تراکتور تا قبل از بازی با پرسپولیس دو برد ۵ گله در لیگ برتر و لیگ نخبگان آسیا آورد. در این دو پیروزی دانیال اسماعیلی فر یکی از ستاره‌های بدون چون و چرای تراکتور بود. او هم گل می‌زد و هم گل می‌ساخت و زمانی که در سیرجان محمد نادری مصدوم شد، به سمت چپ خط دفاعی رفت و جای او را پر کرد. دانیال آنجا هم پاس گل پنجم را داد.
این درخشش و این کیفیت باعث شد خیلی‌ها بگویند بازیکن بزرگ و فنی، برایش پست تفاوتی ندارد و هر کجا او را بگذاری می‌تواند یک سطح قابل قبول و موفق را ارائه کند. غافل از اینکه این حقیقت تنها در مورد استثناها صدق می‌کند که آنها نیز هرچند دهه یک بار ظهور می‌کنند!
تمام فوتبال شناسان، کارشناسان و فوتبالیست‌ها در برابر این سوال که بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران کیست؟ تنها یک جواب می‌دهند؛ پرویز قلیچ خانی و اگر از آنها سه اسم بخواهی در کنار پرویز خان نام مجتبی محرمی و کریم باقری را می‌آورند و اگر توضیح بخواهی، فقط یک جواب دارند: «آنها استثناهایی بودند که در هر ۱۱ پست زمین فوتبال در سطح ملی بازی می‌کردند!»
اما در فوتبال مدرن امروزی آنقدر پست‌ها تخصصی شده که دیگر نمی‌توان چنین انتظاری از بازیکنان بزرگ داشت. مثلا ویژگی‌های لازم برای یک دفاع راست مثل سرعت، قدرت ارسال‌های دقیق، تایمینگ صحیح استارت، نفس چاق برای رفت و برگشت و قدرت تکل زنی، زمین تا آسمان با ویژگی‌های یک هافبک دفاعی که باید بسیار باهوش، بازی خوان، موقعیت سنج، شوتزن دوپا و دارای تمام ویژگی‌های دفاعی مثل سرزنی باشد، تفاوت دارد.
به این ترتیب نمی‌توان توقع داشت حتی بازیکنان بزرگ در هر پست بتوانند همان کیفیت همیشگی را ارائه کنند. در بازی تراکتور مقابل پرسپولیس در این هفته دانیال اسماعیلی فر به خوبی این حقیقت را اثبات کرد. ستاره تراکتور در دو بازی قبلی، برابر پرسپولیس در سمت چپ خط دفاعی عملاً از کار افتاده بود و صادق محرمی هم در سمت راست نتوانست جای دانیال را پر کند.
دانیال بهترین فرصت بازی را در تک به تک با نیازمند از دست داد، چون باید مچ پایش را چرخانده و با راست ضربه می‌زد که باعث شد سرعت و شدت توپ گرفته شود. دانیال مدام از سمت چپ نفوذ می‌کرد اما چون چپ نداشت، مجبور بود با بیرون پای راست ارسال کند که همه ضعیف بود و وسط راه توسط مدافعان پرسپولیس قطع می‌شد. پرسپولیس در کل بازی نتوانست او را ببندد اما خود دانیال نمی توانست کاری کند.
این یعنی حتی بازیکن با کیفیت هم وقتی در پست تخصصی خود نباشد، قادر به ارائه تمام کیفیت و توان خود نیست. دیدیم که وقتی نادری در دقیقه ۷۲ جای محرمی -ضعیف‌ترین بازیکن زمین- آمد، دانیال سر جای اصلیش رفت تا تراکتور تازه در ۲۰ دقیقه آخر سر و شکل همیشگی تیم خود را پیدا کند. اما دیگر توانی برای او نمانده بود!
اینجا را بخوانید: گول ادعاها را نخورید، این پیراهن همیشه برای همه مهم است/ مدافعی که ناگهان سوپرمن شد!
