عصر ایران - ایده تولید یک خودروی جادهای تحت برند مسابقهای «رنو اسپرت» توسط کریستین کونتزن، رئیس وقت تیم رنو F1، پس از قهرمانیهای متوالی رنو در فرمول ۱ (بین سالهای ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵) مطرح شد.
با همکاری پاتریک لکوئمن رئیس طراحی رنو، پروژه W94 آغاز شد. نتیجه این پروژه یک «بارکتا» (رودستر بدون سقف) موتور وسط و دیفرانسیل عقب به سبک قدیمی بود. پیشنمونه نزدیک به تولید این خودرو با نام «اسپایدر» در نمایشگاه خودرو ژنو ۱۹۹۵ رونمایی شد.
رنو اسپایدر دارای طراحی عضلانی و جمعوجور (طول ۳.۷۹ متر و عرض ۱.۸۳ متر) بود که ترکیبی از ایدههای کانسپتهای لاگونا و آرگوس را در خود داشت.
شاسی: تماماً آلومینیومی (ساخته شده توسط فیور کانسپت)
بدنه: کامپوزیتی
موتور: موتور F7R برگرفته از مگان کوپه، نسخه تکامل یافته موتور ۲.۰ لیتری ۱۶ سوپاپ با قدرت ۱۵۰ اسب بخار که در کلیو ویلیامز استفاده شده بود.
این خودرو بهصورت دستساز در کارخانه تاریخی آلپاین در دیپ تولید میشد و قیمت آن در آن زمان ۲۰۰ هزار فرانک (معادل ۴۷ هزار یورو در سال ۲۰۲۵) بود.
تنها ۱۷۲۶ دستگاه رنو اسپایدر بین سالهای ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ تولید شد. یکی از نمونههای کمیاب آن که در فوریه ۱۹۹۷ سفارش داده شده، تنها یکی از ۱۰۸ دستگاه تولید شده با رنگ «قرمز اسپرت صدفی» است. این خودروی تکمالکی با تنها ۲۹ هزار کیلومتر کارکرد، اخیرا در یک حراجی در پاریس به فروش گذاشته شد.
