به گزارش ایسنا، هر چیزی که می‌توانید ببینید و هر چیزی که احتمالاً می‌توانید ببینید، در حال حاضر با فرض این که چشمان شما می‌تواند انواع تابش‌های اطراف را تشخیص دهد، جهان قابل مشاهده است.

به نقل از ناسا، دورترین چیزی که می‌توانیم در نور ببینیم، از ریزموج زمینه کیهانی در ۱۳.۸ میلیارد سال پیش می‌آید که جهان مانند مه غلیظی مات بود. برخی از نوترینوها و امواج گرانشی که ما را احاطه کرده‌اند، از فاصله دورتر می‌آیند اما بشر هنوز فناوری لازم را برای شناسایی آنها ندارد.

این عکس، جهان قابل مشاهده را در مقیاسی فشرده‌تر نشان می‌دهد؛ به طوری که زمین و خورشید در مرکز قرار دارند و توسط منظومه شمسی، ستاره‌های نزدیک، کهکشان‌های نزدیک، کهکشان‌های دور، رشته‌های ماده اولیه و ریزموج زمینه کیهانی احاطه شده‌اند.

کیهان‌شناسان معمولاً می‌گویند جهان قابل مشاهده ما تنها بخش مجاور یک موجودیت بزرگتر است که در آن فیزیک یکسانی اعمال می‌شود. با وجود این، چندین استدلال رایج اما در حد گمانه‌زنی ادعا می‌کنند جهان ما بخشی از یک مجموعه چندجهانی بزرگتر است که در آن ثابت‌های فیزیکی متفاوتی وجود دارند و قوانین فیزیکی متفاوتی اعمال می‌شوند و در ابعاد بالاتر عمل می‌کنند یا نسخه‌های کمی متفاوت از جهان استاندارد ما وجود دارند.