در ایل بختیاری هرگاه کسی از دنیا می‌رود تمامی اعضای طایفه وی ماتم زده می‌شوند، بطوریکه انگار نزدیکترین و عزیزترین فرد خانواده را از دست داده اند. غسل میت، خواندن نماز برجنازه، تلقین، تدفین و خاکسپاری توسط افرادی انجام می‌شود که باسواد هستند.

خویشان، بستگان و همسایگان برای بهتر برگزار کردن مراسم به صورت نزدیک و تنگاتنگ با هم همکاری می‌کنند. گروهی از نزدیکان مهمانان را به داخل مجلس هدایت کرده و پس از قرائت فاتحه از آنان تشکر کرده و پذیرایی می‌کنند.

زمانی که مهمانان قصد ترک مجلس را دارند پیش بزرگان مجلس رفته و به آنان تسلیت می‌گویند. پذیرایی از کسانی که در خاکسپاری شرکت کرده‌اند فقط نوعی خورش تهیه می‌کنند که در اصطلاح محلی به آن «سرمزاری» می‌گویند.

زنان مسن‌تر در مراسم عزاداری با صدایی حزن آلود اشعاری را در مدح فرد فوت شده می‌خوانند که به آن «گاگِرِو» می‌گویند. وقتی شخصی مرحوم می‌شود، خانواده و بستگان و حتی آشنایان دورتر هم به مدت یک سال لباس عزا (لباس مشکی) می‌پوشند.

بختیاری‌ها برای کمک به خانوادهٔ متوفی و برای تأمین مخارج مراسم عزاداری که معمولاً سنگین هم هست، به آن‌ها کمک می‌کنند. این کمک‌ها در گذشته به صورت اجناس مورد نیاز مانند دادن گوسفند یا قند و بعد‌ها برنج بوده و امروزه به صورت نقدی هم کمک می‌کنند و هرشخص به فراخور توانایی یا توافق محلی مقداری پول به آن‌ها کمک می‌کند.

شلیک گلوله در مراسم خاکسپاری، سوم، هفتم و زمان مراسم کتل، نشانگر ارزش، احترام و بزرگداشت متوفی است.

عکاس: مریم آل مؤمن/ ایرنا