایی برای محدود کردن نهادهای نظارتی، مسدود کردن بودجه مصوب کنگره و انحلال بخش‌هایی از دولت فدرال مصادیقی از این تلاش بی‌وقفه هستند.
از سوی دیگر، او به شدت به استفاده از اختیارات امنیتی و حتی نظامی خود برای ارعاب منتقدان و تثبیت قدرتش علاقمند است. اعزام نیروهای گارد ملی و سایر نیروهای فدرال به شهرها، علیرغم مخالفت صریح فرمانداران ایالتی، یکی از جنجالی‌ترین اقدامات او در این راستا بوده است.
رییس‌جمهور آمریکا در حمایت متعصبانه و تبعیض‌آمیز از احزاب، گروه‌ها، اشخاص و رسانه‌های همسو با خود، هیچ تعارف و اصطلاحا رودربایستی ندارد. او با همین ابزار، تقریبا پشتیبانی کامل رهبران جمهوری‌خواه و غول‌های حوزه فناوری اطلاعات و سرمایه‌داران بزرگ(عمدتا یهودی) را برای خود خریده است. در نقطه‌ی مقابل، او همین‌قدر متعصبانه، در کار انگ‌زنی و اتهام‌تراشی برای منتقدان خود است و برای توصیف معترضان به سیاست‌هایش، عناوینی چون "حامیان حماس"، "مارکسیست" یا «پشتیبان تروریسم» استفاده می کند.
منابع بین‌المللی
هم‌پیمانی با شبکه صهیونیزم جهان: این دیگر امری کاملا عیان است که ترامپ در همراهی و اتحاد با برنامه‌ها و منافع رژیم صهیونی، چنان بی‌حد و مرز عمل کرده، که از نظر شمار زیادی از تحلیلگران، تشخیص این که در رابطه واشنگتن-تل‌آویو کدام حامی و کدام پیرو است، بسیار سخت شده است. چک سفیدامضایی که ترامپ به مافیای حاکم بر سرزمین‌های اشغالی داده، هم به واسطه‌ی نقش کلیدی است که ابر-سرمایه‌داران صهیونیست افراطی چون «میریام ادلسن» و «لری الیسون» در پشتیبانی مالی از کمپین انتخاباتی ترامپ ایفاء کردند و هم سلطه و نفوذ لابی بزرگ اسراییل، یعنی «آیپک» در جای جای ساختار دولت ترامپ. به بیان دیگر، قرائن دال بر آن است که ترامپ برای رسیدن به قدرت و بقای در آن، با شبکه جهانی صهیونیزم بیعت کرده و از همین رو، به شدت روی پشتیبانی آن حساب باز کرده است.
قدرت اقتصادی و سلطه دلار: استفاده از موقعیت دلار به عنوان ارز ذخیره جهانی، ابزار ترامپ برای اعمال تحریم‌های مالی و تهدید به اعمال تعرفه‌های ۱۰۰ درصدی علیه کشورهایی است که قصد کنار گذاشتن دلار را دارند.
دیپلماسی معامله‌محور و چانه‌زنی: اولویت دادن به مذاکرات دوجانبه و توافق‌های مستقیم با رهبران قدرت‌های بزرگ، به جای پایبندی به اتحادها و هنجارهای چندجانبه
این منابع قدرت به ترامپ اجازه داده تا اقدامات بحث‌برانگیز متعددی را پیش ببرد که معترضان آن را گامی در جهت "مطلقه‌سازی قدرت" می‌دانند:
اقداماتی مانند تضعیف نهادهای نظارتی مستقل، محدودکردن رسانه‌ها و برخورد با مخالفین از جمله مصادیقی است که توسط تحلیلگران و معترضان به عنوان نشانه‌ای از تمایل به تمرکز قدرت ذکر شده‌است
جمع بندی
به طور خلاصه، دونالد ترامپ برای پیشبرد برنامه‌های خود و تمرکز قدرت، استراتژی دووجهی را در پیش گرفته است: در داخل، با اتکا به اختیارات رسمی ریاست جمهوری و حمایت بی‌چون و چرای حزبی، و در عرصه بین‌الملل، با اتکاء به شبکه‌ی صهیونیزم و به کارگیری ابراز اقتصادی مانند سلطه دلار و یک دیپلماسی چانه‌زنی محور.
