یک جنبه دردناک ماجرا البته آن است که این سخنان از سوی کسی عنوان می‌شود که خود شاید وضعیتی تراژیک‌تر داشت. دولتی که با بزرگ‌ترین پشتوانه رأی مردمی در دو دوره به قدرت رسید، اما اسیر هزارتوهای قدرت و ثروت شد و... .

از این سخنان آقای پزشکیان: «قسم می‌خورم پیگیر حق همه شما مردم عزیز خواهم بود و کاری خواهم کرد که فقر و تبعیض و دروغ و فساد در این مملکت رخت ببندد... یک گروه خاص نمی‌توانند با 10 یا 15 درصد از جمعیت بر کشور حکومت کنند و برای مردم تصمیم بگیرند... اگر نتوانستم به گفته‌ها و قول‌هایم عمل کنم، از ادامه کارهای سیاسی خداحافظی خواهم کرد و ادامه نخواهم داد. قرار نیست عمرمان را تلف کنیم و نتوانیم به مردم خدمت کنیم» (13/4/1403) تا این گفته‌ها: «به هرچه می‌خواهیم دست بزنیم می‌گویند به این دست نزن... در برق مشکل داریم، در آب مشکل داریم، در گاز مشکل داریم... همه چیز پر از مشکل است. به هر جا دست بزنیم یک جا دردش می‌آید» (17/9) و سرانجام این اقدامات: «در حوزه صرفه‌جویی حتی در نهاد ریاست‌جمهوری چمن‌ها را خشک کردیم و استخر را جمع کردیم و در حال صرفه‌جویی هستیم» (20‌/8/1404) چه اتفاقی رخ داده است؟!

دولتی که از تغییر، امید و... می‌گفت، به کلافگی در مهار بحران آب، برق و گاز تا کسری بودجه و رکود تولید و خروج نخبگان و... می‌رسد و شعاع عملش عجالتا به محوطه چمن و استخر ریاست‌جمهوری محدود می‌شود! دولتی که بزرگ اما کوچک است و زمانی بزرگ شمرده می‌شود که تصمیم‌گیر نهایی باشد و بازتاب‌دهنده و نماینده خواست و اراده مردم در ساختار قدرت. به نظر درد همان درد تاریخی است.

23302