عصر ایران - زمانی که پیشرانه V10 با کد "V1035" جان می‌گیرد، هر لرزش آن، داستان پروژه‌ای را روایت می‌کند که بسیار جلوتر از زمان خود بود. این یک موتور ۳.۵ لیتری تنفس طبیعی با بیش از ۶۰۰ اسب بخار قدرت است که می‌تواند تا ۱۲,۰۰۰ دور در دقیقه دور بگیرد و مهندسی شده بود تا فناوری خالص فرمول ۱ را به خودرویی وارد کند که در ظاهر شبیه یک آلفارومئو معمولی بود.
آلفارومئو ۱۶۴ پروکار (ProCar) در اواخر دهه ۸۰ میلادی به‌عنوان یک نمونه اولیه برای مسابقات قهرمانی پروکار متولد شد. این مسابقات قرار بود با خودروهایی برگزار شود که شمایلی شبیه به خودروهای تولید انبوه داشتند، اما از نظر فنی و مهندسی قلب یک تک‌نفره مسابقه‌ای را در سینه پنهان کرده بودند.
پشت بدنه ۱۶۴ که تنها شبیه به مدل جاده‌ای به نظر می‌رسد، یک شاهکار رادیکال مهندسی نهفته است:
شاسی: مونوکوک فیبر کربن با ساختار لانه‌زنبوری نومکس/کولار که توسط برابام با همکاری دالارا توسعه یافته است.
سیستم تعلیق: تعلیق میله‌ای فشاری، الهام گرفته‌شده مستقیم از فرمول ۱.
ترمزها: ترمزهای دیسکی خنک‌شونده با عملکرد بالا.
جعبه‌دنده: ۶ سرعته دستی.
وزن: تنها ۷۵۰ کیلوگرم.
نسبت قدرت به وزن این خودرو حتی امروز نیز لرزه بر اندام می‌اندازد و نتیجه آن عملکردی است که هنوز هم فراتر از واقعیت به نظر می‌رسد:
شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت: حدود ۲.۱ ثانیه.
حداکثر سرعت: ۳۲۹ کیلومتر بر ساعت (و طبق برخی منابع حتی بیشتر).
در ۹ سپتامبر ۱۹۸۸، ریکاردو پاتریسه راننده مشهور، این خودرو را ابتدا به بالوکو و سپس به پیست مونزا برد. جلسه آزمایشی در مونزا به یک افسانه تبدیل شد؛ یک "سدان" که با سرعت یک خودروی فرمول ۱ پرواز می‌کرد و صدایی متفاوت از هر چیز دیگری در سیاره زمین داشت.
