شهربانو منصوریان متولد 1364 در سمیرم از پرافتخارترین ووشوکاران ایران است. او از کودکی بهدلیل علاقه به ورزش به تمرینهای مختلف روی آورد و در نهایت ووشو را بهعنوان رشتهٔ اصلی خود انتخاب کرد. شهربانو با تلاش مداوم و پشتکار فراوان توانست به تیم ملی ووشوی ایران راه پیدا کند و در مسابقات جهانی و آسیایی مدالهای متعدد طلا و نقره کسب کند. او علاوه بر موفقیتهای بینالمللی، در مسابقات داخلی نیز یکی از چهرههای تأثیرگذار ساندا بوده است.
شهربانو منصوریان همراه با خواهرانش، الهه و سهیلا منصوریان، یکی از مشهورترین خانوادههای رزمیکار ایران بهشمار میرود و نقش مهمی در شناساندن ووشوی بانوان ایران در سطح جهان داشته است. او همچنین در برنامههای اجتماعی و انگیزشی فعال است و تلاش میکند با بهاشتراک گذاشتن تجربیات زندگی و ورزشی خود، الهامبخش جوانان باشد. شهربانو در کنار فعالیتهای قهرمانی، به حضور در برنامهها و پروژههای فرهنگی نیز پرداخته و چهرهای محبوب در میان ورزشدوستان ایرانی است.
الهه منصوریان، متولد 30 شهریور 1370 در سمیرم اصفهان به جهان ووشو قدم گذاشت؛ جهانی که خیلی زود در آن درخشید. او همراه خواهرانش مسیر پرپیچوخم ورزش حرفهای را پیمود و به یکی از شناختهشدهترین بانوان ووشوکار ایران بدل شد. زندگیاش سرشار از تلاش است؛ تلاشهایی که مثل رشتههای نور در تاریکی سالهای کودکی، راه آیندهاش را روشن کردند.
در میدان مبارزه، الهه وزنهای سبک اما روحی سترگ دارد. سالها در وزن 56 کیلوگرم مبارزه کرده و مدالهای جهانی و آسیایی را روی شانه گذاشته؛ شانههایی که پشتوانهاش تنها قدرت بدنی نیست، بلکه ارادهای است که کمتر لغزش میشناسد. او با هر پیروزی، فصل تازهای بر کارنامهاش افزود و جایگاهش را در ورزش ایران تثبیت کرد.
اما ماجرا اینجا تمام نمیشود. الهه منصوریان گامش را فراتر از سکوهای ورزشی گذاشت و وارد دنیای سینما شد. او در فیلم «قطع فوری» نقشآفرینی کرده؛ تجربهای که نشان میدهد روحش عاشق مرزهای تازه است. حضوری که انگار از او چهرهای چندبعدی میسازد؛ قهرمانی که فقط در رینگ نمیدرخشد، بلکه بر پرده سینما هم رگهای از خود بر جا میگذارد.
الهه منصوریان ویدئویی در اینستاگرام منتشر کرد و نوشت:
تمام روزهایی که دختران سرزمینم ذوق دفترچه های فانتزی و مدادهای رنگی و کیف و کفش مدرسه و بوی اول مهر داشته اند، شهربانوی خانه ما کار کرد تا خواهر و برادرش درس بخواند تا هم پدر باشد و هم خواهر … تا ما بتوانیم هم درس بخوانیم و به رویای شیرین تیم ملی برسیم !! ما با تمام جان و دلمان در خانه محقر اما حلال پدری مان نان از دستان زبر و کارکرده خواهر و مادری گرفته ایم که تار و پود رج میزد و دعای خیر برای دخترانش میخواند.
پشت من و خواهرانم، نه پول پدر، نه رانت خانوادگی و نه هیچ سیاست و منفعتی بود که فقط و فقط تلاش خودمان بود و بس!
راستی ما همیشه زنگ آخر ورزش داشتیم
ارادتمند شما
الهه ایران
