به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مسلم بن عقیل، پدرش پسر عمو و از صحابه پیامبر(ص) بود. وی در دوران خلافت امیرالمؤمنین علیه‌السلام و در جنگ صفین حضور داشت و داماد حضرت نیز بود. در دوران امامت امام حسن مجتبی علیه‌السلام از یاران با وفای ایشان به شمار میرفت. (رجال طوسی، محمد بن حسن طوسی، ج1، ص96) و بالاخره در دوران امامت امام حسین علیه‌السلام از یاران و شیعیان ایشان بود. وی هنگام خروج حضرت از مدینه به سوی مکه، یکی از همراهان امام بود.
پس از آنکه نامه‌های مردم کوفه به امام رسید، مسلم را به کوفه فرستاد تا اوضاع و شرایط آن شهر را بررسی کند؛ از این رو به کوفیان پاسخ داد «من برادر، پسرعمو و مورد اعتماد از خانواده‌ام را به سوی شما فرستادم و به وی دستور دادم تا نظر برگزیدگان و خردمندان شما را برای من بنویسد. پس، با پسر عموی من بیعت کنید و او را تنها نگذارید؛ و قد بعثت إلیکم أخی و ابن عمّی و ثقتی من أهل بیتی (مسلم بن عقیل) و أمرته أن یکتب إلیّ بحالکم و أمرکم و رأیکم»؛ بعد از آن، امام حسین علیه‌السلام نامه را به مسلم دادند و به ایشان فرمود «من تو را به کوفه می‌فرستم، خداوند هر آنچه را که مورد رضا و علاقه اوست برای تو مقدّر خواهد کرد و من امیدوارم که با تو در مرتبه شهدا قرار گیریم، پس بر تقدیر پروردگار خشنود باش». (الفتوح ابن میثم کوفی، ج5، ص30)؛ بنابر برخی روایات، امام حسین(ع)، قیس بن مسهر صیداوی، عمارة بن عبد سلولی و عبدالرحمان بن عبدالله ارحبی را نیز به همراه مسلم بن عقیل، به کوفه فرستاد. ذکر این نکته خالی از لطف نیست که امام تعبیر «ثِقَتی مِن أهلِ بَیتی» را در حق مسلم بیان فرمود؛ یعنی کسی که مورد وثوق خاندان عترت است.
مسلم در 5 شوال به کوفه رسید و در خانه مختار بن ابی عبید ثقفی و بنابر برخی روایات در خانه مسلم بن عوسجه ساکن شد. شیعیان به محل اقامت مسلم رفت و آمد می‌کردند و ایشان نیز نامه امام حسین (ع) را برای آنها می‌خواند. در کوفه 12 هزار یا به قولی 18 هزار نفر با مسلم بن عقیل به نمایندگی از امام حسین (ع) بیعت کردند و برای همراهی امام اعلام آمادگی کردند. مسلم نیز در 11 ذیقعده نامه‌ای مبنی بر خوش‌عهدی کوفیان به امام نوشت.
وقتی گزارش این رویداد به یزید لعنةالله علیه رسید، او عبیدالله بن زیاد را راهی کوفه کرد. عبیدالله پس از ورود به کوفه بیعت‌کنندگان را یافت و سران قبایل را تهدید کرد تا مشخصات بیعت‌کنندگان از قبیله خود را در اختیار او قرار دهند و یا متعهد شوند که کسی از قبیله ایشان، مخالفت امویان نخواهد کرد وگرنه خونشان را خواهد ریخت و اموالشان را مصادره خواهد کرد. این امر سبب شد به مرور زمان یاوران مسلم اندک و اندک شوند تا آنکه دیگر کسی از اهل کوفه برای یاری پیک امام باقی نماند. در نهایت ایشان توسط سربازان عبیدالله دستگیر و پس از جدا کردن سر از بدن مطهرش، ایشان را از بام دار الإماره به پایین انداختند. پس از شهادت مسلم، در هشتم ذی‌حجهٔ سال60ق هانی بن عروة را دستگیر و به دستور عبیدالله بن زیاد، سر از بدنش جدا کردند.
تلاش و مجاهدت حضرت مسلم بن عقیل در راه دعوت مردم به حق و بیعت گرفتن برای امام حسین علیه‌السلام، درس‌های فراوانی در تاریخ به همراه دارد. مردمی که گروه‌گروه برای بیعت با امام زمان خود به سراغ پیک آن حضرت می‌رفتند و به شیوه‌های گوناگون اظهار ایمان و محبت به امام می‌کردند، با ورود لشکر خبیث عبیدالله بن زیاد فوراً رنگ عوض کرده، تغییر چهره دادند و آن‌قدر پایه‌های ایمانی و اعتقادی سستی داشتند که نه‌تنها امام حسین علیه‌السلام را یاری نکردند، بلکه پیک مظلوم ایشان، مسلم بن عقیل را ناجوانمردانه به شهادت رسانند.
زمانی که خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی به امام حسین علیه‌السلام رسید، حضرت بسیار ناراحت و گریان شدند و بعد از گفتن آیۀ استرجاع (إنا للّه و إنا إلیه راجعون)، فرمود «لا خَیْرَ فِی الْحَیاةِ بَعْدَکُمْ؛ بعد از شما هیچ خیری در زندگی نیست.»
انتهای‌پیام/
