به گزارش ایسنا، بئاتریس در شهر اورنج (Orange) در ایالت نیوجرسی، از پدر و مادری به نام‌های فلورنس بندیکت (Florence Benedict) و ویلیام لاکس هیکس (William Lux Hicks) که او نیز مهندس بود، متولد شد. بیاتریس از کودکی شیفته مهندسی شد. با وجود فشارهای اجتماعی آن زمان که این رشته را برای زنان «نامناسب» می‌دانست، او دست از تلاش برنداشت.

به نقل از آی‌ای، او در سال ۱۹۳۵ از دبیرستان اورنج (Orange High School) فارغ‌التحصیل شد و سپس وارد کالج مهندسی نیوآرک (Newark College of Engineering) شد که اکنون مؤسسه فناوری نیوجرسی نام گرفته است. در سال ۱۹۳۹، مدرک لیسانس مهندسی شیمی خود را دریافت کرد، در حالی که فقط دو زن در میان کل هم‌کلاسی‌هایش حضور داشتند.

به دلیل محدودیت‌های مالی، او مجبور بود هم‌زمان چند شغل مختلف داشته باشد، از جمله کار در اداره خزانه‌داری فروشگاه اَبرکرامبی و فیچ (Abercrombie & Fitch) و کار در کتابخانه دانشگاه. پس از فارغ‌التحصیلی، به مدت سه سال در همان کالج نیوآرک به عنوان دستیار پژوهشی باقی ماند و در این مدت درباره‌ روش‌های علمی و اختراعات ادوارد وستون (Edward Weston) مطالعه کرد، در حالی که هم‌زمان در کلاس‌های شبانه نیز شرکت می‌کرد.

شکستن مرزها در وسترن الکتریک و فراتر از آن

در سال ۱۹۴۲، هیکس به عنوان اولین مهندس زن در شرکت وسترن الکتریک (Western Electric) استخدام شد. او در آنجا به طراحی و آزمایش نوسان‌سازهای کریستال کوارتز (quartz crystal oscillators) پرداخت که در سیستم‌های ارتباطی استفاده می‌شدند.

با وجود حمایت پدرش، او از سوی همکاران و جامعه با بی‌میلی و بدبینی روبه‌رو بود، چراکه مهندسی هنوز به عنوان یک «کار مردانه» شناخته می‌شد.

بئاتریس بی‌توجه به این موانع، سه سال در وسترن الکتریک ماند و اصول طراحی صنعتی و مهندسی فرایند را آموخت. پس از درگذشت پدرش، او به شرکت Newark Controls Company پیوست که یک شرکت فلزکاری‌ بود که پدرش تأسیس کرده بود.

او در ابتدا به عنوان مهندس ارشد (Chief Engineer) فعالیت می‌کرد، سپس به معاونت مهندسی رسید و در نهایت در سال ۱۹۵۵ کل شرکت را خریداری کرد.

در دوران مدیریت او، شرکت نیوارک کنترلز موفق به ثبت اختراع سوئیچ چگالی گاز شد که وسیله‌ای بود که بعدها توسط ناسا در برنامه‌های فضایی این آژانس فضایی از جمله در ماموریت‌های آپولو مورد استفاده قرار گرفت.

در دوران مدیریت او بر شرکت نیوآرک کنترلز، حسگرهایی طراحی و ساخته شدند که هنگام نزدیک شدن دستگاه‌ها به حد تحمل ساختاری، هشدار می‌دادند که از جمله در ماژول‌های ماه‌نشین ناسا به کار رفتند.

هیکس برای گسترش دانش فنی خود، در سال ۱۹۴۹ مدرک کارشناسی ارشد فیزیک را از مؤسسه فناوری استیونز (Stevens Institute of Technology) دریافت کرد. او همچنین در دانشگاه کلمبیا (Columbia University) در دوره‌های تحصیلات تکمیلی مهندسی برق شرکت کرد که خود نشانه‌ای از عطش همیشگی‌اش برای یادگیری است.

بنیان‌گذاری انجمن زنان مهندس (SWE)

در سال ۱۹۵۰، هیکس با همکاری چند مهندس زن دیگر در سواحل شرقی آمریکا، ایده‌ تشکیل سازمانی برای پیشرفت و حمایت از زنان مهندس را مطرح کرد.
این شبکه از ارتباطات در نهایت به تأسیس رسمی انجمن زنان مهندس (Society of Women Engineers - SWE) در سال ۱۹۵۲ انجامید.

هیکس نخستین رئیس انجمن از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ بود. او تمرکز خود را بر آگاه‌سازی، تشویق و گسترش حضور زنان در رشته‌های علم، فناوری، مهندسی و ریاضی گذاشت.
او با برگزاری سخنرانی‌ها و سفرهای متعدد در سراسر کشور، همواره بر این باور تأکید می‌کرد که به‌محض آنکه زنان شایستگی خود را نشان دهند، در محیط‌های مهندسی به سرعت پذیرفته خواهند شد.

در طول ریاستش، هیکس همچنین در سازمان‌دهی فعالیت‌های بین‌المللی مهندسی زنان نقشی کلیدی داشت. به‌ویژه همراه با همکارش روت شِیفر (Ruth Shafer) از اعضای اصلی برگزاری نخستین کنفرانس بین‌المللی زنان مهندس و دانشمند (۱۹۶۴) بود.

زنان تصور می‌کنند مهندس یعنی مردی با چکمه‌های بلند که در حال ساختن یک سد است. آن‌ها نمی‌دانند که ۹۵ درصد کار مهندسی در یک دفتر راحت با تهویه‌ مطبوع انجام می‌شود. بئاتریس ای. هیکس

در سال ۱۹۶۳، او جایزه بالاترین افتخار انجمن زنان مهندس یعنی جایزه دستاورد (Achievement Award) را دریافت کرد.

در سال ۱۹۴۸، بئاتریس با رادنی دوئین چیپ (Rodney Duane Chipp)، یکی دیگر از مهندسان، ازدواج کرد. این زوج هر دو به عنوان مشاور مهندسی فعالیت داشتند، به خاطر شایستگی‌های حرفه‌ای‌شان شناخته شدند و برای ایجاد همکاری‌های بین‌المللی بین مهندسان سفرهای زیادی انجام دادند.

پس از درگذشت همسرش در سال ۱۹۶۶، هیکس شرکت نیوآرک را فروخت و شرکت مشاوره همسرش را اداره کرد و در عین حال نقش خود را در زمینه‌های سیاست‌گذاری و رهبری سازمانی گسترش داد.

او بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۳ در کمیته مشورتی دفاعی برای زنان در خدمات نظامی (Defense Advisory Committee for Women in Services) فعالیت داشت و همچنین در چهار کنگره بین‌المللی مدیریت (International Management Congresses) به نمایندگی از مهندسان آمریکایی شرکت کرد.

نقش‌های گوناگون هیکس نشان‌دهنده تلفیق توانایی در برنامه‌ریزی کلان و حل مساله‌های فنی روزمره بود. او هم می‌توانست پژوهش‌های بزرگ را هدایت کند و هم برای فرآیندهای صنعتی، راه‌حل‌های نوآورانه ارائه دهد.

برای دستاوردهایش، مجله Mademoiselle در سال ۱۹۵۲ او را به عنوان زن سال در حوزه کسب‌وکار (Woman of the Year in Business) معرفی کرد.

او بعدها دکترای افتخاری از چندین مؤسسه، از جمله مؤسسه پلی‌تکنیک ووستر (Worcester Polytechnic Institute) و مؤسسه فناوری استیونز دریافت کرد.

بئاتریس هیکس همچنین نخستین زنی بود که از مؤسسه پلی‌تکنیک رنسلیر (Rensselaer Polytechnic Institute) دکترای افتخاری دریافت کرد که افتخاری است که اهمیت استثنایی او را در مهندسی نشان می‌داد.

بئاتریس در روز ۲۱ اکتبر سال ۱۹۷۹ در شهر پرینستون، نیوجرسی درگذشت و میراثی از خود برجای گذاشت که شامل نوآوری‌های مهندسی، رهبری حرفه‌ای و تلاش برای حضور و برابری زنان در علم و فناوری است.

در سال ۲۰۰۲ نام او به تالار مشاهیر ملی زنان آمریکا (National Women’s Hall of Fame) و در سال ۲۰۱۷ به تالار مشاهیر مخترعان ملی (National Inventors Hall of Fame) افزوده شد. بئاتریس هیکس همچنان نمادی الهام‌بخش برای مهندسان نسل امروز باقی مانده است.