به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین استان سمنان ،در قلب کویر، جایی میان خاک‌های گرم و آفتاب‌خورده‌ی دامغان، رنگ و هنر در هم آمیخت تا روستای کهن بیابانک بار دیگر زنده شود. «دومین رویداد هنری طراحی و نقاشی روی درب‌ها» با عنوان «ارت‌در» (Art Door) به همت اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان سمنان، با حضور جمعی از هنرمندان برجسته هنرهای تجسمی و همراهی اهالی خون‌گرم روستا برگزار شد؛ رویدادی که توانست درهای زنگ‌زده و خاموش را به بوم‌هایی رنگین و زنده تبدیل کند.
*** هادی ایزدفر، رئیس شورای اسلامی:
بیابانک؛ روایت زندگی از دل خاک تا روشنای رنگ
در دل کویر سمنان، جایی که زمین با خاک رس و گچ پیوندی هزاران‌ساله بسته، روستایی آرام و تاریخی به نام بیابانک قرار دارد؛ روستایی که گویی نفس‌های آخر را می‌کشید، اما حالا به لطف تلاش اهالی، هنرمندان و گردشگران، دوباره جان گرفته است.
هادی ایزدفر، رئیس شورای اسلامی بیابانک و بهره‌بردار اقامتگاه بوم‌گردی «رویای کویر»، از مردانی است که عمر و تجربه‌اش را وقف زنده‌کردن این بافت تاریخی کرده است. او که سال‌ها معاون عمران روستایی بنیاد مسکن استان سمنان بوده، حالا با نگاهی عاشقانه به خاک زادگاهش بازگشته تا جان تازه‌ای در رگ‌های روستا بدمد.
او در گفت‌وگو با خبرنگار ما می‌گوید:«روستای بیابانک یکی از کهن‌ترین روستاهای ایران است. بر اساس مطالعات باستان‌شناسی، قدمت بخش جنوبی آن به دوران پارینه‌سنگی، یعنی حدود ۶۳ تا ۶۸ هزار سال پیش بازمی‌گردد. مردم اینجا در گذشته در دل زمین زندگی می‌کردند، بدون استفاده از مصالح خارجی؛ تنها با کلنگ و تیشه، خاک را می‌کندند و خانه‌هایی می‌ساختند که هنوز هم پابرجاست.»
ایزدفر با اشاره به سازه‌های دست‌کَند باستانی می‌افزاید:«بافت بیابانک از جنس خاک رس آمیخته با گچ است؛ بسیار مستحکم و مقاوم. هنوز هم در زیر کوچه‌ها و خانه‌ها راه‌های زیرزمینی وجود دارد که زمانی محل رفت‌وآمد و حتی کسب‌وکار مردم بوده است.»
او در ادامه از مرمت بافت تاریخی روستا سخن می‌گوید:«وقتی کار را شروع کردم، روستا به‌معنای واقعی رو به ویرانی بود. آجرها پوکیده، پله‌ها شکسته و سقف‌ها فرو ریخته بود. اما با کمک مردم، ۱۴۰ واحد مسکونی مرمت و احیا شد. حتی شاهد مهاجرت معکوس بودیم؛ خانواده‌هایی که به شهر رفته بودند، دوباره به بیابانک بازگشتند و زندگی‌شان را از سر گرفتند. حالا اینجا نفس می‌کشد و زنده است.»
او با لبخندی از خانم سرآشپز اقامتگاه اشاره می‌کند و می‌گوید:«ایشان اهل سمنان بودند و حالا به‌همراه خانواده در همین روستا زندگی می‌کنند و به گردشگران خدمت می‌کنند. این یعنی روستا احیا شده است.»
ایزدفر با نگاهی تاریخی‌تر ادامه می‌دهد:«بیابانک پر از آثار ارزشمند است؛ از یخچال طبیعی دوره صفویه گرفته تا آب‌انبارها، امامزاده، مسجدهای زیرزمینی و تکیه‌ها. حتی سابات بزرگی داریم که بالای آن خانه‌های مسکونی ساخته شده و برای عکاسی مکان بسیار جذابی است. بافت معماری بیابانک به‌صورت کلونی طراحی شده، درست مانند کندوی زنبور عسل. خانواده‌ها در کنار هم، به‌صورت گروهی و منسجم زندگی می‌کردند. مقاله‌ای با عنوان بیابانک، روستای کلونی‌ها هم در همین زمینه نوشته‌ام.»
او درباره امنیت و دفاع در گذشته توضیح می‌دهد:«روستا دو قلعه مهم داشته؛ قلعه حاجیان و قلعه خندق. اطراف قلعه‌ها خندق پر از آب وجود داشت و درها با پل‌های چوبی بسته می‌شدند. چهار برج نگهبانی در اطراف روستا قرار داشت و مردم با علائم قراردادی، حمله دشمن را به یکدیگر اطلاع می‌دادند. زنان و مردان با سنگ و آب جوش از پشت‌بام‌ها از خانه‌هایشان دفاع می‌کردند.»
ایزدفر درباره پیشینه اقتصادی مردم نیز گفت:«اهالی بیابانک بیشتر کشاورز، دامدار و صنعتگر بودند. گلیم‌بافی، پارچه‌بافی و نخ‌ریسی از هنرهای اصلی زنان روستا بوده است. حتی نخ و لباس‌های نخی خودشان را در همینجا تولید می‌کردند. به‌زودی موزه مردم‌شناسی کوچکی در روستا راه‌اندازی خواهیم کرد تا ابزارها و دست‌ساخته‌های قدیمی را به نمایش بگذارد.»
او با اشاره به جمعیت فعلی روستا گفت:«در حال حاضر حدود ۱۳۰ خانوار با جمعیت تقریبی ۲۳۰ نفر در بیابانک زندگی می‌کنند. میانگین سنی بالاست، اما ما امیدواریم با رونق گردشگری و اشتغال، جوان‌ترها هم برگردند. بیابانک ویژه است؛ بافت آن در فهرست آثار ملی ثبت شده و در حال آماده‌سازی مقدمات ثبت جهانی در فهرست یونسکو هستیم.»
ایزدفر از همکاری اخیر اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی با هنرمندان تجسمی برای نقاشی درهای فلزی روستا به‌شدت استقبال کرد و گفت:
«کار بسیار زیبایی است. هنرمندان با ذوق و احساس خود حال‌وهوای تازه‌ای به روستا می‌بخشند. نقاشی‌های درها، چهره روستا را زنده و دیدنی کرده است. مردم هم استقبال خوبی داشتند؛ هم خوشحالند، هم به آینده امیدوارتر.»
*** موسوی‌نژادیان: «هیچ‌کجای دنیا چنین تجربه‌ای از تلفیق هنر و زندگی روستایی وجود ندارد»
موسوی‌نژادیان، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان سمنان، با تأکید بر نگاه خلاقانه و بی‌سابقه این طرح گفت:
«ایده‌ی "ارت‌در" از دل نیاز جامعه‌ی امروز ما به زیبایی و هویت فرهنگی برخاسته است. در شرایطی که بسیاری از روستاهای تاریخی در معرض فرسایش و فراموشی‌اند، ما تصمیم گرفتیم هنر را به عنوان ابزاری برای احیا و معرفی فرهنگی به میدان بیاوریم. هیچ‌کجای دنیا چنین تجربه‌ای با این وسعت و با چنین رویکردی وجود ندارد؛ اینکه درب‌های ساده و فراموش‌شده‌ی خانه‌های روستایی، به بوم نقاشی و زبان فرهنگ تبدیل شوند.»
او با اشاره به ابعاد اجتماعی و فرهنگی طرح افزود:«ما در این رویداد صرفاً نقاشی نمی‌کنیم، بلکه هویت بصری روستا را بازآفرینی می‌کنیم. هنرمندان هر منطقه پیش از آغاز کار، با تاریخ، باورها، نمادهای بومی و طبیعت اطراف آشنا می‌شوند تا نقش‌هایشان ریشه در واقعیت داشته باشد. این هنرِ برآمده از دل مردم است، نه هنر تحمیل‌شده از بیرون.»
موسوی‌نژادیان در بخش دیگری از سخنانش گفت:«در پایان هر مرحله از این پروژه، یک مستند هنری تولید می‌شود که با زیرنویس انگلیسی و عربی در سطح بین‌المللی منتشر خواهد شد. هدف ما تنها رنگ‌آمیزی درها نیست، بلکه معرفی استان سمنان و روستاهای تاریخی آن به عنوان مقصد گردشگری فرهنگی است. ما از کلیم شروع کردیم، امروز در بیابانک هستیم، و در آینده به شاهرود، دامغان، سرخه و مهدی‌شهر خواهیم رفت. هر دو هفته، ۳۰ هنرمند در کنار مردم، روستا را به نمایشگاهی زنده تبدیل می‌کنند.»
او افزود:«در این مسیر، حمایت فرمانداری‌ها، میراث فرهنگی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، انجمن‌های بوم‌گردی و دهیاری‌ها بسیار ارزشمند بوده است. ما معتقدیم هنر زمانی معنا پیدا می‌کند که در زندگی مردم جریان داشته باشد؛ و اینجا در بیابانک، هنر حقیقتاً به خانه‌ی مردم آمده است.»
*** استاد عمید: «درهای فلزی، حافظان خاموش زندگی‌اند؛ با هنر، دوباره حرف می‌زنند»
استاد ماشاالله عمید، از هنرمندان پیشکسوت و چهره‌ی شاخص هنرهای تجسمی کشور که در این رویداد حضور داشت، با نگاهی فلسفی‌تر به اهمیت این طرح پرداخت:
«در طول سال‌ها کار، همیشه دنبال لحظه‌ای بودم که هنر از گالری‌ها بیرون بیاید و در دل زندگی مردم نفس بکشد. اینجا، در بیابانک، آن رؤیا تحقق یافته است. ما روی درهایی نقاشی می‌کنیم که هر کدام قصه‌ای دارند؛ درهایی که شاهد خنده، غم، تولد و بدرقه بوده‌اند. این درها حافظان خاموش زندگی‌اند و حالا با رنگ و قلم دوباره به حرف آمده‌اند.»
او ادامه داد:«رویداد "ارت‌در" یک تمرین تازه برای هنرمندان است؛ چون بوم کارشان دیگر پارچه‌ی سفید نیست، بلکه فلزِ زنگ‌خورده‌ای است که تاریخ رویش نشسته. این تضاد، خلاقیت می‌خواهد، احساس می‌خواهد، و ارتباط با روح مکان. نقاشی روی چنین درهایی، در واقع گفت‌وگو با گذشته است.»
عمید در بخش دیگری از سخنان خود به بُعد آموزشی و فرهنگی طرح اشاره کرد و گفت:«در کنار این کار، ما شاهد حضور دانش‌آموزان و نوجوانان روستا هستیم که با شگفتی و اشتیاق تماشاگر خلق اثرند. این خودش بزرگ‌ترین سرمایه است. آنها می‌بینند که چگونه یک در زنگ‌زده، به اثر هنری تبدیل می‌شود؛ و این یعنی بذر زیبایی در ذهنشان کاشته می‌شود. سال‌ها بعد شاید یکی از همین نوجوانان، هنرمندی بزرگ شود که ریشه‌اش در همین خاک است.»
او در پایان گفت:«به باور من، "ارت‌در" نه فقط یک طرح هنری، بلکه یک پیام فرهنگی است؛ اینکه در سخت‌ترین و خشک‌ترین زمین‌ها، باز هم می‌توان گل کاشت. هنر، زبان زنده‌ی مردم است؛ و تا وقتی این زبان جاری‌ست، امید هم زنده است.»
***گفت‌وگوی اختصاصی با مهدی پازوکی، سرپرست انجمن تجسمی استان سمنان
هنر تجسمی در خدمت توسعه روستاهای گردشگری و گسترش فرهنگ هنری استان سمنان
»معرفی و بیوگرافی
مهدی پازوکی، سرپرست انجمن تجسمی استان سمنان، با سال‌ها تجربه و دغدغه در حوزه هنرهای تجسمی، به توسعه این هنر در سطح استان اهتمام ویژه‌ای دارد.
»تجربه حضور در روستاهای گردشگری و ارزش اجتماعی هنر
ما در حال تجربه اتفاقات بسیار خوب و خاصی هستیم؛ از جمله حضور در روستاهای گردشگری مثل کلیم و بیابونک که با هدف ایجاد فضای هنری در این مناطق آغاز شده است. این طرح هم برای هنرمندان و هم در سطح اجتماعی بسیار ارزشمند است، چرا که هنر را وارد فضای اجتماع کرده و به گسترش فرهنگ و توسعه گردشگری کمک می‌کند.
»فعالیت‌های انجمن تجسمی در سال‌های اخیر
در دو سه سال گذشته، با همکاری دوستان، نمایشگاه‌ها و ورکشاپ‌های متعددی برگزار شده است. طرح‌های هنری که با هدایت اساتید برجسته مانند آقای محسن امیر انجام شده، با استقبال فراوانی روبرو شده‌اند. حضور مدیرکل محترم، آقای موسوی نژادیان، به این فعالیت‌ها اعتبار و رونق بخشیده و انتظار می‌رود این مسیر با اتفاقات جانبی مثبت ادامه پیدا کند.
»نقش هنرستان‌های جدید در توسعه هنر استان
افتتاح هنرستان‌های زیبا توسط مدیرکل ارشاد، نقطه عطفی در ترویج و توسعه هنر استان به شمار می‌رود. این مراکز آموزشی هنرجویان مستعد را تربیت کرده و پس از فارغ‌التحصیلی، آنها وارد فضای دانشگاه و جامعه می‌شوند که تأثیر بسیار مثبتی بر هنر و فرهنگ استان خواهد داشت.
»موقعیت هنرمندان تجسمی استان سمنان نسبت به سطح کشور
استان سمنان دارای پیشینه غنی و اساتید برجسته‌ای در حوزه هنر تجسمی است. دانشگاه هنر سمنان هنرمندان شاخصی را تربیت کرده که در سطح ملی و حتی جهانی شناخته شده‌اند. اساتیدی چون آقای شریعت پناهی و استاد غامبیگی نقش مهمی در رشد و توسعه این هنر داشته‌اند و نسل حاضر محصول تلاش‌های چهل، پنجاه ساله آن‌هاست.
»اقدامات اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی در حمایت از هنر و هنرمندان
در چند سال اخیر، تلاش‌های زیادی برای شناسایی ظرفیت‌های هنری استان صورت گرفته است. گفت‌وگو با هنرمندان و انجام آسیب‌شناسی به تشکیل کارگروه‌هایی منجر شده که تاکنون چند همایش بزرگ و نمایشگاه‌های متعدد را در سطح استان و خارج از آن به همراه داشته است. تعداد اعضای انجمن در استان بالغ بر ۴۰۰ نفر است که در شهرستان‌های مختلف فعال‌اند.
»چالش‌های شغلی هنرمندان و راهکارهای توسعه اقتصاد هنر
مشکل اساسی هنرمندان، تأمین درآمد و شغل پایدار است. اگرچه هنر ارزشمند و جایگاهی مهم دارد، اما تأمین معیشت برای بسیاری هنوز دشوار است. به اعتقاد من این موضوع نیازمند تلاش و همت خود هنرمندان است. با ایجاد راهکارهای نوین اقتصاد هنر و نزدیک کردن هنر به جامعه، می‌توانیم حمایت مردم را جلب کنیم و تنها به بودجه‌های محدود دولتی اتکا نکنیم.
»سخن پایانی:
همراهی و همکاری هنرمندان با نهادهای مرتبط، شناسایی ظرفیت‌ها و تلاش مستمر، کلید توسعه و رونق هنر تجسمی استان سمنان است.
***روزبه میرپناهی: "درهای زنگ‌زده، با رنگ جان می‌گیرند"
«سلام، روزبه میرپناهی هستم. خیلی خوشحالم که در چنین موقعیت هنری ارزشمندی قرار گرفتیم. فرصتی فراهم شده تا در نسخه‌های مختلف این رویداد، بتوانیم در روستاهای مختلف ایران نقاشی کنیم و به معنای واقعی، رنگ را به زندگی مردم ببریم.
چند سالی است که در زمینه نقاشی، موسیقی، مجسمه‌سازی و هنرهای تجربی کار می‌کنم و همیشه دوست داشتم هنر، از فضای گالری بیرون بیاید و در دل مردم جریان پیدا کند. اینجا در بیابانک، وقتی روی درهای کهنه و زنگ‌زده‌ی طویله‌ها و خانه‌های قدیمی رنگ می‌زنیم، حس عجیبی داریم؛ انگار در و دیوار نفس می‌کشند.
درها جانی دوباره می‌گیرند، حال‌وهوای تازه‌ای پیدا می‌کنند و ما هم از این حس زنده شدن لذت می‌بریم.»
***خانم فریا فتحی: "رنگ، لبخند را به چهره سالمندان برمی‌گرداند"
«نقاشی کردن در دل روستا، تجربه‌ای بی‌نظیر است. وقتی درهای خانه‌های قدیمی را رنگ می‌زنیم، لبخند را روی لبان سالمندان می‌بینیم؛ کسانی که سال‌ها در این خانه‌ها زندگی کرده‌اند و حالا درهایشان رنگی شده، انگار حال دلشان هم بهتر می‌شود.
ما شادی را به چهره مردم می‌آوریم و همین، بزرگ‌ترین پاداش است. پیش‌تر هم در روستای کلیم شرکت کرده بودم و تجربه مشابهی داشتم. از اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان باید تشکر کنم که با حمایت و برنامه‌ریزی دقیق، این فرصت را برای هنرمندان فراهم کرده تا در دل مردم و با مردم کار کنند. این همراهی و انرژی مثبت، بی‌نظیر است.»
***پیمان برهانی: "هر روستا یک نگارخانه زنده است"
«من پیمان برهانی هستم، مدیر آموزشگاه هنرهای تجسمی "افرند" در سمنان. بیش از پانزده سال است که در زمینه نقاشی فعالیت دارم و نزدیک به هفت سال است که آموزش هنر را به جوانان علاقه‌مند دنبال می‌کنم.
حضور در روستا برایم همیشه الهام‌بخش بوده است. بافت کاهگلی، کوچه‌های تنگ، درهای چوبی و دیوارهای گِلی، همه برای ما ایرانی‌ها آشنا و نوستالژیک است. وقتی هنرمندان در چنین فضایی گرد هم می‌آیند، ناخودآگاه نوعی پیوند عمیق با ریشه‌ها شکل می‌گیرد.
در این سفر هنری، همسر و دخترم بارانا هم کنارم هستند. بارانا عاشق نقاشی است و با اشتیاق در کنار ما رنگ می‌زند. اینکه خانواده‌ات کنار تو باشند و با هم از این فضا لذت ببرید، از زیباترین لحظه‌های زندگی است. اینجا ما فقط نقاشی نمی‌کنیم؛ خاطره می‌سازیم.»
*** سید مهدی طاهری: "نسل امروز باید یاد بگیرد برای تاریخ مکث کند"
«من مهدی طاهری هستم، ۳۷ ساله. از سال ۸۵ در زمینه صنایع دستی چوب و از سال ۹۰ به شکل جدی در حوزه نقاشی و خوشنویسی فعالیت می‌کنم. تاکنون در چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی شرکت کرده‌ام و در سه دوره از جشنواره فجر نیز حضور داشتم.
تجربه نقاشی در روستای بیابانک برای من بسیار ارزشمند است. احساس می‌کنم این طرح‌ها باعث می‌شود مردم، به‌ویژه نسل جدید، در میان شتاب زندگی امروز لحظه‌ای مکث کنند. وقتی از کنار یک در نقاشی‌شده می‌گذرند، شاید نگاهشان به تاریخ و به گذشته تغییر کند. این مکث کوچک، خودِ فرهنگ‌سازی است.
به نظرم اگر تیم‌های هنری در آینده بتوانند با شناخت دقیق‌تر از بافت و مسیر گردشگری روستاها کار کنند، این پروژه می‌تواند به یک مسیر هنری و فرهنگی ماندگار تبدیل شود؛ مسیری که گردشگر را از رنگ به تاریخ می‌برد.»
فاطمه حاجی‌قربانی: "فرهنگ‌سازی با رنگ، لذتی فراتر از هنر دارد"
«من فاطمه حاجی‌قربانی هستم، فارغ‌التحصیل رشته ارتباط تصویری و از دبیران هنرستان هنرهای زیبا. بیش از ده سال است که در زمینه گرافیک و نقاشی فعالیت دارم.
تجربه‌ی کار در بیابانک برای من بسیار لذت‌بخش و تازه بود. مردم روستا با روی باز استقبال کردند، تشویقمان کردند، و همین انرژی مثبت انگیزه‌ای دوچندان به ما داد. وقتی می‌بینی رهگذری از کنارت رد می‌شود و می‌گوید "خدا خیرتون بده، روستا قشنگ‌تر شد"، می‌فهمی که هنر می‌تواند حال مردم را خوب کند.
من در جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های متعددی در حوزه گرافیک و پوستر شرکت کرده‌ام، اما این تجربه، با همه فرق داشت. چون اینجا هنر در دل زندگی جریان دارد. در خانواده‌ای هنری بزرگ شده‌ام؛ پدر و همسرم هم با هنر در ارتباط‌اند و همیشه پشتیبان و مشوق من بوده‌اند. این حمایت، خودش الهام‌بخش است.»
***نقاشی در دل طبیعت؛ روایت آیدا نظری از تجربه خلق زیبایی در روستای بیابانک
آیدا نظری، یکی از هنرمندان جوان شرکت‌کننده در طرح نقاشی بر درهای روستای بیابانک، از حس و تجربه خود در این رویداد هنری می‌گوید:
سلام، آیدا نظری هستم. از دوران کودکی به نقاشی علاقه داشتم و همیشه این هنر را دنبال می‌کردم، اما به‌صورت حرفه‌ای حدود چهار سال است که کارم را آغاز کرده‌ام. در حال حاضر در زمینه‌ی چهره‌سازی تحصیل می‌کنم و با علاقه بسیار در این مسیر پیش می‌روم.
وقتی در این طرح شرکت کردم و بر روی درهای روستای بیابانک نقاشی انجام دادم، حس بسیار فوق‌العاده‌ای را تجربه کردم. مردم روستا با دیدن نقاشی‌ها واکنش‌های بسیار مثبتی داشتند و خوشحال بودند؛ حتی بسیاری از آنها درخواست کردند که روی درهای دیگرشان هم نقاشی انجام شود. این استقبال، برای من انگیزه‌ای دوچندان ایجاد کرد.
به‌نظر من این کار، هم برای هنرمندان و هم برای مردم بسیار ارزشمند است. نقاشی در دل طبیعت باعث تغییر روحیه‌ی ما می‌شود، و از سوی دیگر، جلوه‌ای تازه و زیبا به فضای روستا می‌بخشد. این طرح نه‌تنها به زیبایی محیط کمک می‌کند، بلکه می‌تواند نقش مهمی در جذب گردشگر داشته باشد.
پیشنهاد من این است که چنین فعالیت‌هایی بیشتر تبلیغ و گسترش یابد، چون روستای بیابانک ظرفیت بالایی در حوزه گردشگری دارد و می‌تواند به یکی از مقاصد مهم گردشگری هنری تبدیل شود. به‌نظر من این روستا از پتانسیل بسیار بالایی برخوردار است و می‌تواند با حمایت بیشتر، به نمادی از پیوند هنر و طبیعت در استان سمنان بدل شود.
***فاطمه فرامرزی: "اولین تجربه روستایی، پر از حس زندگی بود"
« فاطمه فرامرزی هستم و از کودکی به نقاشی علاقه‌مند بودم. در دوران دانشگاه در چند نمایشگاه شرکت کردم و حتی در یکی از مسابقات دانشگاهی برنده شدم.
حضور در این رویداد برای من اولین تجربه کار هنری در فضای روستایی بود. دیدن مردم، خانه‌های قدیمی و بافت تاریخی بیابانک حس خاصی دارد. انگار زمان کند می‌شود و تو فرصت داری با آرامش رنگ بزنی، فکر کنی و از دل طبیعت الهام بگیری.
نقاشی در این فضا نه‌تنها یک تجربه هنری، بلکه یک تجربه انسانی است.»
*** گفت‌وگو با ناهید پشمکیان، توریست همدانی؛
حضور گردشگران در بیابانک؛ روستایی که با هنر زنده می‌شود
در روزی که هنرمندان تجسمی استان سمنان برای رنگ‌بخشی به درهای قدیمی روستای بیابانک گرد هم آمده بودند، ناهید پشمکیان، بانوی طبیعت‌گرد و فرهنگی بازنشسته همدانی نیز در میان آنان حضور داشت؛ زنی که عشق به طبیعت و ایران‌گردی او را به این روستای تاریخی کشانده بود.
او با نگاهی پر از شوق به درهای رنگی و کوچه‌های کاهگلی گفت:«هنرمندان با خودشان رنگ، ذوق و لبخند آورده‌اند. این نقاشی‌ها روی درهای فلزی، هدیه‌ای از دل هنر به مردم روستا است و مستندسازانی هم حضور دارند تا از این رویداد زیبا فیلمی تهیه کنند. امروز نوبت بیابانک بود و من هم خوشبختانه این فرصت را پیدا کردم که از نزدیک شاهد این اتفاق هنری و فرهنگی باشم.»
پشمکیان که برای سومین بار به روستای بیابانک سفر کرده، از آرامش و زیبایی این منطقه گفت:«بیابانک واقعاً دل‌انگیز است. کوچه‌های قدیمی، آب‌انبارها و عمارت‌هایی مثل دژگلی که هنوز بوی اصالت می‌دهند، دیدنی‌اند. حیف است چنین بناهایی مهجور بمانند. این روستا ظرفیت بالایی برای معرفی به‌عنوان مقصد گردشگری دارد. از اینجا حتی با خودروهای آفرود می‌شود تا کویر ریگ‌جن و مناطق دیدنی اطراف رفت.»
او در ادامه به معرفی بخشی از مسیرها و جاذبه‌های اطراف اشاره کرد و گفت:«از همین منطقه می‌توان به استان مازندران یا جنگل ابر رسید. رودخانه شوراب و سنگ‌های اطرافش انرژی عجیبی دارند. برای طبیعت‌گردان و پژوهشگران، بیابانک یک نقطه طلایی است. من بارها سفرهای مشابهی به نقاط مختلف ایران داشتم، اما سمنان با جاذبه‌های بکر و کمتر شناخته‌شده‌اش، جای خاصی در دل من باز کرده.»
خانم پشمکیان که سابقه طولانی در طبیعت‌گردی دارد، درباره پیشینه خود گفت:«من ناهید پشمکیان هستم، فرهنگی بازنشسته‌ام. بیش از پانزده سال است که به‌صورت جدی در حوزه کوهنوردی و ایران‌گردی فعالیت دارم. پیش از موعد بازنشسته شدم تا بیشتر به سفر و شناخت سرزمینم بپردازم. در این سال‌ها دوره‌های زیادی گذرانده‌ام و تجربه‌های فراوانی اندوخته‌ام.»
او همچنین به لزوم توجه بیشتر به ظرفیت‌های گردشگری ایران اشاره کرد و افزود:«متأسفانه با وجود این‌همه آثار تاریخی و طبیعی، هنوز نتوانسته‌ایم از آنها بهره‌برداری مناسبی داشته باشیم. ایران بیش از ۲۰۰ اثر دارد که می‌تواند در فهرست جهانی یونسکو ثبت شود. اگر کارشناسان دلسوز و متخصص بیشتر وارد میدان شوند، گردشگری می‌تواند به منبع درآمدی پایدار برای هنرمندان و مردم محلی تبدیل شود.»
این گردشگر همدانی در پایان گفت:«سمنان هنرمندان بزرگی دارد، مخصوصاً در حوزه سفال و سرامیک که در دنیا شناخته شده‌اند. دیدن این همه خلاقیت در کنار طبیعتی چنین زیبا، برای من الهام‌بخش است. امیدوارم این حرکت‌های فرهنگی و هنری ادامه پیدا کند تا نام بیابانک و دیگر روستاهای هدف گردشگری بیش از پیش شنیده شود.»
*** ایرج کارخایی:نقاشی، بازتاب رویاهای کودکی من در دل روستاهاست
ایرج کارخایی، هنرمندی که از کودکی دل در گرو نقاشی داشته، می‌گوید: از همان دوران مدرسه، نقاشی برایم نسبت به درس‌های دیگر در اولویت بود. از سال ۱۳۶۳ با آشنایی با استاد قانبیگی در گرمسار، مسیر جدی‌تری را در هنر نقاشی آغاز کردم و تاکنون در بیش از ۳۵ نمایشگاه انفرادی و گروهی شرکت داشته‌ام.
بخش عمده‌ای از تجربیاتم در این عرصه از طریق آموزش، مطالعه، تحقیق و خلق آثار به دست آمده است. چون خودم زاده‌ی روستا هستم، بیشتر آثارم ریشه در خاطرات و زندگی ساده و صمیمی دوران کودکی دارد. حضور در روستای بیابانک برایم تداعی‌کننده همان روزها و رویاها بود؛ به‌ویژه بافت و معماری سنتی خانه‌ها که نماد صفا، صمیمیت، سادگی و تلاش بی‌وقفه زنان و مردان روستایی است.
به باور من، این‌گونه رویدادها اقدامی ارزشمند در حوزه فرهنگ و هنر به‌شمار می‌آید، چراکه از یک‌سو همدلی و همراهی میان هنرمندان هنرهای تجسمی را افزایش می‌دهد و از سوی دیگر، نقش هنر را در عرصه‌های اجتماعی و فرهنگی پررنگ‌تر می‌سازد.
هنر، بهترین ابزار برای دستیابی به اهداف فرهنگی، توسعه گردشگری و معرفی هویت بومی روستاهاست؛ به‌ویژه زمانی که از ظرفیت هنرهای تجسمی بهره گرفته شود.
در پایان لازم می‌دانم از حضور مؤثر و حمایت‌های مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان و همکاران ایشان صمیمانه تشکر کنم. تداوم این حرکت با شناسایی روستاهای دارای ظرفیت فرهنگی و اطلاع‌رسانی مناسب از طریق رسانه‌ها، مطبوعات و فضای مجازی، می‌تواند این جریان را غنی‌تر و ثمربخش‌تر کند.
»گفتنی است اقای کرمانی فرماندار و بخشدار سرخه با حضور در روستای بیابانک با یکایک هنرمندان گفتگو و خیر مقدم گفتند
» گزارش : مرتضی دهرویه
» گزارش تصویری:
» عکس ها علی دیابی و اسماعیل طحان
