به گزارش خبرآنلاین، سهند ایرانمهر درباره دیدار زهران ممدانی شهردار نیویورک با دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در کاخ سفید در یادداشتی با عنوان «یک لبخند و دو روایت در یک اتاق» در شبکه ایکس نوشت:
اچ.آر. هالدمن، رئیس دفتر سخت‌گیر و بانفوذ کاخ سفید در دوران نیکسون، یکی از معماران کنترل رسانه‌ای و پیام‌های عمومی رئیس‌جمهور بود. نقش او در رسوایی واترگیت سرانجام او را روانه زندان کرد. او پس از زندان خاطرات روزانه خود را منتشر کرد. همین موقعیت ویژه است که «خاطرات هالدمن» را به یکی از اصیل‌ترین منابع شناخت منش رسانه‌ای نیکسون تبدیل می‌کند. او بارها نشان می‌دهد که چگونه نیکسون تندمزاج در برابر دوربین‌ها چهره‌ای گرم و آشتی‌جو با دشمنانش به نمایش می‌گذاشت، اما پشت درهای بسته بی‌پروا، تهاجمی و سخت‌گیر بود. یکی از نقل‌قول‌های نیکسون که در خاطرات هالدمن نیز آمده این است که :« در برابر دوربین‌ها، همیشه با دشمنانتان گرم رفتار کنید؛ در اتاق‌های بسته وقت کافی برای سخت‌گیری وجود دارد».
آنچه برای نیکسون همیشگی بود برای ترامپ با «گاهی» تعریف شده است.دیدار بین ترامپ و ممدانی در واقع کنار هم قرار گرفتن دو روایت کاملا متضاد از سیاست آمریکایی در قاب دوربین، آن هم در اتاق بیضی شکل کاخ سفید بود. این دوگانگیِ کاملاً محاسبه‌شده معنای همان جمله مشهور نیکسون است و دقیقاً از همین منظر می‌توان رفتار ترامپ با ممدانی را نیز فهمید. صحنه‌ای که در آن دو روایت از آمریکا، دو زبان، و دو نوع «مصلحت» در برابر یکدیگر قرار گرفتند. یکی زبان وجدان شهری و فشارِ افکار عمومی؛ دیگری زبانِ قدرتِ ملی و محاسبه سیاسی.
ممدانی بدون سانسور خودش در برابر خبرنگاران گفت که در ماه‌های اخیر بارها تکرار کرده بود: آنچه در غزه می‌گذرد، نسل‌کشی است و دولت آمریکا با تأمین مالی و نظامی، در این وضعیت شریک است. او افزود: نگرانی من این است که مالیات نیویورکی‌ها صرف خودِ نیویورکی‌ها شود؛ نه جنگی بی‌پایان. ما وارد نهمین سال بی‌خانمانی کودکان در شهر شده‌ایم.
این همان لحن شناخته‌شده ممدانی است. ترکیبی از صراحت ، دفاع از منابع شهری، و فشار بر سیاست خارجی واشنگتن. نکته اینجاست که او این صدا را در حضور ترامپ نیز پایین نیاورد. در دیداری که معمولاً سیاستمداران تلاش می‌کنند در آن از جنجال دوری کنند، ممدانی درست در نقطه مقابل ایستاد اما بخش جالب‌تر، واکنش ترامپ بود. ترامپ نه تندی نشان داد و نه واکنش دفاعی و نه ویدیوهای هوش مصنوعی که او را در لباس ابرقهرمان یا خلبان هواپیمایی نشان می‌دهد که سر مخالفینش فضولات می‌ریزد بلکه پس از جلسه، در شبکه‌های اجتماعی‌اش نوشت: «دیدار با زهران ممدانی شهردار نیویورک افتخار بزرگی بود».
پرسشی که اکنون مطرح می‌شود این است که چطور می‌شود که دونالد ترامپ ـ همان کسی که معمولاً منتقدانش را با یک جمله تند از میدان بیرون می‌کند ـ این‌بار در برابر چهره‌ای که او را به «تأمین مالی نسل‌کشی» متهم کرده، زبان به ستایش می‌گشاید؟پاسخ به این سوال سه جنبه مهم و هوشمندانه دارد:
اول، ترامپ سیاستمدار بی‌تجربه‌ای نیست. می‌داند که اداره آمریکا بدون همکاری شهرهای بزرگ ممکن نیست. نیویورک ـ با بودجه، زیرساخت، و بحران مهاجرت ـ در ماه‌های پیش رو یکی از حساس‌ترین نقاط تماس دولت فدرال و مدیریت محلی است.
دوم، ترامپ استاد بازی با تصویر است. تمجیدش از ممدانی در شرایط کنونی می‌تواند تلاشی برای نشان دادن چهره‌ای منعطف، عملگرا، بالغ و کم‌تنش‌تر از خود به رأی‌دهندگان میانه‌رو باشد.
سوم، و شاید مهم‌تر این است که صراحت ممدانی برای ترامپ تهدید نبود؛ بلکه فرصتی برای ارائه روایتی جدید از ترامپ نیز بود. رئیس‌جمهوری که می‌تواند انتقاد صریح‌ترین مخالفی را که از قضا رای بالایی دارد، بشنود و همچنان لبخند بزند.
در نهایت، این دیدار چیزی بیش از عکس یادگاری دو سیاستمدار بود. نوعی «جدالِ نرم» میان دو چهره متفاوت از آمریکا: یک چهره که از درد جنگ و هزینه‌های شهری می‌گوید، و چهره‌ای که به زبان قدرت سخن می‌گوید اما می‌داند در ساحت متلاطم جامعه دوقطبی و رای دهنده آمریکایی، ژست همکاری ارزشمندتر از قهر است.
در این میان، شاید مهم‌ترین پیام از آنِ ممدانی بود. او در کاخ سفید هم زبانش را عوض نکرد. برای سیاستمداری که قرار است بزرگ‌ترین شهر آمریکا را اداره کند، این یک ضرورت و البته سرمایه است و ترامپ هم نشان داد که به خوبی می‌داند در زمانی لحن ترامپی خود را بکار بگیرد و در زمانی دیگر به ستایش از منتقدی بپردازد که پشتش به جامعه متکثر نیویورک گرم است و تقابل مستقیم و صریح با او هم چندان به مصلحت نیست.
315
