عصر ایران ؛ نهال موسوی - هفته گذشته نرگس محمدی بازیگر در گفتگو با امیرحسین قیاسی درباره سریال ستایش گفت: «دو هفته پیش سلیمانیه - شهری در اقلیم کردستان عراق - بودیم مردم خیلی مهربانی دارند و این سریال را دوست دارند جالب اینجاست که در عراق کتابی چاپ کردند به نام «گفته ‌های حشمت فردوس» که تمام دیالوگ‌های او در آن نوشته شده و مردم هم آن را می‌خرند و می‌خوانند»

 

شاید برای مخاطب ایرانی این قضیه تاحدی عجیب باشد اما واقعیت این است که آنچه نرگس محمدی گفته درست است و در کشور عراق و علی الخصوص در اقلیم کردستان عراق سریال ستایش بسیار مود استقبال قرار گرفته است. 

 

شاید جالب باشد که دلیل این توجه چیست؟ در اقلیم کردستان عراق بیش از 100 کانال ماهواره‌ای و داخلی تلویزیونی وجود دارد که انواع و اقسام فیلم‌ها و سریال‌ها را به نمایش می‌گذارند و سریال‌های ایرانی طیف بسیار زیادی از جامعه را به خود جذب می‌کند.

 

این توجه به اندازه‌ای است که وقتی نرگس محمدی چند هفته قبل در جشنواره بین المللی فیلم سلیمانیه حضور پیدا کرده بود در میان مردم اقلیم کردستان بسیار شناخته شده بود و برای همین از او مانند یک چهره شناخته شده و بسیار معروف استقبال به عمل آمد و هر جا که می‌رفت سیل طرفداران، خواهان داشتن عکسی یادگاری با ستایش معروف بودند.

 

در سال‌های پس از جنگ عراق، صنعت تلویزیون این کشور چندان پررونق نبوده و بیشتر تولیدات یا سیاسی‌اند یا کمدی سبک. در مقابل، سریال‌های ایرانی داستان‌های درام خانوادگی و اخلاقی دارند که جای خالی آن نوع روایت را در تلویزیون‌های عراق پر می‌کنند.

 

برای نمونه خانواده‌ها در بین سریال‌های ایرانی و ترکیه‌ای سریال ایرانی را ترجیح می‌دهند چون مسائلی که در این مجموعه‌ها مطرح می‌شود در جمع خانوادگی قابل دیدن‌تر است تا مثلا عشق و خیانت‌های عجیب و غریب سریال‌های ساخته شده در ترکیه.

 

ایران و عراق از نظر فرهنگی و مذهبی نزدیکی زیادی دارند. خانواده‌ محوری، احترام به والدین، سنت‌ها و ارزش‌های اخلاقی در هر دو جامعه بسیار پررنگ است. سریال ستایش و شخصیت‌هایی مثل حشمت فردوس با تأکید بر غیرت، خانواده و حرمت بزرگ‌ترها، برای مخاطب عراقی آشنا و قابل درک‌اند.

 

سریال‌های ایرانی پر از مفاهیمی مانند وفاداری، توبه، گذشت، بازگشت به ارزش‌های اصیل و ... هستند. این مضامین در جامعه‌ای چون عراق تأثیر عاطفی و تربیتی خاصی دارند و خانواده‌ها هم از آن استقبال می‌کنند.

 

شخصیت‌هایی مثل حشمت فردوس با دیالوگ‌های خاص و رفتار قاطع، به نوعی نماد اخلاق سنتی و قدرت پدرانه تبدیل شده‌اند. انتشار کتابی از دیالوگ‌های او در عراق نشان می‌دهد که این شخصیت‌ها فراتر از سرگرمی، به بخشی از فرهنگ گفتاری مردم بدل شده‌اند.

 

یکی دیگر از نکات جالب توجه این است که این پیگیری سریال‌های ایرانی فقط محدود به سریال‌های تلویزیونی نیست بلکه حتی مجموعه‌های نمایش خانگی چون شهرزاد،جیران، پوست شیر، شکارگاه و... هم کاملا مورد رصد علاقمندان است و تقریبا همزمان با ایران نسخه دوبله شده به زبان عربی یا کردی در تلویزیون‌ها و یا سایت‌های پخش فیلم و سریال منتشر می‌شود و بینندگان زیادی هم دارند.

 

این از آن دسته ظرفیت‌های فرهنگی است که شاید از دید مدیران فرهنگی داخل کشور دور مانده است و اتفاقا در تاملات فرهنگی بسیار جای کار دارد اما متاسفانه در داخل کشور تا اندازه‌ای درگیر مسائل مختلف مانند مجوز و ممیزی و ... هستی که هیچ فرصتی برای پرداختن به چنین پتانسیل‌هایی باق نمی‌ماند

 

به همین دلیل است که وقتی این گزاره را نرگس محمدی مطرح می‌کند باعث تعجب همگان شده است حتی مدیران فرهنگی! ولی آنچه که نرگس محمدی گفته است واقعیت دارد و نشان می‌دهد که منظومه سینمایی ایران شامل فیلم، سریال و ... تا چه حد می‌تواند تاثیرگذار باشد و از این حیث به یک قطب در منطقه تبدیل شود.