به گزارش تابناک به نقل از خبرگزاری حوزه؛ لبوبو فقط یک اسباب‌بازی نیست، یک عملیات فرهنگی خزدار است. در حالی که چشم نوجوانان ما به نگاه مرموز یک عروسک دوخته شده، چه کسی پاسخگوی هویت گمشده‌ای است که باید در قالب قهرمانان ملی خودشان همچون «حسین فهمیده» به آنان عرضه شود؟
اصلاً معلوم نیست از کی شروع شد ماجرای این عروسک بدقواره! هر جا را نگاه می‌کنی یک اثری از «لبوبو» می‌بینی که با نگاهی مرموز زل زده به چشمانت و خنده‌ای تهدیدآمیز تحویلت می‌دهد.
کودکان و نوجوانان ما همچون کاشفانی سرگردان، در سرزمین رویاهایشان به دنبال گمشده‌ای می‌گردند تا راز آن عروسک پنهان را بیابند، اما آیا به راستی چیزی را گم کرده‌اند؟ بی‌تردید، پاسخ آری است. گمشده آنان چیزی فراتر از یک اسباب‌بازی رنگارنگ است؛ گمشده‌ای که در پی آن می‌گردند «هویت» شان است.
هویت نوجوان امروز در کالبد اسوه‌ای جاودانه، چون «حسین فهمیده» تجسم یافته است؛ نوجوانی که با ایثاری بی‌نظیر، سدی استوار از جان خویش در برابر تجاوز به میهن ساخت و گذشته و آینده را به تماشای حماسه‌ای فراخواند که مرز‌های زمان و مکان را درنوردید.
این حماسه نه‌تنها برای نوجوان ایرانی، که برای همه آزادگان جهان می‌تواند هویتساز و الهام‌بخش باشد؛ هویتی استوار و سترگ که بر بلندای شرافت و عزت ایستاده است و هیچ رقیبی یارای برابری با آن را ندارد؛ نه عروسکی خزدار و نه قهرمانان ساختگی سینما.
فرارسیدن سالروز شهادت قهرمانانه «حسین فهمیده» فرصتی است تا در عمق این قضیه تأمل شود که چرا جایگاه محکم و بلند الگو‌های هویت‌بخش و بی‌نظیر نوجوانان ایرانی توسط عروسک‌ها و محتوا‌های بی سر و ته شرقی و غربی بدون هیچگونه مقاومتی به یغما میرود؟
دریغ و افسوس که نخبگان، فرهیختگان، برنامه‌سازان و برنامه‌ریزان فرهنگی و هنری کشور به جای بهره‌گیری از درخشان‌ترین ظرفیت‌های هویتی و فرهنگی ایرانِ اسلامی که می‌تواند هزاران بسته‌ی فرهنگی اثرگذار خلق کند و قدرتمندتر از هر سیاهچاله‌ی فرهنگیِ شرق و غرب در میدان حاضر شود، هنوز در خوابی گران و هراس‌آور غوطه‌ورند؛ غفلتی که اگر ادامه یابد، چه بسا آخرین رشته‌های هویتی و تمدنی جوانان این سرزمین نیز گسسته شود و پیوند نسل‌ها با ریشه‌هایشان برای همیشه بریده شود.
مسؤولان و گروه‌های مردمی باید از فرصت کوتاه پیش‌رو نهایت استفاده را ببرند و به جای غوطه‌وری در مباحث نظری، هرچه سریع‌تر گام به میدان عمل بگذارند و کار را به دست گیرند. خوشبختانه به برکت توسعه‌ی علمی و هنری کشور و رشد نیرو‌های خلاق و اندیشمند در آغوش این مرز و بوم، جوانان ظرفیت آن را دارند که سهم بزرگی از این بار را بر دوش کشیده و متناسب با فضای جامعه و ذائقه‌ی نسل امروز، چرخ‌های کلان فرهنگی را به حرکت درآورند.
نباید فراموش کرد که به تعبیر مقام معظم رهبری «فرهنگ همچون هوایی است که تنفس می‌کنیم». اکنون این هوای فرهنگی آلوده شده و ریه‌های هویتی جامعه را مبتلا کرده است. پیشبرد اقدامات فرهنگی و هنری جامع، متمرکز و مؤثر در حوزه‌ی عملیاتی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. به قول معروف، «جلوی ضرر را هر جا بگیری منفعت است».
