«ارسلان امیری» درگفت‌وگو با ایسنا، درباره تولید و آماده‌سازی نخستین ساخته بلند سینمایی خود اظهار کرد: فیلم سینمایی «زالاوا» در روستای شیان در کردستان فیلمبرداری شد. همچنین به دلایلی امکان فیلمبرداری در یکی از لوکیشن‌های فیلم واقع در کردستان پیدا نکردیم و فیلمبرداری این بخش در خرم‌رود همدان انجام شد. درنهایت با حدود دو ماه پیش‌تولید در تهران، کردستان و همدان و با طی ۵۰ جلسه کار، فیلمبرداری این پروژه به پایان رسید.
او ادامه داد: فیلمبرداری فیلم در شرایطی که وضعیت کرونا در سنندج و اطراف آن در وضعیت سفید بود، با اجرای پروتکل‌های سخت‌گیرانه آغاز شد و خوشبختانه پیش از بحرانی شدن وضعیت کرونا، مرحله فیلمبرداری به پایان رسید.
امیری گفت: این روزها مرحله پست‌پروداکشن فیلم در حال انجام است؛ نسخه اولیه تدوین فیلم توسط «عماد خدابخش» به اتمام رسید و تا هفته آینده نسخه نهایی پس از طی آخرین مراحل صداگذاری، اصلاح رنگ، ساخت موسیقی و انجام کارهای ویژوال افکت آماده خواهد شد.
این کارگردان درباره داستان و مضمون این فیلم عنوان کرد: عنوان فیلم «زالاوا»، کُردی است و در رسم‌الخط زبان کردی، به‌صورت زال ئاوا به نگارش درمی‌آید که به معنی زال‌آباد است. «زال» هم به معنای پیر سفیدمو است؛ اما عمدا در شیوه نگارش برای عنوان فیلم، آن را به‌صورت «زالاوا» درآوردیم. داستان فیلم به یک ماجرای واقعی می‌پردازد که سال‌ها پیش در روستا و پاسگاه منطقه دره سفید و زالاوا به وقوع پیوسته است. ماجرایی که احتمالاً نیمی از آن از نظر اهالی این منطقه، واقعی و ترسناک است.
ارسلان امیری در ادامه با اشاره به ویژگی‌های نخستین تجربه کاری خود گفت: تجربه ساخت اولین فیلم سینمایی‌ام، جذاب و این کار برای من پر از لحظات خوب و هیجان‌انگیز بود. همواره فکر می‌کردم برای ساخت اولین فیلم سینمایی‌ام خیلی باید سختی بکشم، ولی پس از گذر از دشواری‌های اولیه که برای اکثر فیلم‌اولی‌ها یکسان است، و با این که شرایط کار، بسیار سخت و دشوار بود، در روند کار، آن طورها هم سختی را حس نکردم. مهمترین دلیل آن داشتن تهیه‌کننده‌ای بود که تمام‌قد پای این فیلم، ایستاد تا ساخته شود. سمیرا برادری با همراهی پدر بزرگوارش روح‌الله برادری مشترک عهده‌دار تهیه فیلم شدند و این ترکیب شور و تجربه در پدر و دختر راهگشای دشواری‌های فیلمی شد که ساخت پرریسکی داشت.
او در ادامه گفت: سمیرا برادری بعد از خواندن متن اولیه بیش از دو سال همراه و یاور فیلم شد تا سرمایه‌اش جور شود و ترسی از این نداشت که من آزادانه تلاش کنم دنیای شخصی خودم را در فیلم‌نامه و کارگردانی اجرا کنم. یا اگر هم داشت، بروز نمی‌داد تا روحیه و اعتمادبه‌نفس من درروند پیش‌تولید و اجرا آسیب نبیند.
امیری تصریح کرد: یکی دیگر از مهمترین دلایل آسان شدن دشواری ساخت «زالاوا»، «آیدا پناهنده» بود. او به عنوان فیلم‌نامه‌نویس و مشاور همراهم بود و مهمتر از آن اینکه این شانس را داشتم برای مدت بیش از ده سال در کنارش، روند ساخت چند تله فیلم و فیلم سینمایی‌اش را از نگارش تا تدوین تجربه کنم. همچنین اینجا نمی‌توانم از شانس همراه داشتن یک گروه درجه یک نام نبرم. اینکه این خوش شانسی از کجا آمد نمی‌دانم؛ اما کار کردن با بهترین‌های سینمای ایران معمولا نصیب فیلم‌اولی‌ها نمی‌شود. علاوه بر گروه بازیگران، مدیرفیلمبرداری و صدابرداری، مدیر هنری و طراح‌صحنه و لباس و گریم و تدارکات، مجموعه دستیاران زیرمجموعه گروه‌ها نیز بی‌نظیر بودند. سخت‌کوش، صبور و خوش‌انرژی. نام این عوامل فیلم و همکاران را همواره به خاطر خواهم سپرد.
او افزود: سه بازیگر اصلی فیلم و نقش‌های مکمل و فرعی و و هنرورها عالی بودند. بازیگرانی که از استان کردستان با ما بودند همه پرشور و صبور، سرما و گرما و ایستادن‌های طولانی را تاب می‌آوردند و تا آخرین روزهای فیلمبرداری پرانگیزه ماندند. امیدوارم همه همکاران فیلم «زالاوا» از نتیجه‌ی کار راضی و خوش‌حال شوند.
امیری گفت: چند سال پیش که نسخه اولیه فیلم‌نامه تمام شد، می‌خواستم فیلم را به زبان کُردی بسازم؛ اما یافتن سرمایه برای فیلمی سینمایی به زبان کُردی که پروداکشن آسانی ندارد، برای سرمایه‌گذاران جذاب نبود. مسئله اقبال عمومی و بازگشت سرمایه داشتند. خب حق هم دارند. استراتژی بعدی تغییر زبان فیلم به فارسی و جذب بازیگرانی بود که برای سرمایه‌گذاران هم جذاب باشد. بعد از اندکی تلاش تصمیم دیگری گرفتیم. درحال حاضر بهترین اتفاق ممکن برای «زالاوا» افتاده است؛ حضور بازیگران حرفه‌ای درجه یکی که ترکیبی از شور و انگیزه و تجربه هستند و فیلمی که به دو زبان فارسی وکُردی ساخته شد.
او در پایان درخصوص برپایی سی و نهمین جشنواره فیلم فجر نیز گفت: حیف شد. دوست داشتم واکنش مردم را در سالن‌های سینما نفس به نفس با تماشای صحنه‌های فیلم ببینم. «زالاوا» فیلمی قصه‌گو است که مردم با سلایق مختلف هر کدام ارتباط شخصی خاصی با فیلم خواهند گرفت اما این بیماری شوم این شانس را از من گرفت. امیدوارم این دوره جشنواره فجر حتی‌الامکان طوری برگزار شود که امکان تماشا در سالن‌های فیلم از مردم گرفته نشود. کاش می‌شد با رعایت پروتکل‌ها با تعداد کم و محدود صندلی‌ها ولی در تعداد روزهای بیشتر، فیلم‌های جشنواره برای مردم به نمایش درآید؛ مثلا همه بهمن‌ماه، در سینماهای مردمی فیلم‌ها به نمایش در آید. تعداد روزها و سانس‌های بیشتر با تعداد کم و با فاصله تماشاگران. کاش می‌شد!
انتهای پیام
