تحقیقات نشان می‌دهد خواب‌ها با افزایش سن تغییر می‌کنند و محتوای آن‌ها به مرور از ساده و هیجانی به پیچیده و کمتر احساسی تبدیل می‌شود.
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از لایوساینس، تحقیقات نشان می‌دهد کودکان معمولا خواب‌هایی سرراست و پر از حیوانات، اشیا و تعامل‌های ساده می‌بینند، در حالی که نوجوانان خواب‌هایی پررنگ‌تر و شفاف‌تر تجربه می‌کنند که اغلب شامل سقوط، فرار یا مواجهه با هیولاها و چالش‌های اجتماعی است.
با ورود به بزرگسالی، خواب‌های ما اغلب کمی معمولی‌تر می‌شوند و بیشتر منعکس‌کننده دغدغه‌ها و روال زندگی روزمره هستند؛ مانند رسیدن دیر به جایی یا تلاش مکرر برای انجام یک کار. هرچند کابوس‌ها و خواب‌های عجیب همچنان رخ می‌دهند، اما خشونت و شدت هیجانات نوجوانی کاهش می‌یابد و پیچیدگی خواب‌ها با تجربه‌های واقعی زندگی بیشتر همخوانی پیدا می‌کند.
در سالمندی، تعداد خواب‌ها کاهش می‌یابد و افراد اغلب «خواب‌های سفید» را تجربه می‌کنند؛ یعنی خواب دیده‌اند اما جزئیات آن را دقیق به یاد نمی‌آورند. بخشی از این تغییرات به کیفیت پایین‌تر خواب در افراد مسن مربوط می‌شود، اما توانایی به خاطر سپردن و توصیف خواب‌ها نیز نقش مهمی دارد.
نظریه «تداوم تجربه» (continuity hypothesis) توضیح می‌دهد که خواب‌ها معمولاً بازتابی از تجربیات روزمره ما هستند؛ اگر در تعطیلات باشیم، ممکن است خواب ساحل و آفتاب ببینیم و اگر استرس کار داریم، ممکن است دفتر یا محیط کاری در خواب ظاهر شود. اما تغییرات خواب با سن تنها به محیط بیداری محدود نمی‌شود و شامل تکامل مغز، ساختار خواب و بلوغ شناختی-احساسی نیز می‌شود.
در مراحل پایانی زندگی، مانند بیماران هاسپیس، خواب‌ها اغلب شامل دیدن عزیزان درگذشته و آماده شدن برای سفر است. این خواب‌ها اغلب آرام‌بخش و تسکین‌دهنده‌اند و نشان می‌دهند که خواب‌ها می‌توانند بازتابی از روند زندگی و تجربه‌های عاطفی افراد در مراحل مختلف عمر باشند.
به گفته کارشناسان، هرچند هنوز تحقیقات محدودی روی تغییرات خواب در طول زندگی انجام شده است، اما شواهد نشان می‌دهد خواب‌ها دریچه‌ای به تجربه‌های ذهنی و عاطفی ما در سنین مختلف هستند و با گذر زمان، شکل و رنگ آن‌ها تغییر می‌کند.
