پس از آن به شاگردی نزد مهندس شهرسازی هنری رابینسون پالمر رفت که عضو مهندس انستیتو مهندسی ساختمان بود. بارلو تحت نظر وی در پروژه‌های ساخت کانال لیورپول و بیرمنگام و باراندازهای جدید لندن فعالیت کرد. برادرش ویلیام هنری بارلو نیز از مهندسان برجسته راه‌آهن در قرن ۱۹ به شمار می‌رفت. پیتر بارلو از ۱۸۳۶ در بخش‌هایی از راه‌آهن جنوب شرق، خط لندن به داور فعالیت می‌کرد و در ۱۸۴۰ مسوولیت این خط آهن به تمامی به وی واگذار شد. او در ۱۸۴۵ به عضویت انجمن سلطنتی درآمد و در مورد وی گفته شد کسی است که «در استفاده از دانش ریاضیات در زمینه موضوعات مهندسی مهارتی شایسته دارد». از دهه ۱۸۵۰ تا دهه ۱۸۷۰ وی مهندس ارشد خطوط آهن «نیوتاون به آزوستری»، «لندن دری به انیسکیلین در ایرلند شمالی» و «لندن دری و کلرین» بود. او در میانه دهه ۱۸۶۰ مهندس مشاور پروژه خط آهن فین ولی شد. وی در مورد ساخت پل‌های طویل به مطالعه پرداخت و مقاله‌ای در مورد «پل معلق آبشار نیاگارا» نوشت. او پس از آن بر ساخت نخستین «پل لامبث» (۲-۱۸۶۰) نظارت کرد و طراحی مهندسی آن را بر عهده گرفت. او پس از این تجربه که مستلزم برپایی استوانه‌های فولادی در خاک رس لندن بود وی را به فکر کاربرد ابزارهای استوانه‌ای برای کار حفر تونل برد و در سپتامبر ۱۸۶۴ وی یک آوارگیر استوانه‌ای تونل زنی را به ثبت رساند که تفاوت‌های بسیاری با آوارگیر مورد استفاده در ساخت تونل تیمز داشت.
هر چند بارلو این اختراع را به ثبت رساند اما هرگز در عمل آن را نساخت و این شاگرد وی جیمز هنری گریتهد بود که به طور مستقل نخستین آوارگیر استوانه‌ای را برای ساخت راه‌آهن زیر زمینی تاور طراحی کرد و ساخت که دومین تونل در زیر رودخانه تیمز به شمار می‌رفت. بارلو در 19 می 1885 در لندن درگذشت.
