به گزارش ایسنا، وی می‌نویسد:

«اوراق» پنجمین دفترِ شعر ارمغان بهداروند است که گزیده‌ای از چهار دفتر پیشین اوست؛ مخاطب ممنوع، به من که رسیدی بپیچ، اندیمشک پلاک ۹، اهل قبور.

اوراق را نشر «خوزان» چاپ کرده است. چهار نقد از استاد عبدالعلی دستغیب (در سه یادداشت) بر شعرهای ارمغان، پیوست این مجموعه است. شعرِ ارمغان، شعری است که با هزار رگ‌وپی با زمانه‌اش گره خورده است. شعرش آینه‌ روزگار است. صاف و صیقل‌خورده است. از هر زاویه‌ای که بنگری رشته‌ای از این پیوند در شعر او به چشم می‌آید؛ بی‌آنکه این همسایگی با روزگار، از مرز «شعر» گذشته باشد و به «شعار» گراییده باشد. ارمغان، انسانی است با جانی دردمند و سخن‌اش که از جانِ او برمی‌آید، ناگزیر اندوهناک است و خواننده را در پیچ‌وخمِ سطرهایی به دنبال می‌کشاند که خراشی بر پیشانی و زخمی بر پهلو دارند.

زبان ارمغان، زبانی عاطفی، نرم‌آهنگ و مخیّل است. شعرِ او میدانِ بازی مجازهای متراکم و جان‌بخشی به هر چیزی است. نشانه‌ها در شعر او از دلالت‌های اول‌مرتبه‌ با شتاب بسیار می‌گذرند و به دلالت دوم‌مرتبه و تأویل‌مندی و تأویل‌پذیری می‌رسند. چفت‌وبست‌های درونی و تشکّل‌ِ شعری و هم‌بستگی کلیت هر سروده، فرم و پرداخت شعرهای او را زیبا و چشم‌نواز کرده است.

 ساختار شعرهای او فروبسته نیست؛ پیکره‌ای است که در خدمت نشانگی و دلالت‌پردازی است و او با این رفتار هوشمندانه در سامان‌دهی به دادوستد نشانه‌ها در شعر، گشودگی به سمتِ تأویل‌های گونه‌گون متن را فراهم آورده است. سروده‌های او کمتر دچار تنش‌های عامدانه در محور افقی یا محور هم‌نشینی و چهارچوب‌های دستور زبان فارسی می‌شود بلکه آنچه جهان شعر او را به سمت معناهای ممکن رهنمون می‌شود، شورمندی او در جانماییِ غریب واژگان در محور جانشینی است و همین ترفند یکی از مهم‌ترین سامانه‌های نشانه‌پردازی در شعر او به شمار می‌رود.

علی یاری (شاعر و منتقد ادبی)

انتهای پیام