عصر ایران ؛ علی خیرآبادی – استقلال دوباره جان گرفته است. تیم حالا آرام است، صدر جدول را پس گرفته و هر هفته بهتر بازی می‌کند. بازیکنان یکدیگر را پیدا کرده‌اند، پاس‌ها دقیق‌تر شده و تیم شبیه تیمی است که می‌داند چه می‌خواهد.

هواداران این حس را می‌شناسند. آخرین بار که استقلال چنین منظم و زیبا بازی می‌کرد، دوران استراماچونی بود. آن روزها فوتبال استقلال چشم را خیره می‌کرد. توپ به راحتی می‌چرخید، حملات بی‌وقفه بود و نظم در زمین موج می‌زد.

اما این بار فرق دارد. ساپینتو تیمی پرشور ساخته، اما خط دفاع هنوز دردسرساز است. اشتباه‌ها تکرار می‌شوند، مدافعان گاهی جا می‌مانند. استقلال گل می‌زند، اما هنوز دل هواداران از عقب زمین قرص نیست.

در قلب میانه میدان استقلال، آرام و بی‌صدا، تحولی رخ داده است. تیمی که تا چند هفته پیش در پی ثبات می‌گشت، حالا نبض بازی را در اختیار گرفته  و امیر محمد رزاق‌نیا در پست 6 به مهره غیر قابل جایگزین تیم تبدیل شده است.

هافبک جوان با پاس‌های بلند و شکافنده‌اش، خطوط دفاعی تیم های مختلف را به راحتی باز می کند  و انتقال را به بهترین شکل ممکن انجام می دهد. او نه‌تنها در توزیع توپ، بلکه در بازپس‌گیری آن نیز درخشان ظاهر شده است.

 

در کنار او، مهران احمدی با دوندگی زیادش نقل کلیدی در بازی استقلال دارد؛ بازی‌سازی از عمق، چرخش سریع از دفاع به حمله و هوشمندی در پاس نهایی، استقلال را سیال‌تر کرده است. و در رأس این مثلث، منیر الحدادی ایستاده است  بازیکنی با شوت‌های تیز و دیدی وسیع که می‌تواند در یک لحظه مسیر بازی را عوض کند.

 

مجموعه‌ی این سه نفر، خط میانی استقلال را به موتور اصلی پیشروی تیم بدل کرده است. اگر دفاع هنوز لرزان است، میانه میدان در حال تبدیل شدن به نقطه اتکای استقلال است؛ جایی که بازی شکل می‌گیرد، نظم می‌یابد و در نهایت به گل ختم می‌شود.

 

در فاز هجومی، استقلال به بلوغ تاکتیکی تازه‌ای رسیده است؛ بلوغی که از بال چپ آغاز می‌شود. علیرضا کوشکی این روزها در فرم ایده‌آل قرار دارد. او در موقعیت‌های یک‌به‌یک تقریباً بی‌رقیب است؛ مدافعان را با دریبل‌های کوتاه و تغییر جهت‌های ناگهانی از جریان بازی خارج می‌کند. در هر نبردی پیروز بیرون می‌آید و با تحرک مداوم، ساختار دفاعی حریف را فرسوده می‌سازد.

در سمت مقابل، یاسر آسانی، ستاره بی‌چون‌وچرای تیم  همان بازیکنی است که هر تیمی برایش برنامه‌ریزی می‌کند اما کمتر کسی موفق به مهارش می‌شود. او در فاز پایانی با دقت ضربه می‌زند، در نفوذها هوشمندانه فضا می‌سازد و بارها با حرکات انفجاری‌اش پنالتی گرفته یا خلق موقعیت کرده است. ترکیب او با کوشکی در دو جناح، به استقلال عرض مؤثری بخشیده که پیش‌تر در تیم دیده نمی‌شد.

در نوک پیکان حمله، سعید سحرخیزان اگرچه هنوز آمار گلزنی خیره‌کننده‌ای ندارد، اما در نقش شماره ۹ مدرن، به‌خوبی عمل کرده است. پرسینگ اولیه تیم از حرکت او آغاز می‌شود و در لینک بین خطوط، با بازی‌سازی هدفمند، فشار دفاعی حریف را می‌شکند.

در کنار تمام این پیشرفت‌ها، شاید مهم‌ترین تغییر استقلال امسال در کنار زمین رخ داده باشد: ریکاردو ساپینتو آرام‌تر شده است. هنوز همان شور و انرژی همیشگی را دارد، اما این‌بار هیجانش کنترل‌شده‌تر است. او بیش از گذشته به نظم تاکتیکی و آرامش ذهنی تیمش تکیه کرده، تغییری که استقلال را از تیمی پرجوش به تیمی پخته و منسجم بدل کرده است.