۶۵ سال سن دارد اما چروک روی صورت و دستهایش سن بالاتری را نشان می دهد، ساکن همین حسینیه است و قبل انقلاب سرباز فراری، و بعد از انقلاب خادم امام خمینی(ره) بوده است.
خودش را علی محمدی معرفی می کند و می گوید: قبل از انقلاب ۵ سال سرباز فراری بودم در آستانه انقلاب بازداشتم کردند و به طور اتفاقی در محل اقامت امام در دربند تهران با همراهان ایشان آشنا و به عنوان خادم مشغول شدم.
گوش چپش نمی شنود و باید سوالات را از سمت راست و به گوشش با صدای بلند تکرار کرد، اهل تبریز است و خاطرات بسیاری را از امام به خاطر دارد.
خادم حسینیه جعبه کارتنی از نایلون تعرفه ها که باز شده بود با فلاسکی خالی در دست داشت که ما برای هم صحبتی دعوتش کردیم و او هم دست رد به سینه ما نزد.
او که از سال ۵۸ خادم امام بوده است، به ما می گوید: با تیم امام که آشنا شدم ایشان گفتند بیا و سربازی ات را هم همین جا بگذران، سرباز آمده بودم و خادم ماندگار شدم.
یکی از خاطراتش را برایمان تعریف می کند و از عادت خرید نان روزانه امام می گوید: هر روز دو تا نان برای صبح و دو تا نان برای عصر می خریدم تا آنکه یکروز به مرخصی رفته و شخصی را جای خودم گذاشته بودم و همسر امام را هم در جریان مرخصی ام نگذاشتم.
او ادامه می دهد: امام بعد از آنکه نان ها را مشاهده می کند می گوید این نان هر روز نیست، کیفیتش بهتر است و پیگیر ماجرا می شوند.
محمدی می افزاید: به گوش امام رسید که نان را شخصی دیگری تهیه کرده است و آن فرد به نانوا گفته که این نان را برای حضرت امام می خواهد و شاطر هم نان مرغوبی را به دست او می دهد و با این حال امام نان را پس می فرستد از همان نان هر روز به ما بدهید.
وی تاکید می کند که امام هرگز سفره اش را از مردم جدا نمی کرد.
با صدای نجواگونه و آرام سخن می گوید و به سختی می توان صدایش را شنید اما سخن به تعریف از هیبت امام که می رسد تن صدایش را بالا می آورد و سرش را تکان می دهد که حیف که دیگر نیست.
