به گزارش وب گردي خبرگزاري صدا وسيما؛ بازی چوگان یکی از قدیمی‌ترین بازی‌های ایرانی است که قدمت آن را به دوره هخامنشیان و در زمان کشورگشایی داریوش اول می‌دانند. این بازی مخصوص شاهان هخامنشی بود و در دوره‌های بعد، یعنی دوره صفویه به اوج شکوفایی خود رسید و شاه عباس هم یکی از قدرتمندترین بازیکنان چوگان بوده است.

شاه عباس قبل از اینکه از قزوین به اصفهان برود، در این شهر میدان چوگان داشته و میدانی بزرگ‌تر از قزوین را در اصفهان ایجاد کرد. 
میدان نقش جهان فعلی در زمان شاه عباس برای بازی چوگان در نظر گرفته می‌شد. در کتب تاریخی آمده است که روز‌های تعطیل، بازی چوگان در میدان نقش جهان برگزار می‌شد و پادشاهان صفوی با حضور در ایوان کاخ عالی قاپو، نظاره‌گر این بازی بودند. هنوز هم اگر به میدان بروید می‌توانید دروازه بازی چوگان را که آثار کمی از آن باقی مانده در میدان پیدا کنید. در واقع این دروازه‌های سنگی، قدیمی‌ترین دروازه‌های چوگان دنیاست. ‌

می‌گویند اولین بازی چوگان ثبت شده بین ایرانی‌ها و ترکمن‌ها بوده که در این بازی، ترکمن‌ها برنده شدند، اما منبع قابل استنادی در این باره وجود ندارد. اما بعد‌ها افسران انگلیسی با دیدن این بازی، برای ایجاد بازی گلف و هاکی الهام گرفتند.

انواع چوگان
غیر از چوگان ایرانی، یک نوع چوگان هم وجود دارد به نام چوگان کابویی. در این بازی گروهی نیز بازیکنان سوار بر اسب باید با چکش، توپی که بزرگ‌تر از توپ ایرانی است را به دروازه هدایت کنند. این ورزش در غرب آمریکا طرفداران زیادی دارد.

در مغولستان هم چوگان با غژگاو رایج است. غژگاو گونه‌ای گاو با موی بلند و دمی مثل اسب است که در این بازی به جای اسب بازی می‌کند. این بازی در سال ۲۰۰۰ یکی از جاذبه‌های مغولستان شد.

بازی چوگان به مدت ۳۹ سال به عنوان یکی از بازی‌های المپیک معرفی می‌شد، چون خیلی از کشور‌ها بهتر از ایران آن را بازی می‌کردند. اما از آنجا که این بازی در وطن خود یعنی ایران هیچ استقبال کننده‌ای نداشت از بازی‌های المپیک در سال ۱۹۳۶ حذف شد.

چوگان در فرهنگ ایرانی سمبل معرفت، مردانگی و هنر خلاق انسان و یکی از موارد مهم میراث ناملموس ایران است که پشتوانه فرهنگی ارزشمندی در ادبیات، مینیاتور، نقاشی، روایتگری، شعر و عرفان دارد. منظومه گویی و چوگان عارفی هروی از نمونه‌های بارز به جای مانده از منظومه‌های عرفان ایرانی است.

این بازی در زمان اوج خود در شعر شعرای ایرانی به وفور دیده می‌شد، از بازی بین سیاوش و افراسیاب در شاهنامه فردوسی گرفته تا نام بردن از چوگان در اشعار سعدی و حافظ.