به گزارش همشهری آنلاین به نقل از عصر ایران، بیش از ۳۲۰۰ سال از مرگ توت‌عنخ‌آمون در نوجوانی می‌گذرد، اما کشف آرامگاه دست‌نخورده‌اش در سال ۱۹۲۲، جهان را شیفته‌ی مصر باستان کرد. این روزها نیز هزاران نفر برای دیدن گنجینه‌هایش به موزه بزرگ مصر در جیزه می‌روند و به‌خوبی نشان می‌دهند که «توت» هنوز هم جذابیت خود را از دست نداده است.
برای نخستین بار از زمان کشف مقبره، تقریباً همه‌ی آثار به‌جامانده از آرامگاه او در کنار هم به نمایش درآمده‌اند. این نمایشگاه بیش از ۴۵۰۰ شیء را شامل می‌شود؛ از کوزه‌های مرمری و ظروف سنگی گرفته تا مبلمان ظریف، صندل‌های باستانی و جوراب‌هایی از جنس کتان، همراه با آثار هنری زیبا.
نقاب طلایی تدفینی توت‌عنخ‌آمون، ستاره‌ی اصلی نمایشگاه است. پیش‌تر در موزه مرکزی قاهره عکاسی از این نقاب ممنوع بود، اما اکنون در موزه جدید، در بخشی ویژه و باشکوه قرار گرفته است. در نخستین روز افتتاح، بازدیدکنندگان از سراسر جهان برای گرفتن سلفی با این اثر بی‌نظیر صف کشیده بودند و مأموران امنیتی به زحمت جمعیت را کنترل می‌کردند. صحنه یادآور ازدحام بازدیدکنندگان برای دیدن «مونالیزا» در موزه لوور بود.
در میان آثار، چهار زیارتگاه چوبی-طلایی بسیار باشکوه‌اند. بزرگ‌ترین آن‌ها با طرح‌های طلایی و فیروزه‌ای از الهه «ایزیس» آراسته شده و روی بقیه نیز نقش برجسته‌هایی از خدایان مصری دیده می‌شود.
در ادامه، سه تابوت طلایی دیده می‌شود که یکی از آن‌ها، ساخته‌شده از طلای خالص و به وزن ۱۱۰ کیلوگرم، زمانی پیکر مومیایی توت را در خود جای داده بود. اکنون این تابوت خالی است؛ زیرا مومیایی هنوز در آرامگاه اصلی او در دره پادشاهان در الاقصر نگهداری می‌شود و بسیار شکننده‌تر از آن است که جابه‌جا شود.
در بخشی دیگر، ارابه‌های طلایی تزیین‌شده‌ی او به نمایش درآمده‌اند که در زمان خود اوج پیشرفت فناوری محسوب می‌شدند. تخت طلایی باشکوه او نیز با سنگ‌های قیمتی مزین شده است. پشت این تخت، صحنه‌ای از همسرش نقش بسته که روغن معطر بر شانه‌ی پادشاه می‌مالد. این اثر یکی از سالم‌ترین و زیباترین یافته‌های مصر باستان است و پس از سه هزار سال، رنگ‌هایش هنوز می‌درخشند.
اما شکوه تنها در طلا و جواهر خلاصه نمی‌شود. برخی آثار کوچک‌تر، باورهای ژرف مصریان باستان را آشکار می‌کنند. یکی از جالب‌ترین نمایش‌ها، مجموعه‌ای از صدها مجسمه‌ی کوچک موسوم به «شابتی» است؛ پیکره‌هایی که همراه فرعون در مقبره گذاشته می‌شدند تا در دنیای پس از مرگ به او خدمت کنند.
