به گزارش خبرآنلاین،ایمنی ساختمانها یکی از پایههای اصلی زندگی شهری است و نقش مستقیمی در حفظ جان شهروندان دارد. در شهری مانند تهران، با حجم بالای ساختمانهای قدیمی، تراکم جمعیت و تغییر کاربریهای گسترده، بیتوجهی به استانداردهای ایمنی میتواند پیامدهای جدی به همراه داشته باشد. به همین دلیل، طی سالهای اخیر موضوع ساختمانها و مراکز ناایمن بهتدریج به یکی از محورهای مهم مدیریت شهری و نظارتهای تخصصی تبدیل شده است.
تسنیم در خبری نوشت:در نخستین مراحل پرداختن به این مسئله، شناسایی ساختمانهای ناایمن بهصورت محدود و موردی انجام میشد. نبود بانک اطلاعاتی جامع از ساختمانهای دولتی و خصوصی و فقدان نظام یکپارچه پایش ایمنی باعث شده بود تمرکز صرفاً بر ساختمانهایی قرار گیرد که خطر آنها آشکار و فوری ارزیابی میشد. حاصل این رویکرد، شناسایی ۱۲۹ ساختمان بسیار بحرانی در سطح شهر تهران بود؛ ساختمانهایی که عمدتاً پرتردد بودند و از نظر ایمنی در وضعیت هشدار قرار داشتند.
با گذشت زمان، مشخص شد این فهرست محدود نمیتواند تصویر دقیقی از وضعیت ایمنی پایتخت ارائه دهد. همین موضوع، سازمان آتشنشانی تهران را به تغییر رویکرد واداشت. از اوایل دهه ۱۴۰۰، طرح «نظام بازرسی ایمنی ساختمانها» با هدف شناسایی فراگیر وضعیت ایمنی ساختمانها آغاز شد. در قالب این طرح، با استفاده از ظرفیت ایستگاههای آتشنشانی، بازرسیها بهصورت میدانی و منظم در سطح شهر انجام گرفت.
اجرای این نظام بازرسی، ابعاد گستردهتری از مسئله ایمنی را آشکار کرد. بر اساس آخرین آمار رسمی، حدود ۸۰ هزار ساختمان ناایمن در تهران شناسایی شدهاند که بر اساس سطح خطر طبقهبندی میشوند. از این تعداد، حدود ۲۷ هزار ساختمان پرخطر، نزدیک به ۵۰ هزار ساختمان میانخطر و حدود ۳ هزار ساختمان کمخطر هستند. ۱۲۹ ساختمان بسیار بحرانی که پیشتر معرفی شده بودند، در واقع پرخطرترین بخش این مجموعه محسوب میشوند.
افزایش این آمار به معنای تشدید ناایمنی در تهران نیست، بلکه نتیجه دقیقتر شدن فرآیند شناسایی و عبور از ارزیابیهای محدود گذشته است. با این حال، با وجود شناسایی گسترده، روند ایمنسازی ساختمانها همچنان کند پیش میرود. یکی از دلایل اصلی این موضوع، ضعف ضمانت اجرایی برای الزام مالکان به انجام اصلاحات ایمنی است. سازمان آتشنشانی وظیفه بازرسی و صدور اخطار را دارد، اما ابزار حقوقی کافی برای اجبار مستقیم مالکان در اختیار ندارد.
در کنار این مسئله، هزینه بالای ایمنسازی، بهویژه در ساختمانهای قدیمی و تجاری، باعث شده بسیاری از مالکان اجرای این اقدامات را به تعویق بیندازند. همچنین تغییر کاربری ساختمانها بدون ارتقای متناسب ایمنی و ضعف نظارت مستمر پس از صدور مجوزها، به پیچیدگی وضعیت افزوده است. مجموعه این عوامل نشان میدهد که اگرچه شناخت مسئله پیشرفت کرده، اما عبور از هشدار به اقدام مؤثر، همچنان مهمترین چالش ایمنی شهری در تهران است.
۲۱۷
