این "موج نگرانی" البته تا حد زیادی دست‌پخت رسانه‌هایی بود که "علم" و بi ویژه اخبار علوم نجوم و کیهان‌شناسی را موضوعات موثری برای جلب مخاطب می‌دانند. یعنی بیش از اینکه دانشمندان واقعی و مدیران ناسا و نهادهای علمی مشابه نگران مسیر حرکت این جرم عظیم و یا تعلق آن به موجودات هوشمند فضایی باشند، رسانه‌های علاقه‌مند به مباحث علمی‌تخیلی، بویژه در فضای مجازی، برای کسب فالور به احتمال وقوع وضعیتی آخرالزمانی می‌پرداختند.

 

  به هر حال جنگ و مرگ و ویرانی و نابودی هم جاذبۀ خاص خودشان را دارند. جنگ با "موجودات فضایی" و یا ویرانی تمدن بشری به علت برخورد یک شیء عظیم آسمانی به کرۀ زمین. اگر این اخبار جذاب نبودند، رسانه‌ها را قادر به جذب مخاطب نمی‌کردند. کافی است در اینستاگرام کمی وقت بگذارید و ببینید ادمین‌های پیج‌های گوناگون با چه قاطعیتی دربارۀ تعلق جرم میان‌ستاره‌ای به مذکور به موجودات فضایی داد سخن سر داده‌اند؛ موجوداتی که از ما انسان‌ها هوشمندتر و پیشرفته‌ترند و قرار است بیایند پوست از سر ما بکنند و هست و نیست‌مان را به باد دهند!

 

این "اراجیف" حتی اگر فی‌نفسه درست باشند، فعلا بیرون از دایرۀ "علم" قرار دارند. یعنی مورد تایید هیچ دانشمند و هیچ نهاد علمی معتبری نیستند. بنابراین معلوم نیست یقین برخی افراد به صحت این ادعاها، از کجا نشأت می‌گیرد. احتمالا از میل به جلب توجه، و نیز تمایل به جلب مشتری. چون گاهی مهم نیست که آدمیزاد چه می‌گوید. همین که اراجیفش مشتری داشته باشد، او را خوش می‌آید و همچنان به اراجیف‌‌پختن و لاطائلات‌گفتن ادامه می‌دهد! 

 

اما فرض کنیم این حرف‌ها درست بود. یعنی جرم میان‌ستاره‌ای مذکور نه صرفا یک شیء آسمانی بی‌جان، بلکه فضاپیمایی بود ساختۀ موجودات هوشمندی که فناوری برتری نسبت به ما انسان‌ها دارند و حالا به سراغ ما آمده‌اند و معلوم نیست چه خوابی برای ما دیده‌اند و چه آشی برای‌مان پخته‌اند. در این صورت چاره چه بود جز اینکه همۀ دولت‌ها و ملت‌های کرۀ زمین متحد شوند برای مقابله با این بلای آسمانی؟ و این معنایی نداشت جز اتمام دعواهای بی‌پایان ما انسان‌ها بر این سیارۀ زیبا؛ سیاره‌ای که البته در حال برآوردنِ دمار از روزگارش هستیم. 

 

   باری، اگر قرار بود یکایک ما آدم‌ها برای مقابله با موجودات فضایی هوشمند و احتمالا خطرناک، دست اتحاد به سوی یکدیگر دراز کنیم، دیگر دلیلی در دست نداشتیم برای اینکه با هم بجنگیم و یکدیگر را بکشیم. 

 

   در واقع اگر بشریت همین الان با حملۀ موجودات فضایی روبرو شود، قطعا بلافاصله جنگ اوکراین خاتمه می‌یابد و دعوای اسرائیل و فلسطین بلاموضوع می‌شود و ایران و آمریکا هم از سرشاخ‌شدن با یکدیگر دست می‌کشند و و روسیه هم نگران توسعۀ ناتو نخواهد بود و اروپا نیز دیگر احساس نمی‌کند تحت تهدید روسیه است و چین هم بی‌خیال تصرف تایوان می‌شود و طالبان نیز سخت‌گیری با زنان افغانستانی را کنار می‌گذارند و چپ‌ها هم بساط دشمنی با لیبرالیسم را کنار می‌گذارند و دیگر اهمیتی نخواهد داشت که شهردار جدید نیویورک یک شیعۀ سوسیالیست به نام زهران ممدانی است و نه یک ترامپیست و حتی ماجرای جنسیت همسر امانول مکرون هم بی‌اهمیت می‌شود! 

 

  در فیلمِ «ورود» (Arrival) تا حدی شاهد چنین وضعیتی هستیم. این فیلم که در سال 2016 منتشر شد و یکی از عمیق‌ترین فیلم‌های سینمای علمی‌تخیلی است و در همان سال 2016 از نظر بسیاری از منتقدین جزو برترین فیلم‌های سال قلمداد شد، موضوع اصلی‌  البته نسبت انسان با "زمان" است، اما این موضوع در قالب مواجهۀ تمدن بشری با ورود گروهی از "بیگانگان" (یا به‌اصطلاح موجودات فضایی) به کرۀ زمین مطرح می‌شود. بیگانگانی که در فیلم «ورود» به کرۀ زمین آمده بودند، البته با انسان‌ها دشمنی نداشتند ولی نفس ورودشان به زمین موجب شد بشریت احساس خطر کند و دولت‌هایی که تا دیروز یکدیگر را رقیب و دشمن می‌دانستند، به ناچار متحد شدند بلکه انسان و زمین را از خطر آن بیگانگان نجات دهند. 

 

 الآن هم اگر جرم میان‌ستاره‌ای ِ 3I/ATLAS واقعا متعلق به یک تمدن بیگانه و برتر بود و تهدیدی علیه آدمیزاد محسوب می‌شد، جنگ و جدال‌های انسانی در سراسر کرۀ زمین متوقف می‌شد و همه ناچار بودیم متحد شویم علیه بیگانگانِ احتمالا یا واقعا خطرناکی که هر آن ممکن بود بساط حضورشان را بر سیارۀ ما پهن کنند. اصولا "دشمن" اتحادآور است. چه در زندگی سیاسی چه در زندگی شخصی. مثلا زیاد پیش می‌آید در یک خانه هم اختلافاتی بین اعضای خانواده وجود دارد، مثلا پدر و پسر به هر دلیلی کارد و پنیر شده‌اند، ولی ناگهان بین آن خانواده و یکی از همسایگان دعوایی درمی‌گیرد و همین دعوا موجب اتحاد اعضای خانواده می‌شود. 

 

  دشمن و جنگ، همان طور که فقط آحاد یک ملت را متحد نمی‌کند، بلکه دولت‌های گوناگون را هم علیه یک دولت خاص متحد می‌کند، اگر بُعدی فراسیاره‌ای پیدا کند، کل ملل و دُوَل مستقر در این سیاره (زمین) را می‌تواند متحد سازد؛ چون اگر کرۀ زمینی در کار نباشد، یا این سیاره از تملک انسان خارج شود، دیگر اساسا جایی برای این بحث‌ها وجود نخواهد داشت که محدودۀ ارضی دولت اسرائیل باید تا کجا باشد و از کجا به بعد، متعلق به فلسطینیان است و قلمرو ناتو از کجا نباید پیشتر بیاید و روسیه چه حقی نسبت اراضی اوکراین و لهستان و لیتوانی و لتونی و استونی دارد و ... الخ. 

 

  البته گاهی کار آن قدر بیخ پیدا کرده که حتی دشمن خارجی هم نمی‌تواند مایۀ وحدت شود. مثلا زمانی که اعراب مسلمان به ایران حمله کردند، اکثر ایرانی‌ها با حاکمان خودشان متحد و همسو نشدند. غالبا ایستادند و خارج‌شدن ایران از چنگ ساسانیان را تماشا کردند. در زمان رضاشاه هم که قوای متفقین وارد ایران شد، باز اکثر ایرانیان نشستند و سقوط حکومت به ظاهر قدرقدرت رضاشاه را تماشا کردند. تقریبا هیچ کس از جایش برنخاست و در برابر نیروی مهاجم خارجی در کنار حکومت رضاشاه نایستاد. 

 

به هر حال گاهی آزردگی به قدری بالاست که حتی متجاوز خارجی هم نمی‌تواند موجب وحدت داخلی شود. ولی غالبا این طور نیست و بیگانۀ متجاوز موجب وحدت می‌شود. حالا اگر این بیگانه، از جنس انسان هم نباشد، بعید است که حضور آن وحدت‌آفرین و رافع خصومت‌های اهل زمین یا "دشمنی‌های زمینی" نباشد. به ویژه اینکه در مواجهه با چنین خطری، اگر واقعا معلوم شود که خطری در کار است، این امکان هم منتفی است که مثلا دولت ونزوئلا به موجودات فضایی بگوید ما از آمریکا که خودش را کدخدای کرۀ زمین می‌داند، ناراضی هستیم و دست دوستی به سمت شما موجودات فضایی متجاوز دراز می‌کنیم!