اعتراض، حق مردم است؛ مخصوصاً وقتی پای معیشت، کار و زندگی در میان باشد. تجمعات مسالمت‌آمیز اصناف و بازاریان در ۸ دی ۱۴۰۴ هم از همین جنس است؛ صدایی که می‌خواهد شنیده شود و مطالبه‌ای که خطابش دولت است.

 

اما تجربه به ما یاد داده همیشه باید حواسمان جمع باشد. گاهی قبل از اینکه خودِ مطالبه دیده شود، فضا با تصویر و نماد پر می‌شود؛ موتور، صف نیروها، دوربین‌ها… طوری که خیابان بیشتر شبیه صحنه می‌شود تا محل بیان خواسته‌ها. اینجاست که باید مکث کرد و ساده از کنار ماجرا نگذشت.

 

نمادسازی اگر آگاهانه و هدفمند باشد، می‌تواند مسیر اعتراض را عوض کند. بحرانی که قبل از شکل‌گرفتن، در قاب‌ها ساخته می‌شود، ذهن‌ها را خسته و فضا را ملتهب می‌کند و کم‌کم اصل حرف مردم گم می‌شود. در نهایت چیزی می‌ماند که بیشتر «نمایش» است تا مطالبه.

 

هوشیاری مردم اینجا خیلی مهم است؛ مخصوصاً وقتی دشمنان آشکار ایران، مثل رژیم صهیونیستی، علناً مردم را به خیابان آمدن دعوت می‌کنند و ادعای حمایت دارند. واقعیت این است که اسرائیل نه دلش برای مردم ایران می‌سوزد و نه خیرخواه این کشور است. همان‌ها که در جنگ ۱۲روزه، شهدای زیادی از ما گرفتند، امروز هم به‌دنبال ضربه‌زدن به ایران‌اند، نه حمایت از مردمش.

 

اعتراض واقعی از دل مطالبه می‌آید، نه از سناریو. مطالبه‌گری یعنی نقد جدی و شفاف از دولت، بدون تخریب و بدون اجازه‌دادن به دخالت بیرونی. هر جا پای عامل خارجی باز شود، همان‌جا اعتراض از مسیر خودش خارج می‌شود.

 

به نظرم امروز بیش از هر چیز، به همین هوشیاری نیاز داریم؛ اینکه فرق بگذاریم بین درد واقعی مردم و دردی که دارد به شکل خاصی نمایش داده می‌شود. اگر این مرز حفظ شود، اعتراض هم مؤثرتر است، هم ماندگارتر، و هم به نفع آینده‌ی کشور.