به گزارش ورزش سه، پرسپولیس و سپاهان به حکم کمیته انضباطی باید دیدار فصل آینده خود را در شهرهایی به غیر از تهران و اصفهان برگزار کنند. حکمی عجیب که معمولا زمان‌هایی صادر می‌شد که مشکلاتی ناشی از میزبانی یا حضور تماشاگر در استادیوم‌ها رخ می‌داد.
آنچه در اصفهان رخ داد، درگیری بین بازیکنان و همراهان دو تیمی بود که در ورزشگاه بدون تماشاگر به مصاف هم می‌رفتند. آن هم نه یک درگیری حاد که باعث تاثیرگذاشتن بر نتیجه بازی و یا ناتمام ماندن آن شده باشد. یک درگیری یک دقیقه‌ای که در نهایت با چهار حرف تند بین بازیکنان دو تیم همراه بود. درست است که اگر این درگیری بین بازیکنان در یک ورزشگاه پر تماشاگر رخ می‌داد، عصبیت بین بازیکنان به سکوها هم منتقل می‌شد اما وقتی تماشاگری روی سکو نبوده چرا باید تاوان درگیری بازیکنانی که قادر به کنترل عصبانیت و هیجان خود نبوده‌اند را تماشاگرانی بدهند که شاید فصل بعد بتوانند به ورزشگاه‌ها راه یابند.
اصلا بیایید جور دیگر به موضوع نگاه کنیم؛ مگر قرار نیست احکام انضباطی بازدارنده نیز باشند؟ مگر تنبیه به معنای آگاه‌سازی و برحذر داشتن از تکرار اشتباه نیست؟ فرض کنید فصل بعد هم بازی‌ها بدون تماشاگر برگزار شود. خوب در این صورت آیا بازیکنان دو تیم مثلا در ورزشگاه شهر قم دیگر با هم دعوا نمی‌کنند؟! آیا در آن زمان ترس از برگزار نشدن بازی در اصفهان یا تهران با آنهاست که مثلا خود دار باشند و دست به اشتباه نزنند؟
حالت دوم اینکه فرض کنید فصل بعد بازی‌ها با حضور تماشاگر برگزار شود، آیا حضور تماشاگر در ورزشگاه شهری غیر از تهران و قم باعث می‌شود که دیگر بازیکنان دو تیم دست به اعمالی از جنس بازی این فصل خود نزنند؟! خوب می‌دانیم که احتمال بروز عصبیت در زمان حضور تماشاگر بیشتر هم می‌شود. پس این حکم و محروم کردن دو تیم از میزبانی چه نسبتی با تخلف رخ داده دارد؟
چرا در این میان غایبانی که اصلا نقشی در این همه جدل نداشتند تنبیه شدند و چرا با این حکم آنچه در خدمت فوتبال است از جمله ورزشگاه‌های خوب آزادی و نقش جهان، تماشاگران و یا میزبانی‌های بهتر در شهرهای بزرگ‌تر را از این فوتبال گرفته می‌شود؟
حجت شفیعی
