وقتی برای نخستین‌بار ترا را می‌بینی، ناخودآگاه به یاد پاترول‌های قدیمی نیسان می‌افتی. همان بدنه ستبر، چهره خشن و نگاه ساده اما جدی. خودرویی که انگار برای عبور از مسیرهای صعب‌العبور ساخته شده نه برای خیابان‌های باریک تهران. اما تفاوت بزرگ در جایی نهفته است که کمتر کسی به آن توجه می‌کند؛ ترا ژاپنی نیست، بلکه در چین ساخته می‌شود. همین موضوع، نقطه آغاز ماجرایی است که باعث شده یکی از آفرودرهای قابل احترام آسیا در بازار ایران گم شود.
به گزارش تابناک؛ترا محصول همکاری نیسان ژاپن و دانگ‌فنگ چین است؛ دقیق‌تر بگوییم، ساخته کارخانه «ژنگژو نیسان» در خاک چین. این خودرو بر پایه پلتفرم ناوارا (NP300) توسعه یافته و از شاسی نردبانی، دیفرانسیل قدرتمند و بدنه‌ای مقاوم بهره می‌برد. پیشرانه آن چهار سیلندر ۲.۵ لیتری با قدرت ۱۸۴ اسب بخار و گشتاور حدود ۲۵۰ نیوتن‌متر است که با گیربکس ۷ سرعته اتوماتیک هماهنگ شده. در نسخه‌های فول، سامانه چهارچرخ محرک با حالت‌های ۲H، ۴H و ۴L قابل انتخاب است.
در ظاهر همه‌چیز خوب به نظر می‌رسد؛ ساختار فنی قابل اعتماد، تعلیق مقاوم و کیفیت بدنه مناسب. اما در بازار ایران، ترا با سد سنگینی روبه‌رو شده: ذهنیت منفی از خودروهای ساخت چین. این ذهنیت کاری کرده که حتی خریداران علاقه‌مند به برند نیسان نیز از خرید آن صرف‌نظر کنند.
در واقع، ترا همان‌قدر که از نظر فنی «سخت‌جان» است، از نظر ذهنی «تنها» مانده؛ خودرویی خوب که قربانی پیش‌داوری‌ها و نبود پشتیبانی شده است.
در گزارش میدانی از چند مالک و خریدار احتمالی، یک حس مشترک وجود دارد: ترس از آینده. تقریباً تمام افرادی که ترا را تجربه کرده‌اند، از استحکام و قدرت آن در مسیرهای خاکی تعریف کرده‌اند، اما در مورد خدمات و قطعات، همه با یک جمله پاسخ داده‌اند:
«ماشین خوبه، ولی نمی‌دونیم فردا چی می‌شه.»
نبود شبکه خدمات منظم و نمایندگی‌های آموزش‌دیده، باعث شده مالکان در تعمیر و نگهداری دچار سردرگمی شوند. از طرف دیگر، برخلاف آنچه انتظار می‌رفت، واردکنندگان خصوصی نتوانستند جای خالی شرکت‌های معتبر را پر کنند. ترا در ایران نه پشتیبان قوی دارد و نه بازار دست‌دوم مطمئن. همین بی‌اعتمادی، فروش آن را محدود به چند مورد انگشت‌شمار کرده است.
یکی از کارشناسان بازار خودرو در گفت‌وگو با ما می‌گوید:
«ترا پتانسیل فنی بالایی دارد، اما بدون خدمات پس از فروش، هیچ شانسی ندارد. مردم حاضر نیستند با خودرویی زندگی کنند که حتی فیلتر روغنش هم در بازار پیدا نمی‌شود.»
در این نقطه، پای پرشیا خودرو به میان می‌آید؛ شرکتی که سال‌هاست انحصار واردات و خدمات برند بی‌ام‌وه را در ایران در اختیار دارد. روزگاری که مؤسسه نوریانی نمایندگی رسمی بی‌ام‌وه بود، خریداران ایرانی با اطمینان از خدمات، اصالت قطعات و قیمت منطقی خودروها حرف می‌زدند. نوریانی‌ها بیش از هفتاد سال با بی‌ام‌وه کار کردند و رابطه‌ای مبتنی بر اعتماد دوطرفه داشتند. اما از وقتی پرشیا خودرو وارد میدان شد، ورق برگشت.
پرشیا خودرو نه‌تنها نتوانست همان سطح اطمینان و خدمات را حفظ کند، بلکه با رفتار انحصاری و قیمت‌گذاری‌های غیرمنطقی، ذهنیت عمومی را نسبت به برندهای وارداتی خدشه‌دار کرد. نتیجه‌اش چه شد؟ خریدار ایرانی وقتی امروز اسم برند خارجی می‌شنود، به‌جای شوق، ترس به دلش می‌افتد؛ ترس از نبود خدمات، قطعه و پشتیبانی. و همین فضای بی‌اعتمادی، حالا دامن برندهایی مثل نیسان ترا را هم گرفته است.
ترا اگر در زمان نوریانی‌ها وارد می‌شد، احتمالاً به یک SUV محبوب در ایران تبدیل می‌شد. اما امروز، در فضای بی‌نظم واردات و انحصارطلبی شرکت‌هایی مثل پرشیا خودرو، سرنوشتش در هاله‌ای از ابهام مانده است.
نیسان ترا در ذات خود خودرویی قابل‌احترام است؛ مستحکم، مقاوم و از نظر فنی امتحان‌پس‌داده. اما هیچ محصولی، هرچقدر هم خوب باشد، بدون مدیریت درست و اعتمادسازی در بازار دوام نمی‌آورد. در شرایطی که خدمات پس از فروش بی‌سامان است و شرکت‌های واردکننده تنها به سود کوتاه‌مدت فکر می‌کنند، ترا تنها مانده است.
این خودرو می‌توانست پلی باشد میان علاقه‌مندان آفرود و برند نیسان، اما حالا در خلأ بی‌اعتمادی گرفتار شده. شاید روزی که ساختار خدمات و واردات در کشور شفاف‌تر شود، ترا فرصت دوباره‌ای پیدا کند تا ثابت کند که می‌شود از دل چین هم خودرویی ساخت که شایسته نام نیسان باشد.
