به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، ششم ذی القعده یادآور مردانگی و رشادت فرزند ارشد موسی بن جعفر علیه السلام یعنی حضرت احمد بن موسی شاهچراغ (ع) است.

چشم را که باز می‌کنی یک شهر است و یک گنبد فیروزه‌ای، آنجا که هوایش با دیگر نقاط شهر متفاوت است و دلنشینی این هوا نه به بوی عطر و عود است و نه به پرکشیدن کبوتران عود در آن حوالی.

با پای تن و دل، راهی حریم امنش می‌شوم، از محدوده خیابان حضرتی که از قدیم معروف به بازار سر دزک بوده عبور می‌کنم و قبل از رسیدن به حرم با مجتمع تجاری بزرگ بین الحرمین مواجه می‌شوم.

مجتمعی که ساختش در آبادانی محیط و جمع شدن بخشی از معضلات محدوده حرم، از جمله: پراکندگی دستفروش‌ها، وجود معتادان متجاهر و... موثر بود ولی خود آن فضا هیچ پیوست فرهنگی با حرم ندارد، یعنی صرفا یک مجتمع تجاری است مانند دیگر مجتمع‌های اطراف!

مشتاقانه از گیت عبور می‌کنم و با دیدن گنبد زیبا و بی نظیرش و به رسم ادب و با ضربت عشق دست بر سینه می‌ایستم و در مقابل مقام سراسر ادب و معرفت و عرفانش آرام زمزمه می‌کنم: یا سیدی یابن رسول الله، آنا العارف بحقک.

ملتمسانه بی‌پناهی‌ام در دنیای مدرن را یادآور می‌شوم و می‌گویم: الیک مستجیرا بذمتک و با نگاهی سراسر خواهش خود را دخیل درگاهش می‌کنم و قاصدا الی حرمک، را متواضعانه‌تر بیان می‌کنم و ادب، بزرگی و آبروداری‌اش را به یاد می‌آورم و می‌گویم متوسلا الی الله تعالی و اجداد طاهر و نیاکان سرشار از عصمتش را واسطه می‌کنم و اذن دخول می‌گیرم.

از محدوده‌ای که سمت چپش کتابخانه بزرگ و چند منظوره آستان قرار دارد، می‌گذرم و از درب بزرگ قدیمی و زیر طاق زیبای منقوش و مزین به ذوق معماران و خطاطان شیرازی و اصفهانی رد می‌شوم.

وارد صحن قدیمی می‌شوم، در چند سال اخیر تحولات ساختاری نسبتا خوبی صورت گرفته است، هر چند محدود به همین محدوده است اما می‌تواند در دامنه‌ای وسیعتر، استان فارس و جنوب ایران و فراتر از آن باشد.

موزه، دارالقران، سالن همایش و دفاتر اداری و پاسخگویی و... دور تا دور صحن مستقر شده‌اند و برخی نیز در طبقه بالای حجره‌های اطراف صحن قرار دارند.

حوض بزرگ وسط صحن و سقاخانه قدیمی مرا به دوران کودکی و بعد از آن اوایل دوران دانشجویی‌ام می‌برد، چند سال بعد از آن در همین صحن بودیم که اینجا با حضور  و از زبان مبارک رهبر عزیز انقلاب(مدظله‌العالی)، سومین حرم اهل بیت(ع) نام گرفت.

سمت چپ درب ورودی که باز سمت چپ حرم و صحن است، جذبه یک شهید ۱۹ ساله مرا با خود می‌برد، شهید احسان حدائق به غیر از این نام چیزی از او نمی‌دانم ولی سال‌هاست حضورش را شاهد می‌بینم.

اینجا آنقدر آرام بخش است که قرار گرفتن در هر نقطه‌ای را در هر زیارت مثل اولین بار دوست دارم.

تابلوهای عرض ارادت قرار گرفته بر دیوارها را از چشم دل می‌گذرانم و به ضریح امنش می‌رسم.

او برادر بزرگتر علی‌بن موسی(ع) است، دلم را به مدینه و عراق می‌فرستم، همه جا شلوغ است، توطئه گران با شعار دفاع از امامت به دنبال تهییج و القای حس سهم‌خواهی‌اند، اما درایت احمدبن موسی(ع) همه نقشه‌ها را خنثی می‌کند و با ولایت پذیری تام و تمام از امامت برادر کوچکتر دفاع می‌کند.

مولایش به حسب مصلحت به خراسان می‌رود و او بر یک کاروان ۱۵ تا ۳۰ هزار نفری راهی ایران و خراسان می‌شود، ولی در این میان و پس از جنگ و درگیری، خاک شیراز متبرک به خون مبارکش می‌گردد و پس از سال‌ها نور وجودش رویت و این بقعه بنا می‌شود.

در طول دوران مختلف قاجار و پهلوی و پس از انقلاب تحولات چشمگیری در این فضا صورت گرفته است.

در حال حاضر محدوده حرم توسعه یافته و دو صحن دیگر اضافه شده‌است ولی توسعه فرهنگی و جهانی شدن آوازه این امامزاده با کرامت، آنگونه که مد نظر رهبر انقلاب بود و زیبنده و برازنده این سید که ملقب به سیدالسادات الاعاظم است انجام نگرفته است.

اگر نهادهای مختلف فرهنگی مستقر در استان فارس و شهرداری شیراز و دست‌اندرکاران امور حرم همت کنند، قطعا این مهم اتفاق می‌افتد و این حرم با توجه به ظرفیت‌های موجود، به عنوان یک مرکز ثقل فرهنگی در دنیا حرف برای گفتن دارد.

لازم است چشم‌انداز تحول فرهنگی استان فارس و شهر شیراز بازخوانی شود تا تمام برنامه‌های ممکن و کوتاه‌مدت و بلند مدت به سرانجام برسد، هنرمندان و ادیبان و فیلم سازان و معماران همه می‌توانند در توسعه فرهنگی برگرفته از سبک زندگی و منش احمد بن موسی(ع)، با به کار گیری ظرفیت‌های مادی و معنوی فراوان و تهیه پیوست فرهنگی مناسب در معماری و بازار و هر امر مرتبط به حرم و تمرکز زدایی از این نقطه و پراکنده کردن دفاتر و مراکز در شمال و جنوب و شرق و غرب شهر و استان و کشور، شیراز را به عنوان یک آرمان‌شهر چند بعدی به دنیا معرفی کنند.

انتهای پیام/ن