ابن یمین فریومدی یکی از برجسته‌ترین قطعه‌سرایان ادب فارسی در قرن هشتم هجری بود که آثارش جایگاه ویژه‌ای در تاریخ شعر ایران دارد. او با نام کامل امیر فخرالدین محمود بن یمین‌الدین طغرایی شناخته می‌شود و در روستای فرومد خراسان (امروزه استان سمنان) چشم به جهان گشود.
ابن یمین در خانواده‌ای اهل ادب و دیوانی پرورش یافت؛ پدرش یمین‌الدین طغرایی از شاعران و منشیان دربار بود و همین زمینه باعث شد او از کودکی با شعر و فنون نگارش آشنا شود. ابن یمین مدتی به تبریز رفت و در درگاه وزیر غیاث‌الدین محمد بن رشیدالدین فضل‌الله حضور یافت، اما چندان دوام نیاورد و دوباره به خراسان بازگشت. پس از درگذشت پدر، او به جای وی منشی و همراه امیران سربداران شد و در جنگ‌ها و سفرهای آنان حضور داشت.
وی بیش از هر چیز به عنوان بزرگ‌ترین قطعه‌سرای ایرانی شناخته می‌شود؛ قطعات او اغلب رنگ اجتماعی و اخلاقی دارند و در آن‌ها به نقد روزگار، بی‌ثباتی دنیا، و ارزش‌های انسانی پرداخته است. سبک شعری ابن یمین در قالب «سبک عراقی» قرار می‌گیرد و دیوان اشعارش شامل قطعات، غزلیات، رباعیات و قصاید است. او در شعر خود به سادگی و روانی زبان توجه داشت و همین ویژگی باعث شد آثارش برای مخاطبان عام نیز قابل فهم و دلنشین باشد.
ابن یمین در سال 769 هجری قمری درگذشت و آرامگاهش در زادگاهش فرومد قرار دارد. میراث او نه تنها در قالب دیوان اشعار بلکه در تأثیرگذاری بر شاعران پس از خود باقی مانده است. اشعارش همچنان در منابع ادبی مانند گنجور و مجموعه‌های شعر فارسی نقل می‌شود و به عنوان نمونه‌ای از شعر اجتماعی و اخلاقی در ادبیات کلاسیک ایران ارزشمند است.
