برزیل دهه نخست قرن بیست‌ویکم، در مقام یکی از کشورهای درحال رشد و توسعه موفق، ویژگی‌ها و مختصاتی دارد که آن را قابل تامل و بررسی می‌کند. برزیل به لحاظ داخلی، کشوری نسبتا پرجمعیت با حدود ۱۹۰میلیون نفر، دارای درآمد سرانه بیش از ۴۰۰۰دلار در سال، واجد همگرایی و یکپارچگی فرهنگی، دارای بازار داخلی گسترده و نیز صادرکننده محصولات کشاورزی و صنعتی است. این کشور از نظر منطقه‌ای، بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین کشور آمریکای لاتین، دومین دارنده ذخایر نفت در این منطقه پس از ونزوئلا، دارنده بزرگ‌ترین تجارت بین‌المللی در منطقه و عضو پیمان‌های مرکوسورا، اوناسور، بریکس و جی15 است. به علاوه، از لحاظ بین‌المللی، پنجمین کشور بزرگ و پرجمعیت جهان، دهمین اقتصاد بزرگ دنیا، دومین جذب‌کننده سرمایه خارجی و یکی از قدرت‌های اقتصادی در حال مطرح شدن در عرصه بین‌المللی است. برزیل از آغاز روند رشد تاکنون، فرآیند رشد و توسعه پرفرازونشیبی را پشت سر گذاشته است. این کشور که در سال ۱۸۲۲ به استقلال رسید، به مدت حدود ۱۳۰ سال- تا جنگ جهانی دوم- توفیق چندانی در نیل به توسعه نداشت. هرچند برزیل، از لحاظ تاریخی، فرآیند توسعه صنعتی خود را براساس سیاست جایگزینی واردات، در دهه ۱۹۳۰ طی حکومت پوپولیستی پانزده‌ساله وارگاس (۱۹۳۰-۱۹۵۴) آغاز کرد؛ اما این روند، نتایج موثر و قابل قبولی به بار نیاورد. توسعه برزیل مانند سایر کشورهای جهان سوم، عمدتا پس از جنگ جهانی دوم آغاز شد؛ به‌گونه‌ای‌که از این برهه تاریخی است که این کشور در مسیر توسعه‌گرایی و صنعتی شدن قرار گرفت.