همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: راز این خلوتی عجیب، در تکنیک عکاسی آن دوران نهفته است. لویی داگر برای ثبت این تصویر، صفحه فلزی خود را حدود ۱۰ دقیقه نوردهی کرد؛ زمانی آنقدر طولانی که هیچ جسم متحرکی در آن ثبت نشد. در این میان، تنها یک نفر به‌طور اتفاقی در تاریخ ماندگار شد: مردی در گوشه پایین سمت چپ که برای واکس زدن کفش‌هایش، به اندازه کافی بی‌حرکت مانده بود تا تصویرش برای همیشه حک شود.
این زمان نوردهی طولانی، همان دلیلی است که چرا در عکس‌های قدیمی خبری از لبخند نیست. ثابت نگه داشتن یک لبخند برای دقایق طولانی، آن را به حالتی دردناک تبدیل می‌کرد و چهره را در تصویر نهایی مخدوش می‌ساخت. روش «داگرئوتایپ» که داگر پس از مرگ شریکش، نیسه‌فور نیپس، آن را توسعه داد، پیشرفت عظیمی نسبت به نخستین عکس تاریخ بود که با ۸ ساعت نوردهی ثبت شده بود. این پیشرفت، عکاسی را از یک کنجکاوی علمی به یک فناوری انقلابی بدل کرد.
اگرچه داگر در ابتدا برای جذب سرمایه‌گذار بیشتر از مجسمه‌ها و طبیعت بی‌جان عکاسی می‌کرد تا کاربردهای هنری و علمی اختراعش را نشان دهد، اما همین تصویر خیابانی به سندی تاریخی از یک لحظه‌گذار تبدیل شد. لحظه‌ای که انسان، برای نخستین بار، نه به‌عنوان سوژه اصلی، بلکه به شکلی اتفاقی و شبح‌وار، وارد قاب تصویر شد و برای همیشه در آن باقی ماند. با بررسی دقیق‌تر، سایه‌های محوی از دیگر افراد نیز در عکس قابل تشخیص است که همگی گواهی بر این حقیقتند که عکاسی در ابتدا، تنها قادر به ثبت سکون بود، نه هیاهوی زندگی روزمره.
