داریوش مختاری در گفت و گو با ایسنا پیرامون مباحثات رسانه‌ای 2 شهردار کنونی و پیشین شیراز و با بیان اینکه بهتر است بین تفاوت سلیقه ها در امور اجرایی و تفاوت نگرش و اندیشه در امور اجرایی، مرز قائل شویم، گفت: پهنه‌های کلانشهرها را نمی توان تنها از دریجه معماری و شهرسازی نگاه کرد. کلانشهرها یک بسته پیچیده اجتماعی و زیست محیطی نیز تلقی می‌شوند؛ پهنه هایی که پیوسته با مخاطرات جدید روبرو هستند.

او ادامه داد: هنگامی که از یک زاویه پایداری به کلانشهر شیراز نگاه می کنیم، نه تنها در هیچکدام از دوره های شهرداران این کلانشهر، تفاوتی در اجرا دیده نمی شود بلکه در همه دوره ها با نوعی خام اندیشی و سطحی زدگی در مدیریت شهری روبرو بوده ایم. مجادله بحث برانگیز دو شهردار اخیر شیراز نیز خارج از این قاعده نبوده است.

این کارشناس حوزه باغ‌های شیراز اضافه کرد: حاکمیت تفکر سازه ای و اینکه پی در پی لازم است بتن را به عرصه های شهری کشاند، در تفکر هر دو شهردار اخیر شیراز به یک نسبت خودنمایی می کند.

او گفت: طراحی، ساخت و در دستور کار بودن نزدیک به ۱۲۰ پل و روگذر یا زیرگذر، تکمیل پی در پی پروژه مترو، گسترش فزاینده و حتی شبه غیرقانونی تغییر کاربری های اراضی پیرامون شیراز، فراهم کردن معابر و ساخت خیابان های جدید و بزرگراه به عنوان بستری مناسب برای شماره گذاری سالیانه چندده هزار و حتی صد هزار خودرو در کلانشهر شیراز در کنار تخریب ساعت به ساعت بافت کالبدی (فضای کالیدی) شهر برای درآمدزایی اصلی از محل ساخت و سازهای شهری بدون رعایت دقیق و کافی ضابطه ها، در دستور کار شهرداران پیشین و دو شهردار اخیر شیراز بوده است. 

مختاری اضافه کرد: کشاندن بتن و باغ موزه و ساخت پل های خطرناک در چهار سوی بقایای باغ های قصردشت، حکایت از انسجام یک نگاه سازه ای ویرانگر در مدیریت به شدت ناکارآمد شهری شیراز دارد. 

او با بیان اینکه کلانشهر شیراز در معرض صدها تهدید حل نشده و جدید قرار دارد، گفت: گسیل شهرداری به ارتفاعات شمال غرب و پیشتازی آن در ساخت و سازها و صدور مجوز در محور بزرگراه حسینی الهاشمی و توسعه بی رویه و خطرناک ارتفاعات دراک، در دستور کار هر دو شهردار بوده و هست.

مختاری ادامه داد: در این میان و در هیاهوی آبادانی ناپخته، آسیب‌های طرح های سازه ای پل ها و  مترو به باغ های تاریخی شیخ (ضلع شرقی میدان ستاد)، باغ نوابی (میدان قصرالدشت)، باغ تاریخی باغشاه (ضلع غربی میدان ستاد)، تخریب نخل های زیبای گذرگاه سبز و تاریخی بلوار زند و مدرس و نابودی میدان و بوستان زیبا و  تاریخی ولی عصر (با قدمت ۵۰ ساله)، نادیده گرفته می شود. طرح مترو که هرگز در کاهش ترافیک شهر، نقشی مفید و هم تراز با هزینه سرسام آور آن نداشته و یقینا فلسفه اجرابی آن نامعلوم و ناکافی است. 

این کارشناس باغ‌های شیراز خاطرنشان کرد: هرگز و هرگز برای پیشگیری از نابودی ساعت به ساعت فضای سبز شهر به ویژه باغ های شیراز، چاره ای اندیشیده نشده است؟ پس باید پرسید که مجادله بر سر چیست؟ بر سر تفاوت سلیقه ها در یک تفکر اجرایی منسجم؟ کلانشهری سبز و پایدار و شاداب که در مسیر تبدیل شدن به یکی از آلوده ترین شهرهای کشور هست، چه جایی برای دفاع از عملکرد شهرداران همه دوره های شهر شیراز باقی می گذارد؟

وی اضافه کرد: در این میان و در بحبوحه کارهای سلیقه ای و تصادفی، نه می توان از آسیب های طرح مخرب و خطرناک و ضد زیست محیطی پیاده راه سلامت در محور چمران، دفاع کرد و نه نمی توان از مزایای  اقدام خوب و قابل دفاع سنگفرش کردن خیابان ارم، چشم پوشی کرد. نقش به نسبت خنثی شورای شهر در متن قانون تشکیل شوراها به آسانی از پس اصلاح یک تشکیلات دیوان سالاری ناکارآمد شهرداری های کشور با یک قانون ناپخته تاسیس شهرداری ها در دهه ۳۰ خورشیدی، بر نیامده است. 

مختاری گفت: در میانه این تفکر سازه ای منسجم که پی در پی یک پهنه زیست بوم را تخریب و شهری را در معرض آسیب‌های فراوان قرار داده است، می توان کارهای اندک خوب و فراوان بد یافت. آنچه هست، دیگر شیراز نیست؛ زیستگاهی است ناموزون، شلوغ، آلوده، بی روح، ناآرام، پر آسیب و بدون سرمایه های تاریخی و زیست محیطی اش.

به گزارش ایسنا، چندی پیش، شهرداران فعلی (اسکندرپور) و سابق (پاک فطرت) شهر شیراز، در یک واکنش دو سویه و رسانه‌ای، خرده گیری هایی به عملکرد یکدیگر داشتند.

انتهای پیام