به گزارش خبرنگار مهر، مسابقات تیراندازی قهرمانی جهان در قاهره مصر در حالی برگزار شد که یک‌بار دیگر شاهد حضور همان چهره‌های همیشگی در ترکیب تیم ملی ایران بودیم. نام‌هایی که سال‌هاست پای ثابت تمام اردوها، اعزام‌ها و مسابقات بین‌المللی هستند اما نه‌تنها پیشرفتی در عملکردشان دیده نمی‌شود بلکه روزبه‌روز نتایج ضعیف‌تری به‌دست می‌آورند. پیش از آغاز این رقابت‌ها نیز بسیاری از کارشناسان پیش‌بینی کرده بودند که ترکیب تکراری و فرسوده‌ی تیم ملی نمی‌تواند اتفاق جدیدی رقم بزند؛ پیش‌بینی‌ای که حالا به حقیقت پیوسته است.
در میان همه‌ی نتایج ضعیف سقوط جواد فروغی بیش از همه جلب توجه کرد. فروغی که در المپیک توکیو با شلیک‌های دقیق و تمرکز مثال‌زدنی‌اش توانست نخستین مدال طلای تاریخ تیراندازی ایران را به‌دست آورد حالا در قاهره به سایه‌ای از گذشته‌ی خود تبدیل شده است. او در مرحله مقدماتی تپانچه بادی ۱۰ متر نمایشی ناامیدکننده داشت و در جایگاه هشتادم جدول ایستاد؛ نتیجه‌ای که برای قهرمان المپیک فاجعه محسوب می‌شود. پرسش اساسی این است که چه اتفاقی در این چند سال افتاده که فروغی دیگر آن فروغی سابق نیست؟ آیا مشکل در برنامه‌ریزی فنی است یا در ساختار مدیریتی فدراسیون که قادر به حفظ انگیزه و تمرکز قهرمانان خود نیست؟
در بخش زنان نیز وضعیت چندان تفاوتی ندارد. هانیه رستمیان با وجود تجربه و سابقه حضور در فینال‌های جهانی باز هم از رسیدن به مدال بازماند و در رده پنجم ایستاد. نتیجه‌ای که نشان می‌دهد حتی بهترین تیراندازان زن ایران هم نتوانسته‌اند از رکود فنی چند سال اخیر عبور کنند. سایر نفرات تیم نیز عملکردی در سطح متوسط داشتند و نتوانستند جایگاه تیمی ایران را بهبود دهند.
اما مشکل اصلی فراتر از نتایج فردی است. تیراندازی ایران سال‌هاست گرفتار تکرار شده؛ تکرار اسامی، روش‌های تمرین، تصمیم‌های مدیریتی و حتی تحلیل‌های بعد از مسابقه؛ در حالی‌که کشورهای رقیب با سرمایه‌گذاری در علم تمرین، آنالیز و جوان‌گرایی فاصله خود را با ایران افزایش داده‌اند. فدراسیون تیراندازی کشورمان ولی همچنان در چرخه‌ای بسته از تصمیم‌گیری‌های محافظه‌کارانه گرفتار است.
در این میان هیچ ارزیابی کارشناسی شفافی از دلایل افت رکوردها ارائه نمی‌شود. نه برنامه‌ای برای استعدادیابی وجود دارد و نه اصلاح ساختار فنی تیم‌ها در دستور کار قرار گرفته است. سکوت مدیران و توجیه‌های تکراری جایگزین پاسخگویی شده و نتیجه آن تداوم ناکامی‌ها در میادین جهانی است.
حال باید پرسید با ادامه این روند تیراندازی ایران در سال آینده و در بازی‌های آسیایی ناگویا چه جایگاهی خواهد داشت؟ این رشته همواره یکی از پر نماینده‌ترین رشته‌های ایران در بازی‌های آسیایی بوده و بارها توانسته با مدال‌آوری جایگاه کشور را در جدول رده‌بندی ارتقا دهد. اما با روند فعلی باید دید آیا می‌توان حتی به تکرار موفقیت‌های گذشته امیدوار بود یا خیر.
