پس از قهرمانی اینترمیامی در MLS، لیونل مسی و دیوید بکام لحظه‌ای را رقم زدند که بیش از یک جشن قهرمانی، شبیه پایان‌بندی یک رویای مشترک بود. درست پس از سوت پایان، بکام با لبخندی پرمعنی به سمت مسی رفت؛ نگاهی که پیش از هر حرفی، پیامش را منتقل می‌کرد: یک «دیدی گفتم» آرام و شیطنت‌آمیز از کسی که این صحنه را مدت‌ها پیش در ذهنش ساخته بود.

وقتی مسی در ژوئن ۲۰۲۳ به اینترمیامی پیوست، دنیا فقط به گل‌ها، هیاهو و فروش بی‌سابقه پیراهن‌ها فکر می‌کرد، اما بکام فراتر می‌دید. او این شب را تصور کرده بود؛ لحظه‌ای که بزرگ‌ترین ستاره فوتبال جهان با پیراهن صورتی‌رنگ جام قهرمانی MLS را بالای سر ببرد. انگار مسی و بکام همان روزهای اول با خود گفته بودند: می‌توانیم. انجامش می‌دهیم. فقط صبر کن.

تحقق رویای مشترک مسی و بکام

آنچه این لحظه را ویژه‌تر می‌کند، آگاهی هر دو نفر از سختی مسیر بود. مسی به تیمی پیوست که هنوز در حال شکل‌دادن به هویتش بود و بکام نیز می‌دانست باید ساختاری محکم پیرامون او بسازد. با تجربه و آرامش همیشگی‌اش، مسی کمک کرد ستون‌های تیم شکل بگیرد. بوسکتس آمد، سپس جوردی آلبا و بعد هم لوئیس سوارس. در نهایت رختکن تیم تبدیل شد به جمعی از دوستان، قهرمانان و ذهن‌های فوتبالی که هدفی مشترک داشتند.

و حالا آن هدف به جام تبدیل شده. مسی در کنار بوسکتس و آلبا ایستاده بود و بازیکنانی دورشان را گرفته بودند که یک فصل تمام از آن‌ها آموخته بودند. این قهرمانی نتیجه خرید ستاره‌ها نبود؛ ثمره برنامه‌ریزی، هماهنگی و ایمان بود. جایی که چشم‌انداز بکام با رهبری مسی گره خورد و یک تیم معمولی را به قهرمان لیگ تبدیل کرد.

به همین دلیل ژست بکام، برق نگاه، لبخند و آن حرکت آرام سر، معنایی عمیق داشت؛ مثل پایان یک وعده قدیمی. پیش از آغوش بزرگ و پیش از هجوم دوربین‌ها، همان اشاره کوچک کافی بود تا به مسی بگوید: «دیدی؟ گفتم این روز می‌رسد.»

آن آغوش فقط جشن قهرمانی نبود؛ نشانه‌ای بود از تکمیل چرخه‌ای که از روز ورود مسی به میامی آغاز شده بود. پروژه‌ای که در جلسات خصوصی و گفتگوهای دوستانه شکل گرفت، زیر فشار انتظارات و مصدومیت‌ها آزموده شد و سرانجام به ثمر نشست. و در آن لحظه، بکام نیازی به کلمات نداشت؛ یک نگاه، یک لبخند، یک اشاره کافی بود تا اعلام کند: رویا به واقعیت تبدیل شد.

بیشتر بخوانید: لحظه احساسی برای مسی فرا رسید/ لئو: انتظار این لحظه را می‌کشیدم...