اخیرا با پخش فینال «کارناوال»، این مسابقه به پایان راه رسید.
به گزارش فرارو، «کارناوال» از قسمت افتتاحیه با حضور فقط یک زن در میان شرکتکنندهها و خواندن بیانیه با رپ، شروعی متفاوت داشت و نوید اثری را میداد که میتواندتاثیر گذار باشد و به نظر میرسد با وجود همه ایرادات توانسته مخاطب را با خود همراه کند.
هر چه برنامه پیش میرفت اجراها بهتر میشد و طیف متنوعی از موضوعات و ژانر را دربرمیگرفتند. البته در این میان بودند آثاری که نیاز به تجدید نظر داشتند چرا که مخاطب نمیفهمید دلیل نمایش این اجرا چه بود.
پدیدههای «کارناوال» بدون شک سینا ساعی و روزبه حصاری بودند که هر دو نیز به فینال رسیدند، بازدیدهای میلیونی اجراهای آنها در فضای مجازی همین موضوع را به خوبی نشان میدهد. سینا ساعی با تلفیق تاریخ، موسیقی و ربط دادن آنها به مسائل امروزی نقش مهمی در موفقیت این برنامه داشت، در عین حال روزبه حصاری نیز با اجرای بخشی از قصههای کتاب «قلعه حیوانات» یک اجرای سیاسی با درون مایه ترس را به روی صحنه برد که میتوانست برنده نهایی باشد.
با این حال «کارناوال» ایراداتی نیز داشت، نقطه عطف برنامه چیزی بود که آن را از سایر آثار متفاوت میکرد، مشارکت تماشاگران در انتخاب برنده بود تا جذابیت مسابقه چند برابر شود اما حضور و صحبتهای افراد تکراری و قضاوت احساسی در اجراها باعث اعتراضاتی در برنامه شده بود و حتی امیرحسین رستمی از مسابقه انصراف داده بود. رامبد جوان در حاشیه «کارناوال» از عروسکی به نام افتو رونمایی کرد تا موفقیت جنابخان را تکرار کند. با این حال همچنان بخش حاشیهای «کارناوال» و عروسک افتو زیر سایه جنابخان قرار داشت.
هر اثر هنری از فرم و محتوا تشکیل شده و باید میان این دو تعادل برقرار باشد. گرچه در «کارناوال» تلاش شده که اجرا و قصه به موازات یکدیگر رشد کنند و در خدمت رقابت باشند اما به وضوح گاهی اجرا از قصه جلوتر بود و گاه بالعکس بود.
در مجموع «کارناوال» در ظاهر یک مسابقه کارکردی فراتر از سرگرمی داشت و شکافی را نمایان کرد که سالها در فضای هنر پنهان مانده بود. در این برنامه صدای زنان و موسیقی در متن ماجرا قرار گرفت و به فضا سازی کمک کرد. در نهایت این برنامه به مثابه یک آزمون فرهنگی فارغ از ایرادات، اثری بود که واقعیتهای جامعه و هنر را به چشم مخاطب نزدیکتر کرد.
