به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما از لندن، روزنامه گاردین به تازگی نوشت همه گیری کووید ۱۹ بر جوانان سیاه پوست بیش از جوانان سفیدپوست انگلیس اثر منفی داشته است و بیکاری در غیر سفیدپوستان را به مراتب بیشتر کرده است.

این روزنامه افزود: میزان بیکاری جوانان سیاه پوست در سه ماهه پایانی سال ۲۰۲۰ میلادی معادل میزان بیکاری این جوانان در اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی و ۳ برابر میزان بیکاری جوانان سفیدپوست انگلیس است.

به نوشته گاردین، کارشناسان هشدار می‌دهند ۴۰ سال پس از شورش‌های محله بریکستون در جنوب لندن که میزان بیکاری جوانان سیاه پوست بسیار زیاد بود، به علت باقی ماندن نابرابری‌های عمیق میان جوامع سفیدپوست و سیاه پوست در این کشور، هنوز بیکاری‌ها در جامعه سیاه پوست نشین، به مراتب بیشتر است.

بر اساس گزارش مرکز ملی آمار انگلیس در فاصله اکتبر تا دسامبر پارسال، ۴۱.۶ درصد از جوانان سیاه پوست ۱۶ تا ۲۴ ساله در انگلیس، بیکار بودند که بیشترین میزان بیکاری از زمان بحران مالی جهانی در سال ۲۰۰۸ محسوب می‌شود.

به گزارش این مرکز، میزان بیکاری جوانان سفیدپوست در انگلیس در مدت مشابه ۱۲.۴ درصد بود.

براساس این گزارش، پیش از آغاز همه گیری کووید ۱۹، در ماه‌های ژانویه تا مارس پارسال، ۱۰.۶ درصد از جوانان سفیدپوست در انگلیس بیکار بودند و میزان بیکاری سیاه پوستان جوان نیز ۲۵.۳ درصد بود.

به گزارش ناظران سیاست‌های تبعیض آمیز سفیدپوستان علیه غیر سفیدپوستان در انگلیس، پیشینه‌ای دراز دارد و از زمان ورود بردگان به این کشور، این سیاست‌ها ادامه داشته است. نتیجه این سیاست‌های نژادپرستانه، با بیکاری گسترده در میان سیاه پوستان، وضعیت مسکن نامطلوب و رفتار تبعیض آمیز نهاد‌های دولتی همچون پلیس علیه غیر سفیدپوستان، آشکار شده است. واکنش جامعه غیر سفیدپوست محلات سیاه پوست نشین در انگلیس، از جمله محله بریکستون در لندن، گهگاه به صورت خشونت آمیز آشکار شده است.
از آوریل تا ژوئیه ۱۹۸۱، بسیاری از شهر‌های بزرگ انگلیس دچار شورش‌های جدی شد.

 

این شورش‌ها را شورش نژادی بین جوامع نام نهاده اند، زیرا انگیزه اصلی شرکت کنندگان در آن ناآرامی ها، مربوط به تنش نژادی، محرومیت و ناشی از بی اعتمادی به پلیس و دولت بود. شورش‌ها از بریکستون در لندن آغاز شد، اما به دیگر شهر‌ها همچون لیورپول، بیرمنگام، لیدز و منچستر نیز کشیده شد.

در هر چهار مورد اصلی شورش، مناطق دچار آشوب دارای جوامع بزرگ اقلیت قومی و غیر سفیدپوست بودند که عمدتا در مشاغل کم درآمد مشغول بودند. همه مناطق از مسکن ضعیف (عمدتا مربوط به قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰)، بیکاری بالا و مشکلات خاص تنش‌های نژادی رنج می‌بردند.

طبق گزارش لرد اسکارمن (Scarman) که به دستور دولت انگلیس تهیه شد، شورش‌ها یک طغیان خودبه خودی از کینه توزی ناشی از حوادث خاص بود که "عوامل پیچیده سیاسی، اجتماعی و اقتصادی"، "تمایل به اعتراض خشونت آمیز" را ایجاد کردند.

 

گزارش اسکارمن، به محرومیت نژادی و زوال شهر تأکید دارد و هشدار داد که "اقدامات فوری" برای جلوگیری از تبدیل آسیب دیدگی نژادی به "یک بیماری بومی و غیرقابل ترمیم که بقای جامعه ما را تهدید می‌کند" لازم است.