نرگس کیانی: با انتشار خبر «بستری شدن دوباره کامران فانی، در بیمارستان سینا به روایت فروزنده اربابی» در خبرآنلاین، طبیعتا واکنش‌هایی برانگیخته شد. فروزنده اربابی، تنها عضو ایرانی بنیاد بین‌المللی مولاناست و همسرش محمد بردبار، مفسر مثنوی معنوی، جانباز جنگ و از دوستان فرهنگی قدیمی کامران فانی بوده است. واکنش اصلی به روایت او، پاسخ مهشید برجیان، مدیرکل حوزه ریاست، روابط عمومی و امور بین‌الملل سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران بود. برجیان ضمن تشکر از تلاش‌های فروزنده اربابی، به بخش‌هایی از روایت او انتقاداتی را وارد دانست. ازجمله این که تلاش‌های سازمان اسناد و کتابخانه ملی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و فرهنگستان زبان و ادب فارسی کاملا نادیده گرفته شده است. با این حال برجیان تاکید کرد این تلاش‌ها، منکر زحمات فروزنده اربابی نیست. او متذکر شد پس از اطلاع از بستری بودن کامران فانی در خانه سالمندانی نامناسب در کرج، اربابی همواره در کنار نمایندگان سازمان، وزارتخانه و فرهنگستان بوده است و نمایندگان به نکات مورد تذکر او توجه می‌کرده‌اند.
برجیان، بازنشسته بودن کامران فانی از سازمان اسناد و کتابخانه ملی را یادآور شد و همچنین بر دینی که این سازمان به‌تبع نسبت به فانی احساس می‌کند صحبت کرد. پس با هماهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با دکتر حسین کرمانپور مدیرکل مرکز روابط عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت بهداشت در تماس بودند. بر این اساس بیمارستان سینا برای بستری شدن کامران فانی در نوبت اول انتخاب شد. ابتلای کامران فانی به آلزایمر و مشکلات پیش آمده ناشی از آن در همین زمان مشخص شد. در مدت بستری بودن کامران فانی در بیمارستان، غلامرضا امیرخانی، رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی دو مرتبه به ملاقات فانی رفت. برجیان اشاره می‌کند طبیعتا امکان نگهداریِ بیش از اندازه‌ی لازم، به لحاظ پزشکی، در هیچ بیمارستان مهیا نیست. پس نمی‌شد کامران فانی، طبق درخواست اربابی در بیمارستان بماند. پس با مشاوره اربابی، خانه سالمندانی در شهرک غرب برای سکونت کامران فانی انتخاب شد.
این که چرا کامران فانی خانه‌ای از خود برای زندگی ندارد، داستانی جداست که نه در روایت فروزنده اربابی و نه در این روایت چندان نیازی به گفته شدن از آن وجود ندارد. آن‌چه در شرایط فعلی مسلم است این است که کامران فانی خانه‌ای از خود ندارد. پس خانه سالمندان مورد تاکید اربابی در شهرک غرب برا سکونتش انتخاب می‌شود. با این حال برجیان هنگامی که خود در آن خانه به دیدار کامران فانی رفت از وضعیت او به شدت متاثر شد. ایرادات روایت فروزنده اربابی طبق گفته برجیان از این‌جا به بعد آغاز می‌شود. به عنوان مثال، انتقال کامران فانی از خانه سالمندان به بیمارستان سینا در نوبت دوم با کمک نیکنام حسینی‌پور، مشاور وزیر و رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع‌رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده است. حسینی‌پور برای این انتقال با کرمانپور تماس گرفته بود.
برجیان در پاسخ به این که آیا امکان خرید خانه‌ای برای کامران فانی، با حضور پرستاری ۲۴ ساعته و مقرری معین (در شرایطی که کارت حقوق ماهانه کامران فانی صادره از سازمان اسناد و کتابخانه ملی نیز در اختیار او نیست و هم‌چون خانه‌اش از سوی نزدیکانش مصادره شده است) توسط نهاد مذکور امکان‌پذیر نیست؟ به هزینه‌ی بالای این کار اشاره کرد و همچنین متذکر شدن به عقیده این سه سازمان، کامران فانی هم‌اکنون نه نیازمند زندگی در خانه‌ای متعلق به خود با پرستاری ۲۴ ساعته و مقرری معین، که نیازمند بستری شدن در مرکزی با پزشکان حاذق است. پس طبیعتا موافق نگهداری کامران فانی در شرایطی که فروزنده اربابی اشاره می‌کند نیستند.
با این حساب دو درخواست فروزنده اربابی: «کامران فانی باید به ثباتی کامل برسد تا بتواند از بیمارستان مرخص شود. ضمن این که پس از ترخیص از بیمارستان، باید خانه‌ای با حضور پرستاری و مقرری معینی جهت گذران زندگی برایش در نظر گرفته شود تا بار دیگر ناچار نباشد به خانه سالمندان بازگردد.» از نظر سه سازمانی که برای کمک به کامران فانی تلاش کرده‌اند وارد نیست. چون از یک سو، امکان نگهداری بیش از اندازه در بیمارستان امکان‌پذیر نیست و از سوی دیگر کامران فانی هم‌اکنون نیازمند بستری در مرکزی با حضور پزشک است نه زندگی در خانه‌ای با حضور پرستار.
۵۹۲۴۲
