‌خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ طاهره طهرانی: فراگیر شدن رسانه‌های اجتماعی در روزگار ما، فرصت بی‌نظیر تاریخی‌ای فراهم کرده است برای دانستن و دستیابی به سخنان افراد و اطلاعاتی که در تصمیم گیری های فردی و اجتماعی کمک کننده و تعیین کننده است؛ در عین حال فرصت این را فراهم کرده است که بتوانیم عملکرد و عکس العمل آحاد افراد یک کشور یا یک سرزمین یا پهنه فرهنگی را درباره موضوعات مختلف بدانیم. در این حالت ما می‌توانیم خلاف روایت‌های دولت‌های متخاصم، روایت‌های مردم عادی و نظرات افراد جوامع را ببینیم و بشنویم.

با حمله رژیم صهیونیستی به کشورمان، به بهانه واهی «حمله پیشگیرانه»، دیدیم که حتی چنین رژیمی هم _که بیش از نیم قرن تجاوز و نسل کشی و قتل عام در پرونده خود دارد و از زمان تأسیس تا کنون با تمام کشورهای اطرافش درگیر بوده و هست_ لازم دارد برای ظاهرسازی چنین حمله‌ای در پیش چشم تمامی نهادهای بین‌المللی به دستاویزی برای توجیه حمله خود متوسل شود و روایتی قانع کننده تولید کند، که با سخنان بازیگران عرصه سیاست نظیر گروسی و... واضح است آن هم پوچ و بی‌اعتبار بوده است؛ در عین حال نهادهای بین‌المللی هم از وظایف ذاتی خود دور افتاده و روزگاری است که کاربردی جز اظهار تأسف و نگرانی نداشته و ندارند.

حافظه ملی ما و جنگ روایت‌ها

ما در این جنگ روایت‌ها، نباید از یاد ببریم که آن کس که پیمان شکست، و آن کس که به خون پیش‌دستی کرد، و آن کس که تجاوز کرد ما نبودیم؛ هیچ وقت ما نبودیم. ما علی‌رغم سال‌ها جنگ اقتصادی و تحریم شرافت‌مندانه روی نیروی داخلی تکیه کردیم و عزت‌مندانه مقاومت کردیم و پاسخ متجاوز را دادیم و تا همیشه بابت این سرمان بالاست. به همین بهانه نگاهی می‌کنیم به نمونه‌های پیمان‌شکنی و نقض قراردادها و معاهده‌های بین‌المللی که بین کشورمان ایران و دیگر کشورها به ویژه کشورهای غربی و آمریکا بسته شده و همیشه از طرف مقابل آن قراردادها به بهانه‌های واهی و بر اساس روایت‌های نادرست از وقایع نقض شده، و ایران در این پیمان‌ها و معاهده‌ها و توافق‌ها هیچ‌گاه پیمان‌شکنی نکرده بوده است:

برجام (برنامه جامع اقدام مشترک) : ماهیت این قرارداد که در سال ۲۰۱۵ امضا شد، توافقی بین المللی به همراه قطعنامه‌ای از شورای امنیت سازمان ملل بود، کشورهای دخیل در این قرارداد به جز ایران، آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، چین و روسیه بودند. موارد نقض آن خروج یک جانبه آمریکا در سال ۲۰۱۸ به بهانه ناکافی بودن محدودیت‌ها، فرانسه و آلمان و انگلیس هم به تعهدات خود عمل نکردند. پس از این عهدشکنی و نقض یک جانبه، ایران بر طبق همین قرارداد گام به گام تعهداتش را کاهش داد.

قرارداد نفتی با شرکت توتال فرانسه (فاز ۱۱ پارس جنوبی): این قرارداد هم که ماهیتش سرمایه‌گذاری بالغ بر ۵ میلیارد دلار در پارس جنوبی بود، در سال ۲۰۱۸ از طرف شرکت فرانسوی توتال ترک شد و این شرکت به در حالی که هنوز برجام برقرار بود با توجیه ترس از جریمه‌های آمریکا و هماهنگ با آن کشور، تعهداتش عمل نکرد. نهایتاً پروژه به شرکت پتروپارس ایران واگذار و انجام شد.

قراردادهای فروش هواپیما: این قرارداد ذیل برجام بسته شد و ایران برای خرید ۱۰۰ هواپیما با شرکت ایرباس فرانسه و ۸۰ هواپیما با شرکت بوئینگ آمریکا و تحویل ۲۰ هواپیمای منطقه‌ای ATR با شرکت ایتالیایی فرانسوی قراردادی بست. پس از خروج یک جانبه آمریکا از برجام وزارت خزانه داری این کشور مجوز صادرات این هواپیماها را لغو کرد؛ فقط تعداد اندکی بیشتر از ATR تحویل داده شد و بقیه یا تحریم شدند یا تحویلشان معلق ماند.

قراردادهای نظامی و تسلیحاتی (قبل از انقلاب با آمریکا و انگلیس) : موضوع این قراردادها خرید تجهیزات سنگین نظامی از انگلیس و آمریکا در دهه ۵۰ بود؛ پس از انقلاب تحویل تجهیزات نقض شد، قرار دریافت قطعات یدکی و پشتیبانی فنی برای سلاح‌ها قطع شد و میلیاردها دلار پول ایران که پیش پرداخت خرید این تسلیحات بود بلوکه شد. ایران از آمریکا در دیوان داوری دعاوی ایران و آمریکا شکایت کرد و در مواردی هم رأی به نفع ایران صادر شد، اما تا کنون آمریکا از اجرای کامل این احکام خودداری کرده است.

توقیف اموال ایران در آمریکا (بانک مرکزی) : آمریکا ۲ میلیارد دلار از دارایی‌های بانک مرکزی ایران در آمریکا توقیف کرد، ایران آن را نقض مصونیت دولت‌ها بر اساس حقوق بین الملل دانست و به دادگاه بین المللی لاهه شکایت کرد، و تا کنون هنوز رأی نهایی اجرایی نشده است.

توافق الجزایر (۱۹۸۱ میلادی / ۱۳۶۰ شمسی) : موضوع این توافق آزادی گروگان‌های آمریکایی در تهران بود و آمریکا متعهد شده بود در امور داخلی ایران دخالت نکند، و دارایی‌های بلوکه شده ایران را آزاد کند و برای داوری دعاوی متقابل دادگاهی تشکیل بدهد؛ اما نه تنها دارایی‌های ایران را آزاد نکرد، بعدها هم تحریم‌های پیاپی علیه ایران اعمال کرد که بر خلاف متن و روح توافق بود.