شب گذشته در یک اجرای جذاب و بی‌نظیر، رشید کاکاوند و سروش صحت با خوانش دلنشین اشعاری از حافظ، قلب هر شنونده‌ای را به درد آوردند. این دو هنرمند با تلفیق احساسی از هنر و ادبیات، مفهوم «هجر یار» را با چنان شور و حرارتی بازگو کردند که هر بیننده و شنونده‌ای را با خود به جهانی دیگر برد.
رشید کاکاوند؛ ادیب و سخنور بی‌همتا
رشید کاکاوند که متولد سال ۱۳۴۶ در نیشابور است، از چهره‌های برجسته در حوزه ادبیات فارسی به شمار می‌رود. او که اکنون عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی است، مسیر علمی خود را از مقطع کارشناسی در دانشگاه علامه طباطبایی آغاز کرد و در نهایت به اخذ مدرک دکتری از دانشگاه کردستان دست یافت. کاکاوند علاوه بر تدریس، در زمینه‌هایی همچون شعر، داستان‌نویسی، پژوهش ادبی، و اجرای برنامه‌های خاص ادبی فعالیت دارد و با هنر تفأل حافظ و قصه‌گویی‌های هنرمندانه‌اش شناخته شده است.
محمد بن یوسف اهلی شیرازی (۸۵۸-۹۴۲ هجری قمری) یکی از شاعران برجسته قرن نهم و دهم هجری است که در شیراز زاده شد و همان‌جا نیز دیده از جهان فرو بست. اشعار این شاعر توانمند که الهام گرفته از بزرگان شعری همچون حافظ و سعدی است، نشان از مطالعات گسترده و تسلط او بر دیوان‌های شاعران پیشین دارد. تقابلی هنری از تأثیرات آن استادان و بهره‌گیری از سبک وقوعی به چشم می‌خورد. افزون بر این، او در قصیده‌سرایی نیز به شیوه اساتیدی همچون سلمان ساوجی مهارت شگرفی از خود نشان داده است.
اهلی توانست با سرودن مثنوی‌های هنری نظیر «سحر حلال» که دو بحر و دو قافیه را در خود جای داده است، عصر جدیدی از این هنر را رقم بزند. در خاتمه آثار خویش، او با افتخار خود را پیرو نظامی و جامی معرفی می‌کند. این شاعر پرآوازه نیز به دلیل مهارت‌های شعری‌اش مورد توجه امیران و شاهان عصر خود قرار داشت؛ از جمله افرادی چون سلطان یعقوب آق‌قویونلو، شاه اسماعیل صفوی و برخی دیگر از بزرگان سلسله‌های تیموری و صفوی.
این شاعر گران‌قدر در نهایت در شیراز درگذشت و آرامگاهش در کنار مقبره حافظ که همیشه از او الهام می‌گرفت، قرار دارد. علاقه‌مندان به ادبیات فارسی همچنان با گذر از این مکان یاد و خاطره این دو استاد شعر و ادب را گرامی می‌دارند.
ویدیوی حافظ‌خوانی جذاب و پر احساس رشید کاکاوند و سروش صحت.
در این قسمت با شعر خوانی احساسی استاد رشید کاکاوند از حافظ در خدمتتان هستیم. خوشحال میشویم همراه ما باشید.
زهرِ هجری چشیده‌ام که مَپُرس
گشته‌ام در جهان و آخرِ کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس
آن چنان در هوایِ خاکِ دَرَش
می‌رود آبِ دیده‌ام که مپرس
من به گوشِ خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس
سویِ من لب چه می‌گَزی که مگوی
لبِ لعلی گَزیده‌ام که مپرس
بی تو در کلبهٔ گداییِ خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس
همچو حافظ غریب در رَهِ عشق
به مَقامی رسیده‌ام که مپرس
اگر شعری زیبا را از بر دارید و خاطره‌ای شیرین با آن همراه است، خوشحال میشویم دیدگاه و تجربه‌تان را در بخش نظرات با ما به اشتراک بگذارید.
