آرتین زهرابی؛ علیرضا بیرانوند درست می گوید؛ زندگی او مسیری نامشخص و پرپیچ و خم دارد؛ از دورانی که او در حوالی باشگاه نفت تهران روی زمین جا پهن می کرد و می خوابید تا اینکه طعم روزهای خوش را در همین تیم چشید؛ تا زمانی که شماره یک پرسپولیس و سپس تیم ملی ایران شد و سپس با حضورش در تیم ملی، به جام جهانی رفت و پنالتی رونالدو را در روسیه مهار کرد.
این زندگی پرپیچ و خم هنوز چالشی بزرگ برای بیرانوند است؛ دیگر همه چیز عوض شده و او در اروپا باشگاه عوض می کند؛ از بلژیک تا پرتغال و طعم شرین همنشینی با ایرانی های مقیم این کشور؛ معاشرت دوباره با کی روش و باز هم یک شروع تازه دیگر...
همه اینها اما در چه شرایطی اتفاق افتاد؟
اگر بیرانوند ملی پوش نمی شد، تیم ملی به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه صعود نمی کرد و بازی های خوبی به نمایش نمی گذاشت؛ اگر پنالتی رونالدو مهار نمی شد آیا بیرانوند رنگ فوتبال اروپا را به خود می دید؟
اینکه می گوییم صعود به جام جهانی می تواند نسلی از فوتبال کشور را متحول کند دقیقا به همین دلیل است. به زندگی بیرانوند دوباره نگاه کنید؛ او از جام جهانی روسیه به بعد چقدر متحول شد؟ بی نیاز شدن به لیگ داخلی، حضور در تیم های اروپایی حتی بدون سرسوزنی موفقیت در لیگ بلژیک و امیدواری دوباره به ماجراجویی در فوتبال پرتغال...
جام جهانی خیلی مهم است دوستان؛ صعودش برای فوتبال ایران واجت است و نسلی از فوتبال ایران در انتظار همین ماجراجویی هاست... از این داستان بی تفاوت عبور نکنیم.
بیشتر بخوانید:
