انسان به امید زنده است و شب یلدا را برای امیدی که می دهد جشن می‌گیریم. شب یلدا به ما نوید کم شدن تاریکی و افزایش نور و روشنایی را می‌دهد و ما در یلدای ۹۹ بیش از هر زمانی امیدوار به فردای یلدا و رخت بستن تاریکی و طلوع نور و روشنایی داریم.
سال ۹۹ با وجود کرونا سالی سخت برای مردم جهان بود و این سختی برای مردم ایران با وجود تحریم‌های ظالمانه سخت‌تر هم شد.
کرونا هر روز خانواده‌های زیادی را سیاه‌پوش کرد و هر روز ضربات سختی به اقتصاد زد و مرد و زن سرپرست خانوار شرمنده خانواده شدند اما امسال شب یلدا هم‌زمان شده با روز پرستار و ما که دنبال روزنه‌های امید برای زندگی می‌گردیم، همین را به فال نیک می‌گیریم.
امسال هر روز به نام پرستاران و پزشکان و کادر درمان بود چون این سفیدپوستان برای سلامتی مردم از جان خود گذشتند. این رزمندگان سفیدپوش ایثار کردند تا خانواده‌های کمتری سیاه‌پوش شوند. پس هم‌زمانی شب یلدای امسال با روز پرستار را به فال نیک می‌گیریم و چشم امید به نور رحمت الهی و روشنایی فردا و سفیدی لباس پزشکان و پرستاران دوخته‌ایم تا فردایی زیباتر داشته باشیم و دنیا از شر این ویروس منحوس خلاص شود.
البته امید به فردای یلدا و دعا به درگاه خدا و دل بستن به دانش پزشکان و پرستاران دلیل نمی‌شود که ما کاری نکنیم.
اگر فردایی بهتر می‌خواهیم، فردایی که کرونا نباشد، جنگ نباشد، چرخ اقتصاد درست بچرخد و دنیا و از همه مهم‌تر ایران سربلند و پر امید باشد، نیازمند تلاش، وحدت و همدلی همه مردم است تا فردای یلدا برای‌مان پر نور و پر امید باشد.
