همشهری آنلاین_ در المپیک پاریس، تیم ملی تکواندو با عملکردی فراتر از انتظار توانست 4مدال ارزشمند به‌دست آورد. آرین سلیمی با نمایش درخشان خود روی سکوی قهرمانی ایستاد، مهران برخورداری و ناهید کیانی نقره گرفتند و مبینا نعمت‌زاده نیز مدال برنز المپیک را برای ایران به ارمغان آورد. این نتایج موجب شد تکواندو بار دیگر به‌عنوان یکی از رشته‌های موفق کاروان ایران در المپیک بدرخشد و امیدها برای تکرار موفقیت در رقابت‌های جهانی افزایش یابد. اما تنها یک سال بعد، در مسابقات قهرمانی جهان چین، همه چیز برعکس شد. هر چهار قهرمان المپیکی ایران با نمایشی ضعیف و دور از استانداردهای خود از دور رقابت‌ها کنار رفتند. شکست‌های پیاپی، حذف زودهنگام و عملکردی که حتی در خوشبینانه‌ترین حالت نمی‌شد برای آن توجیه فنی قانع‌کننده‌ای یافت، حالا پرسشی جدی را در ذهن‌ها ایجاد کرده است؛ چه بر سر تکواندوی ایران و ستارگانش آمده است؟
در بخش زنان نیز شرایط حتی بحرانی‌تر بود. پس از کنار گذاشتن مینو مداح از سرمربیگری تیم ملی و انتصاب مهروز ساعی به این سمت، حاشیه‌ها از همان ابتدا سایه سنگینی بر اردوها انداخت. در حالی که انتظار می‌رفت تیم زنان با تجربه حضور در المپیک و روحیه بالا به مدال‌های جهانی دست یابد، نتیجه چیزی جز ناکامی کامل نبود. علاوه بر ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده، پنج تکواندوکار دیگر تیم نیز از گردونه مسابقات حذف شدند تا پرونده حضور ایران در بخش زنان بدون هیچ مدالی بسته شود.
مینو مداح در المپیک پاریس هدایت تیم ملی زنان را بر عهده داشت و توانست با دو شاگردش دو مدال نقره و برنز به‌دست آورد. با این حال، پس از المپیک به تدریج از تیم ملی فاصله گرفت و در نهایت کنار گذاشته شد. در مراسم‌های تجلیل از قهرمانان المپیکی نیز نشانی از او دیده نمی‌شد و جای او را مهروز ساعی گرفته بود؛ مسئله‌ای که مداح چند بار تلویحا به آن واکنش نشان داد اما در نهایت منجر به بازگشتش نشد.
بسیاری از کارشناسان معتقدند تغییر ناگهانی کادر فنی، اختلافات درون‌تیمی و نبود برنامه منسجم برای حفظ آمادگی قهرمانان المپیکی، از عوامل اصلی این افت محسوب می‌شوند. در مقابل، فدراسیون همچنان بر این باور است که نسل تازه‌ای از تکواندوکاران در راه است و باید به جوان‌گرایی ادامه داد.
با این حال، آنچه مسلم است اینکه مدال‌آوران پاریس در چین چهره‌ای متفاوت از خود نشان دادند و این افت ناگهانی، نیازمند آسیب‌شناسی جدی و تصمیم‌های مدیریتی مسئولانه است؛ چرا که حفظ قهرمانان و سرمایه‌های ورزشی به‌مراتب دشوارتر از ساختن قهرمانان تازه است.
